Rozdział 41

Mając na uwadze zbliżające się owutemy, czyli Okropnie Wyczerpujące Testy Magiczne, większość życia spędzałam w bibliotece, ukryta za jedną z wielkich ksiąg. Od czasu stworzenia horkruksa przestałam żyć w wiecznym strachu przed Slughorn’em, ale bała się też bardziej o Midnight’, czyli jakoś się wyrównuje, nie?

Slughorn zachowywał się tak, jakby nic się właściwie nie stało, więc wróciłam do swojej sypialni i mogłam też tam spędzać noce. Trochę czasu minęło, zanim pozbyłam się niepokoju, ale w końcu przywykłam do normalności i przestałam się w niej doszukiwać podstępu.

Pewnego majowego dnia monotonię spowodowaną nauką, przerwało pojawienie się podczas porannej poczty sowy mojej matki z listem. Niecierpliwie rozerwałam kopertę i wydobyłam z niej kawałek pergaminu.

Kochana Victorio

Stało się coś dziwnego. Mugolska policja odkryła niedawno zwłoki tej dziewczyny, Holly. Nie wiem, czy Ty i Tom mieliście z tym coś wspólnego, ale nie chcę wiedzieć. Mimo jej śmierci, dostaliśmy z ojcem rozwód. Nie jestem zadowolona z powodu jego straty (być może czuł coś do tej mugolki), ale przynajmniej ja jestem szczęśliwa. Po raz pierwszy od wielu lat.

Wiem, że zapewne zaraz po zakończeniu nauki w Hogwarcie będziesz chciała wyjechać z kraju, zająć się swoim życiem. Prosiłabym Cię jednak, abyś przyjechała do mojego domu na kilka dni. Jest tyle nierozwiązanych spraw, tyle tajemnic, którymi nareszcie mogę się z Tobą podzielić.

mama

Przeczytałam list dwukrotnie. Bardzo mnie ucieszyło, że matka nareszcie rozwiodła się z ojcem. Mam nadzieję, że już nigdy go nie zobaczę. Ale z drugiej strony odczułam pewniej niepokój z powodu tych nowych tajemnic. List matki nie brzmiał wesoło, sprawiał nawet wrażenie, jakby jego autorka miała poczucie winy. Nie paliłam się już tak, by poznać ów sekret, ale oczywiście odwiedzę Earth, nim wyjadę.

Szturchnęłam Toma.

- Matka rozwiodła się  ojcem – poinformowałam go. – I chce mnie widzieć po powrocie do Londynu.

Tom na chwilę odwrócił wzrok od tekstu, by na mnie spojrzeć.

- Jak to? – spyta. – Przecież mamy mnóstwo planów, nie ma na to czasu.

- To tylko kilka dni, a nie wiadomo, kiedy znów ją zobaczę – poprosiłam. – Pójdziesz ze mną, poznasz moją mamę… Tom, to tylko kilka dni.

Nastroszył się, kiedy wypowiedziałam jego imię, ale w końcu się zgodził. To dużo dla mnie znaczyło.

Ciekawa byłam, gdzie teraz podział się ojciec, skoro jego ukochana Mugolka nie żyje. Nie odczuwałam wobec niego żadnego współczucia, po prostu byłam ciekawa. Dlatego napisałam list do Sokarisa. Ostatnio byliśmy w bardzo dobrych stosunkach. Odpowiedź przyszła kilka dni później|

Victorio

Nie mam z nim kontaktu, ale o ile wiem, ukrywa się w domu swojej kochanki. Wiedziałaś, że mugolska straż znalazła ją martwą? Podobno umarła ze strachu, ale ja tam uważam, że ktoś ją zabił zaklęciem. Może sam ojciec? Nie wiem.

Sokaris

Tom zajrzał mi przez ramię i zaśmiał się. Na jego twarzy pojawił się uśmiech szaleńca, na którego widok ściągnęłam usta i wzięłam mu sprzed nosa list.

- Podejrzewają twojego ojca? – spytał, żeby się upewnić. – Lepiej być nie mogło. Wina jest nasza, a zwalają na niego.

- No nie wiem – mruknęłam. – Chyba nie chcę mieć ojca kryminalisty.

- Ja mam ojca konfidenta i nie panikuję – powiedział beztrosko Riddle.

- Ale masz na tyle dobrze, że on nie żyje.

*

Nadszedł czas egzaminów. Teraz nie miałam już głowy do niczego innego poza owutemami. Tom jak zwykle podchodził do wszystkiego ze spokojem, nawet tuż przed testem siedział spokojny i opanowany, powtarzając ostatnie definicje. Ja natomiast z żołądkiem boleśnie zaciśniętym z nerwów i poszarzałą, zmęczoną twarzą siedziałam pod ścianą, nie będąc w stanie ani nic więcej przeczytać, ani powiedzieć.

Najtrudniejszy był egzamin z historii magii ale tego przedmiotu nigdy nie lubiłam i nie spodziewałam się z tego dobrej oceny. Najlepiej poszły mi egzaminy z zaklęć, transmutacji i obrony przed czarną magią, zarówno praktyczne jak i teoretyczne.

Tydzień trzeba było czekać na wyniki. Przez te długie siedem dni cieszyłam się ostatnimi moimi chwilami w Hogwarcie. Wiedziałam, że nigdy nie będę miała okazji tu wrócić, biorąc pod uwagę moją przyszłość. Ale Tomowi chyba bardziej będzie brakowało Hogwartu, niż mnie. Nie okazywał tego jednak.

Podczas śniadania w niedzielę profesor McGonagall chodziła wzdłuż stołów i rozdawała siódmoklasistom kartki z ocenami z egzaminów.

- I skończył się dzień dziecka – mruknęłam, kiedy nauczycielka podeszła do mnie, żeby wcisnąć mi w ręce moją kartkę. Przebiegłam wzrokiem po liście. – No, nie jest tak źle, chociaż z zielarstwa spodziewałam się tylko zadowalającego.

Victoria Regina Hortus otrzymała z Okropnie Wyczerpujących Testów Magicznych:

Obrona przed czarną magią: Wybitny

Transmutacja: Wybitny

Numerologia: Powyżej Oczekiwań

Starożytne runy: Zadowalający

Zielarstwo: Powyżej Oczekiwań

Opieka nad magicznymi stworzeniami: Zadowalający

Wróżbiarstwo: Wybitny

Historia magii: Nędzny

Eliksiry: Wybitny

Astronomia: Wybitny

Cóż, gdyby nie książka od mojej matki na temat egipskich astrologów, na pewno poszłoby mi z tego przedmiotu o wiele gorzej. Zerknęłam na kartkę Toma. Zaśmiałam się cicho.

- Jak zwykle najlepszy – stwierdziłam.

Riddle zdobył ze wszystkich przedmiotów oczywiście Wybitny. Zapytałam go, co będzie robił, jeśli nie poszczęści mu się z Dippetem, ale tylko wzruszył ramionami. Był tak święcie przekonany, że dostanie tę posadę, że nie chciał słyszeć o innej alternatywie. To będzie naprawdę żal patrzeć na jego reakcję, kiedy mu się nie uda.

Znów zerknęłam na swoją kartkę z ocenami.

- Myślałam, że Slughorn dał już sobie spokój – mruknęłam. – Dając mi najwyższą ocenę, nie zdobędzie mojego serca.

- Więc co powinien zrobić? – spytał Tom.

Wzruszyłam ramionami.

- Nic. Nic mu jego starania nie dadzą, bo moje serce należy do ciebie – odpowiedziałam.

Tom przysunął się bliżej, żeby mnie pocałować. Trochę mnie krępowała obecność tych wszystkich ludzi, ale nie opierałam się, kiedy pogłębił pocałunek.

Kiedy już się ode mnie odsunął, moje policzki oblał gorący rumieniec. Rozejrzałam się dookoła, żeby się upewnić, czy nikt się nie przyglądał.

- Dobrze, że nie ma Slughorna, trochę by się oburzył – mruknęłam.

Do pożegnalnej uczty zostało półtora tygodnia. Puchar Quidditcha zdobyli Ślizgoni, co mnie bardzo ucieszyło, choć nie bardzo fascynowała mnie ta dyscyplina sportowa. W ogóle ten rok był dla Slytherinu udany. Jeśli nic się nie zmieni, zdobędziemy Puchar Domów. Ślizgoni dobrze o tym wiedzieli, pilnowali się, żeby nie dać nauczycielom okazji do odebrania domowi punktów. Chodzili dumni i napuszeni, co irytowało pozostałych uczniów.

Slughorn podejrzanie często przebywał właśnie tam, gdzie ja. Ale nie musiałam się obawiać, bo Tom nie odstępował mnie na krok. Jego towarzysze trochę mnie denerwowali, cały czas rozmawiali o dziwnych rzeczach, zupełnie jakby byli politykami w rządzie, a nie uczniami w szkole. Ja byłam zupełnie poza tematem, dlatego zagłębiłam się w mojej pisanej staroegipskimi hieroglifami książce. Podczas tych nielicznych chwil, kiedy byliśmy sami, uczyłam Toma pisać i czytać te obrazki.

- To trudne – mówił, kiedy mu nie wychodziło. To była chyba jedyna rzecz, z którą miał spore trudności.

- W ogóle się nie starasz – stwierdziłam. – Myślisz o Tot wie o czym, zamiast się skupić.

Zaczęłam grzebać w torbie. W końcu wydobyłam litrową szklaną butelkę z połyskującym, fioletowym płynem. Nie było go dużo, zaledwie na dwa łyki, ale odkręciłam butelkę i wcisnęłam ją Tomowi w ręce.

- Masz, wypij – powiedziałam. – Będziesz lepiej pojmował.

Tom z niepewnym wyrazem twarzy przytknął butelkę do ust i wypił do dna Wzdrygnął się i przełknął.

- Co to za paskudztwo? Smakuje jak ocet! – stwierdził wspaniałomyślnie.

- Kto by pomyślał, że masz takie delikatne podniebienie – zadrwiłam, podając mu książkę.

~*~

Znów wyszło krótko, ale teraz, kiedy mam już kończyć Hogwart, jakoś chce opóźnić tę chwilę. Tak jest. Jutro za to mnie czekają wyniki z egzaminu gimnazjalnego. Myślę, że nie będzie tak źle. Dedykacja dla Shizzy :*