Rozdział 39

Marzec przyniósł ze sobą ciepłą, lecz burzliwą pogodę. Śnieg stopniał całkowicie, ale nie sprawiło to, że na błoniach było przyjemnie. Ziemia tak bardzo już nasiąknięta wodą, nie chciała jej już więcej przyjmować, przez co na dworze zrobiły się straszne moczary, a jezioro trochę poszerzyło swoje brzegi.

Na spotkania u Slughorna chodziłam tak samo chętnie jak dawniej. Te robiły się coraz ciekawsze. Profesor pokazywał nam coraz niebezpieczniejsze wywary i trucizny, a później kazał nam uwarzyć takie same. Tom z lekkim niepokojem przyglądał się Slughornowi podczas lekcji eliksirów.

- Masz rację – powiedział mi kiedyś. – Dziwnie się zachowuje.

- Nonsens – stwierdziłam. – Kiedyś tak sądziłam, bo miałam nieodżywiony mózg. To dobrze, że jest uprzejmy.

Riddle tylko wzruszył ramionami. Od wydarzenia w Komnacie Tajemnic starał się ze mną nie kłócić, bo zauważył, że jestem o wiele bardziej pokojowo nastawiona, jeśli mnie nie prowokuje.

Następnego dnia, kiedy Ślizgoni z siódmej klasy brnęli na zielarstwo, przeklinając na wodę w butach, na tle trochę pochmurnego nieba zobaczyłam ciemny kształt, zbliżający się w moim kierunku. Była to sowa mojej matki. Rzuciła mi list i zawróciła w drogę powrotną. Niecierpliwie wydobyłam pergamin z koperty, wygładziłam i przeczytałam:

Kochana Victorio

Stało się coś, co Tobą wstrząśnie. Mną już wstrząsnęło. Wczoraj Twój ojciec powiedział mi, że ta jego mugolska kochanka jest w ciąży. To jego dziecko. Wyrzuciłam Henryka z domu. Rodzina nie da mu ani knuta na utrzymanie tej mugolki. Z jednej strony cieszę się, że wszyscy Hortusowie uważają go za zdrajcę, ale z drugiej strony cierpię, bo muszę przechodzić przez ten cały wstyd i upokorzenie, tłumaczyć się przed całą rodziną. Bardzo chciałam, żebyś to wiedziała, ale nie rób proszę nic. Nie przerywaj nauki, poradzę sobie sama.

mama

Miała rację. Wstrząsnęło to mną niezmiernie, aż się zatrzymałam, wpatrując się w to nieprawdopodobne zdanie. Wczoraj Twój ojciec powiedział mi, że ta jego mugolska kochanka jest w ciąży.

- Co się stało? – spytał Tom, podtrzymując mnie za łokieć, gdybym się miała czasami przewrócić.

- Kochanka ojca… jest… w ciąży – udało mi się wykrztusić.

Tom, który chyba nie bardzo zrozumiał, co do niego powiedziałam, wziął ode mnie list i przeczytał. Ku mojemu zdumieniu, uśmiechnął się triumfalnie.

- I dlaczego się szczerzysz? – zapytałam ze złością. – Moja mama musi się teraz za niego wstydzić. Za to ja proponuję go ukarać co najmniej rozwodem. Chociaż według mnie powinni chyba przywrócić karę śmierci za takie wykroczenie, jakie on popełnił.

Tomowi rozbłysły oczy, a on sam uśmiechnął się w sposób, który mi się bardzo nie spodobał. Jego twarz nie miała już niż z człowieczeństwa.

- To jest pomysł – wyszeptał, chwytając mnie za ramię. – Chodź, później ci powiem.

Pociągnął mnie w stronę cieplarni, gdzie zgromadzili się już Ślizgoni i Krukoni, czekając na nauczyciela. Nie spodobał mi się pomysł Riddle’a, mimo że nawet nie wiedziałam jeszcze, o co mu chodziło. Ale chyba zaczęłam się powoli domyślać.

Po lekcjach poszedł ze mną do mojej sypialni. Upewnił się, że nikt nas nie podsłuchuje i usiadł na łóżku bardzo blisko mnie.

- Możesz wykończyć tę dziewczynę – wyszeptał. – To będzie ofiara do twojego horkruksa.

- Nie wiem, czy dam radę – odpowiedziałam przerażona samą perspektywą posiadania własnego horkruksa. – Chyba nie jestem gotowa…

- Głupoty – przerwał mi. – Dobrze wiem, że jesteś gotowa. Poza tym chyba ci nie zależy na tym, żeby twoja matka do końca życia umierała ze wstydu, że jej mąż zostawił ją dla mugolki. Chcesz mieć brata lub siostrę, którą się będziesz musiała opiekować, bo jej rodzice będą zajęci?

To był mocny argument. Nie chciałam, żeby urodziło się to dziecko. Musiałam zacisnąć zęby i z zimną krwią zamordować tę dziwkę.

- Zrobię to – powiedziałam, dysząc nieznacznie ze złości. – Nie chcę, żeby żyła ta kobieta. I jej dziecko też.

Tom najwyraźniej się ucieszył, że tak szybko mnie przekonał, ale zachował kamienną twarz. Przytulił mnie dla pocieszenia. Westchnęłam ciężko i wtuliłam głowę w jego szyję.

*

Następnego dnia tak byłam zszokowana morderstwem, którego miałam dokonać, że przez większość lekcji w ogóle nie wiedziałam, co się ze mną działo. Na eliksirach, tuż przed dzwonkiem rozlałam większość swojego wywaru i musiałam zostać na przerwie, żeby to posprzątać.

Kiedy skończyłam, ruszyłam w stronę drzwi z oczami utkwionymi w swoich stopach. Byłam już prawie przy drzwiach, kiedy zderzyłam się z czymś i upadłam na podłogę. Myślałam, że zderzyłam się ze ścianą, ale gdy się podniosła okazało się, że wpadłam na Slughorna, stojącego w progu.

- Przepraszam, nie widziałam pana – mruknęłam.

- Nic nie szkodzi

Podszedł do mnie z dziwnym błyskiem w oczach.

- Wyglądasz na trochę rozkojarzoną – dodał. – Coś się stało?

Popchnął mnie na krzesło, po czym sam usiadł.

- To nic, chodzi o mojego ojca – odpowiedziałam bardzo cicho.

- Jest chory?

- Tak.

Przyglądał mi się przez chwilę, nie odzywając się ani słowem. Tom chyba miał rację. Slughorn nie zachowywał się normalnie. Chciałam stąd jak najszybciej wyjść.

Nagle profesor zrobił dziwny ruch w moją stronę i położył mi rękę na kolanie. Przerażona poderwałam się z miejsca, ale on chwycił mnie z całej siły za nadgarstek, aby udaremnić mi ucieczkę.

- Co to w ogóle ma być? – zapytałam roztrzęsionym głosem. – Kółko Wesołego Pedofila?

Slughorn zaśmiał się tubalnie i przyciągnął mnie do siebie. Zaparłam się lewą ręką, prawą wyciągnęłam z kieszeni różdżkę. Profesor wytrącił mi ją, a ona potoczyła się po podłodze w kierunku drzwi.

Ledwo udało się Slughornowi chwycić mnie za pośladki, przez moje ciało przebiegł jakby gorący prąd i ugodził go. Jego uścisk zelżał, więc udało mi się mu wyrwać. Chwyciłam różdżkę i wybiegłam z klasy.

Dobiegłam do sali profesor McGonagall. Przerwa jeszcze trwała, więc klasa stała na zewnątrz. Zanim Tom zdążył zareagować, rzuciłam mu się w objęcia, drżąc na całym ciele.

- Victorio! Co się stało?

- Miałeś racę, Slughorn jest dziwny – wyszeptałam. – Próbował się do mnie dobrać.

Poczułam, jak Tom mocniej mnie ściska.

- Mówiłem ci – usłyszałam jego cichy głos. – Pójdziesz do Dippeta?

- Nie. Nie uwierzą mi. Zostawmy to w spokoju. Po prostu przestanę się z nim widywać, nie będę chodziła na zajęcia… co do lekcji, to nie będę z nim zostawać sam na sam.

Nadeszła McGonagall.

- Dość tego obściskiwania – rzuciła na powitanie do mnie i Toma. – Do środka.

Klasa zajęła miejsca, a w sali zapadła idealna cisza, gdy McGonagall stanęła za katedrą.

- Dziś nadal będziemy ćwiczyć zaklęcie Prometeusza – powiedziała. – Zapiszcie temat lekcji…

Ja byłam jednak zbyt roztrzęsiona, żeby cokolwiek zapisać. Ręce tak mi się trzęsły, że nie mogłam utrzymać nieruchomo różdżki. W końcu McGonagall odesłała mnie do skrzydła szpitalnego, bo przypadkowo zapaliłam włosy jakiejś Gryfonce. Nie poszłam jednak do szpitala. Udałam się do dormitorium, żeby zamknąć się w sypialni i z Midnight’em na kolanach spędzić resztę dnia.

Kiedy lekcje się skończyły, ktoś zapukał do mojego pokoju. Nie odezwałam się nawet, bojąc się, że to może być Slughorn. Zamek szczęknął mechanicznie, a do środka wszedł Tom. Na jego widok odetchnęłam z ulgą.

- Bałam się, że to Slughorn – odezwałam się cicho.

Kiedy Tom usiadł obok mnie, Midnight zeskoczył mi z kolan i schował się pod łóżkiem.

- Zamykaj sobie drzwi zaklęciem – poradził mi. – Poza tym do tego dormitorium nie można wchodzić chłopakom. Ja jestem wyjątkiem, bo znam odpowiednie przeciwzaklęcie. Zresztą Slughorn nie odważyłby się tu przyłazić, tu jest mnóstwo dziewczyn.

Trochę pocieszyły mnie te argumenty, ale dalej bałam się zostawać tu sama. Slughorn to potężny czarodziej, może nawet stać się niewidzialny, żeby się tu wemknąć.

- Nie chcę tu spać sama, boję się, że on tu przyjdzie – powiedziałam Riddle’owi. – Będę wracała na noc do domu.

- Nie ma potrzeby, będę spał z tobą, jeśli chcesz – rzekł.

Spojrzałam na niego z wdzięcznością.

- Zrobisz to dla mnie? – spytałam.

- Jasne.

Pocałowałam go w podzięce i uśmiechnęłam się. Bardzo mi ulżyło, że nie będę spędzała samotnie nocy i czkała, aż któregoś dnia Slughorn odważy się, żeby do mnie przyjść. Nigdy go nie lubiłam, ale i nie nienawidziłam. Był dziwny. Teraz już wiem, dlaczego nalegał na te spotkania dla bardziej uzdolnionych w eliksirach uczniów. Po prostu czekał na najlepszą chwilę, by zaatakować. Jak to dobrze, że to mój ostatni rok w Hogwarcie. Wiem, że będę za nim tęsknić, przecież tu przeżyłam swoje najlepsze chwile, tu zaprzyjaźniłam się z Tomem, tu ukryłam się przed okropnym ojcem…

Riddle powiedział mi, że lepiej będzie, bym spała w jego pokoju, bo tam raczej Slughorn nie będzie mnie szukał. Tom zapierał się jednak, żebym nie brała Midnight’a ze sobą i za nic nie dał się przekonać. Dlatego około północy, kiedy wszyscy wrócili już do swoich sypialni, zostawiłam obrażonego kota u siebie i poszłam do pokoju Riddle’a. Nie byłam tu wiele razy. Zazwyczaj to on nocował u mnie.

Tom siedział „po turecku” na łóżku, na kolanach trzymał książkę i wczytywał się w nią tak intensywnie, że wyglądał tak, jakby chciał ją pożreć.

- Co czytasz? – spytałam, siadając obok niego.

- Nic takiego, lektura uzupełniająca – mruknął, wpychając książkę pod łóżko.

Położyłam się obok niego. To wszystko, co dzisiaj się stało, spowodowało, że poczułam się strasznie zmęczona. Ledwo zamknęłam oczy, kiedy do drzwi ktoś energiczne zapukał. Łóżko jęknęło głucho, kiedy Tom podniósł się z niego i uchylił na centymetr drzwi.

- Czego chcesz, Avery? – spytał gościa lodowatym głosem.

- Mam taką małą, nieważną sprawę… - usłyszałam cichy, jadowity głos. Avery chyba chciał wejść do środka, ale Tom mocno trzymał drzwi.

- Załatwimy to rano – odpowiedział Riddle. – Skoro to nie jest ważne, poczeka. Jestem teraz zajęty.

Zatrzasnął Avery’emu drzwi przed nosem i zgasił lampę machnięciem różdżki. Położył się do łóżka, przysunął się bliżej i zaczął gładzić moje włosy. Pochylił się, żeby pocałować mnie w policzek.

- Jeśli chcesz, to Slughorna też mogę dla ciebie zabić – usłyszałam jego cichy szept tuż nad uchem.

~*~

Strasznie mi się podoba ten tytuł, pochodzi z parodii Harry’ego Pottera. Od dawna planowałam jakieś molestowano, pewnie to trochę dłużej pociągnę, nie wiem jeszcze. Rozdział miałam dawać wczoraj, w Dzień Dziecka, ale nie zdążyłam przepisać. Chciałam też podziękować tej osobie, która poleciła to opowiadanie. Jest to już moja trzecia gwiazdka, mimo tak małej ilości rozdziałów. Dedykacja dla tej osoby, która mnie poleciła xD