Na
dźwięk pojawienia się mnie w kominku, osoba odwróciła się. Zivit naprawdę
bardzo się zmieniła. Jej długie, lekko pofalowane, ciemne włosy zaplecione były
w gruby warkocz. Ubrana była w ciemnofioletową szatę wyszywaną złotą nicią, jej
dłonie lśniły w delikatnym, pomarańczowym blasku ognia, który zapłonął w
kominku, kiedy tylko weszłam na dywan, brudząc do suto popiołem. Na palcach
miała całe mnóstwo złotych pierścieni, na nadgarstkach zaś - bransolety. Jej
twarz wykrzywiła się w grymasie zaskoczenia, ale i niewypowiedzianej radości.
Podbiegła do mnie i uścisnęła mocno, mocząc moją szatę łzami. Ja również nie
mogłam opanować płaczu.
- Dżahmes, myślałam, że cię już nie
zobaczę - jęczała głosem drżącym i wciąż łamiącym się od szlochu,
przesiąkniętym egipskim akcentem.
- Byłam przekonana, że nie chcecie mnie
widzieć, dlatego się z wami nie kontaktowałam.
Stałyśmy tak po środku salonu, wstrząsane
emocjami i wzruszeniem. Nie przypuszczałam, że tak bardzo przeżyję spotkanie z
siostrą. Teraz tak bardzo ją kochałam, że nie miałam pojęcia, jak mogłam
przetrwać tyle lat bez widywania się z nią. Bardzo chciałam, aby Zivit wróciła
ze mną do Egiptu, ale obawiałam się tego, że mi odmówi. Dlatego musiałam
wykorzystać ten wspólny czas maksymalnie.
- Zivit, co się stało? - gdzieś za mną
rozbrzmiał pełen niepokoju głos matki. Natychmiast odwróciłam się, a moim oczom
ukazała się Earth. Była piękna jak zwykle, lecz trochę się postarzała, grzywa
jej kasztanowych, gęstych włosów przetykana była suto srebrnymi pasmami. Twarz
wciąż wyglądała młodo, lecz wiek odcisnął się na jej dłoniach, które były już
pomarszczone i wysuszone. Przez chwilę stała i patrzyła na mnie z mieszaniną
zaskoczenia oraz niedowierzania. Natychmiast podbiegłam do niej i padłam jej w
objęcia, zupełnie jak mała dziewczynka. Czułam się teraz tak bezbronna i słaba,
jak nigdy dotąd, ale i młodo. W moim życiu zapłonęła w końcu maleńka, gorąca
lampka nadziei. Widziałam już całkiem wyraźnie, że miałam dla kogo żyć. Nie
byłam sama, miałam przy sobie osoby, które mnie kochały.
Matka gładziła moje włosy i całowała
wielokrotnie, jakby się bała, że ktoś wydrze mnie z jej ramion i już nigdy nie
będzie nam dane się spotkać. Teraz do szczęścia brakowało mi tylko obecności
ojca. Tak bardzo za nimi tęskniłam, że sama już nie wiedziałam, czy moje serce
krwawi z niewypowiedzianej radości, czy może z dawnego jeszcze żalu.
- Dżahmes, to ty - usłyszałam tuż nad
uchem jej drżący, jakby wilgotny głos.
- Gdyby nie Zivit, nigdy bym tu nie
przybyła.
Chwilę później zdałam sobie sprawę z
tego, że moja twarz również jest całkowicie mokra od łez. Otarłam je szybko,
choć oczy wciąż piekły mnie nieznośnie. Kiedy usłyszałam swój głos, zauważyłam,
jak ciężko mówi mi się po angielsku. Mój akcent i w ogóle każda cząstka mojego
ciała przesiąkła Egiptem. Moją Ojczyzną, którą kochałam szczerze i bez której
nie potrafiłabym żyć. Wyjazd z Egiptu zawsze był dla mnie czymś, co bardzo
przeżywałam i starałam się robić to jak najrzadziej.
- Gdzie jest tata? - zapytałam, kiedy
podniosłe emocje już opadły.
- W ministerstwie. Dużo pracuje, żeby
zdobyć status w społeczeństwie. Henryk nie musiał tak się starać - odparła i
nieco zmieszała się na te słowa.
Nagle wspomnienia spadły na mnie jak grom
z jasnego nieba, że przez moment stałam w bezruchu, oddychając powoli, lecz
płytko. Przez kilkanaście lat ani przez chwilę nie pomyślałam o Sokarisie. Nie
miałam pojęcia, jak wyglądał, czy miał kontakt z rodziną... On także zdawał się
zapomnieć o istnieniu swojej młodszej siostry.
- Sokaris - mruknęłam pod nosem. - Co się
z nim stało?
Matka i Zivit wymieniły szybkie, nieco
zaniepokojone spojrzenia, zupełnie jakby chciały coś przede mną ukryć, ale nie
bardzo wiedziały, jak to zrobić. W końcu Earth odezwała się, ważąc każde słowo:
- On... nie akceptuje twojego ojca. Wcale
mu się nie dziwię, w końcu po rozstaniu z Henrykiem znalazłam sobie kogoś
innego. To oczywiste, że będzie po stronie swojego ojca.
- Kiedy ostatnio się widzieliście?
Matka opowiedziała mi wszystko. Los jej
pierwszego męża był mi obojętny, do tego Earth nie wiedziała o nim zbyt wiele.
Ojciec widywał go czasami w pracy, lecz nigdy ze sobą nie rozmawiali i udawali,
że się nie znają. Zresztą pracowali w zupełnie innych departamentach.
Za to o swoim pierworodnym synu wiedziała
niemało. Jego syn Antef uczęszczał już do Hogwartu, był oczywiście uczniem Domu
Węża oraz dumą swoich rodziców. Z babcią widywał się rzadko, ot, dwa, może trzy
razy w ciągu roku. Miał charakter swego ojca, czyli można było powiedzieć, że
był typowym Ślizgonem.
Wspomnienie brata przywołało więcej wizji
z dalekiej przeszłości. Mimo nieciekawej sytuacji między mną a Sokarisem, byłam
szczęśliwa, ponieważ miałam przy sobie osobę, którą kochałam. Nie mogłam
uwierzyć, że minęło już tyle lat... Oni wszyscy tak bardzo się postarzali,
mieli swoje życie i swoje sprawy. A ja zaszyłam się w przesiąkniętej tajemnicą
i świętością samotni, odizolowałam się od nich, w głębi serca gardząc ich
śmiertelnością.
Następnego
ranka udałam się tam, gdzie od wczoraj marzyłam, by się znaleźć. Miejsce
spoczynku Marcusa było spokojne i wyglądało tak, jak dawniej. Przybyło kilka
nowych nagrobków, wiele z nich przebudowano i wyremontowano. Ruszyłam szybko w
kierunku końca cmentarza, gdzie spoczywał Marcus. Serce szalało w mojej piersi,
dłonie obleczone w skórzane rękawiczki drżały. W końcu ujrzałam to, czego
wypatrywałam. Zapuszczony, niezwykle zarośnięty nagrobek. Kiedy spostrzegłam te
odkryte, płonące wiecznym ogniem świece, coś we mnie pękło. Żołądek skręcił mi
się boleśnie, kolana zadrżały, a coś ścisnęło mnie w gardle. Twarz wykrzywił mi
bolesny grymas. Z oczu popłynęły mi gorące łzy, nie mogłam i nawet nie chciałam
ich powstrzymać. Długo klęczałam przy grobie, z twarzą ukrytą w dłoniach,
szlochając głośno i rozpaczliwie, razem ze łzami wylewając z siebie
niewypowiedziany żal nagromadzony przez te wszystkie lata. Jak długo miałam
jeszcze trwać w tym pół-śnie, męcząc się na świecie, który tak bardzo chciał
się mnie pozbyć? Czułam, jak rozgoryczenie wypływa ze mnie niczym paskudny jad
krążący w moich żyłach od wieków.
W końcu podniosłam głowę i odetchnęłam
głęboko, uspokajająco. Otarłam łzy, które zmoczyły mi całą twarz. Byłam
wykończona psychicznie, pragnęłam tylko i wyłącznie spocząć gdzieś w mrocznych
czeluściach grobowca w Egipcie, aby ukoić nerwy tak bezlitośnie zszargane przez
czas. Zasnąć na wiele lat, dopóki nie pojawi się nadzieja na lepsze jutro.
- Długo cię nie było.
Faktycznie. Wróciłam do domu wieczorem,
zaczęło się już ściemniać. Zivit czekała na mnie w salonie, a filiżanka z
gorącą herbatą tańczyła przed nią na niskim stoliku nakrytym alabastrowo białym
obrusikiem.
- Och, tak.
Usiadłam na kanapie, zamknęłam oczy i
odetchnęłam ciężko. Mimo że cały dzień spędziłam na cmentarzu, czułam
zmęczenie. Nie fizyczne, lecz bardziej... duchowe. Emocje wykończyły moje
zmysły, które były teraz otępiałe. Ja sama zaś pragnęłam tylko i wyłącznie
spokoju, nie miałam najmniejszej ochoty na wysłuchiwanie pretensji siostry.
- Nie powinnaś wałęsać się po mieście,
przecież ktoś może cię rozpoznać - powiedziała z jadowitą złośliwością. - Pomyślałaś
w ogóle, co mogłoby się stać?
- Zivit, mam dwadzieścia dziewięć lat,
przeżyłam w życiu wiele niebezpiecznych i nieciekawych sytuacji, wiem, jak ich
unikać - mruknęłam.
Usłyszałam głębokie westchnienie siostry.
Nic więcej już nie powiedziała, tylko wychyliła się do przodu może nieco zbyt
gwałtownie, niż można to było uznać za naturalne i wzięła z niskiego stolika
angielską książkę, którą otworzyła na zaznaczonej kiedyś stronie i pogrążyła
się w jej lekturze. Chciałam mieć w niej oparcie, a ona zachowywała się jak
moja matka.
Nie
zjadłam dziś kolacji. Tak samo następnego dnia. Czułam na sobie badawcze
spojrzenie siostry. Z matką miałam bardzo dobry kontakt, lecz to Zivit
rozumiała mnie najlepiej. I mimo jej oczywistego rozsądku i różnic między nami,
istniała w naszych duszach swego rodzaju więź, która sprawiała, że niemalże
czytałyśmy w swoich myślach. Nie było w tym żadnej magii.
Pewnego dnia przyszła do mojej sypialni z
miną niezdecydowanego dziecka. Natychmiast poznałam, że jest bardzo
zdenerwowana i najwyraźniej chciała mi coś powiedzieć. Usiadłam na łóżku,
patrząc na nią z zaskoczeniem. Uniosłam lekko brwi.
- O co chodzi? - zapytałam, aby jakoś
przynaglić ją do zwierzeń.
- Ostatnio uważnie cię obserwowałam...
- Nie dało się tego nie odczuć -
przerwałam jej, nie kryjąc irytacji.
Zivit westchnęła ciężko. Wyglądała na
zasmuconą.
- Nie mówisz mi wszystkiego, ale ja i tak
widzę, że coś się dzieje - mruknęłam. - Zachowujesz się jak nastolatka,
głodzenie się jest infantylne.
- Nie
głodzę się.
Popatrzyłyśmy sobie w oczy. Zivit
patrzyła na mnie takim wzrokiem, że moja dusza natychmiast spokorniała.
Spuściłam wzrok, aby już nie widzieć jej wielkich, szmaragdowo zielonych oczu,
przepełnionych żalem i błyszczącym jak diamenty.
- Nie rozumiem - jej głos był teraz o
wiele łagodniejszy, miękki niczym jedwab. - Jesteś piękną dziewczyną, niczego
ci nie brakuje, wiesz, że twój ukochany naprawdę cię miłował.
Podniosłam zbolały wzrok na siostrę.
- I którego nie ma ze mną przez prawie
jedenaście lat - dodałam, a oczy wypełniły mi się gorącymi łzami. Jej słowa
były okrutne, mimo że powiedziała mi coś miłego. Pociągnęłam szybko nosem i
odetchnęłam głęboko, aby się uspokoić. Nie chciałam wpaść w taką histerię, w
jaką wpadłam kilka dni temu na cmentarzu.
- Ja wiem, że inni mają o wiele gorzej,
ale nie potrafię nad tym zapanować - coś ścisnęło mnie w gardle i odebrało
mowę. Nie mogłam też spojrzeć na Zivit, tak pragnęłam zachować kamienną twarz,
że musiałam zacisnąć zęby, aby się nie złamać. Z całego serca żałowałam, że nie
nauczyłam się poskramiania emocji. To właśnie było moją wadą: odsłanianie
słabej duszy.
Zivit chwyciła mocno moją dłoń i
powiedziała:
- Pomogę ci.
Zrobiła
to, co mi obiecała. Faktycznie była dla mnie oparciem, przynajmniej się
starała. Pilnowała mnie, zupełnie jak Tom, kiedy byłam młoda. Czasami wydawało
mi się to zabawne. Ukrywałyśmy to przed rodzicami. Mieli swoje problemy, a my
swoje. Toczyłyśmy ze sobą milczącą walkę. Udawało mi się postępować zgodnie z
zaleceniami siostry, lecz czasami miewałam chwile zamroczenia. Czułam, że byłam
zbyt słaba, aby sprostać zadaniu i było mi z tym niezwykle źle, ale nie
potrafiłam się przemóc.
Po kolacji pewnego ciepłego, majowego
wieczora uciekłam z jadalni. Nie potrafiłam znieść w sobie tego palącego jadu.
Zivit pobiegła za mną, nie zwarzając na zaskoczone miny rodziców. Dopadła mnie
w korytarzu. Rzuciła się na mnie, zwalając z nóg. Obiłam sobie kolana o
marmurową posadzkę, ale Zivit nawet nie zwróciła na to uwagi. Wciąż ściskała
mnie z całej swojej mocy, wbijając długie, szkarłatne paznokcie w moje ramiona,
rozdrapując mi dekolt i szyję, jakby od zatrzymania mnie na tym korytarzu
zależało jej życie. Nie zwarzała na moje jęki i szlochy. Zupełnie zatraciłam
się w tej niemej walce, zapomniałam, dlaczego się z nią szarpię.
W końcu Zivit chwyciła mnie za włosy, a
moje cebulki wrzasnęły z bólu. To mnie unieruchomiło, zamarłam w bezruchu,
dysząc ciężko. Łzy płynęły jeszcze bezmyślnie po mojej twarzy, mieszając się z
krwią. Usłyszałam tuż nad uchem drżący od nadmiaru emocji i szlochu głos siostry:
- Nie pozwolę ci się zatracić.
~*~
Dark Love Riddle ma już cztery lata. To
całkiem spory kawałek mojego życia, kiedy zaczynałam tworzyć to opowiadanie
miałam czternaście lat i byłam smarkaczem, teraz jestem już dorosła. Gdybym nie
pisała i nie miałabym Was, byłabym zupełnie inna. Jesteście dla mnie ważni.
Wszyscy. Chcę, abyście o tym wiedzieli. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do
samego końca.
