Rozdział 40

Rozpoczęła się prawdziwa wiosna. Nie cieszyło mnie to tak jak zwykle. Żyłam w ciągłym strachu, mimo że Slughorn zachowywał się tak, jakby nic się nie stało. Na mnie praktycznie nie zwracał uwagi, pewnie dla tego, że domyślał się, że jestem cały czas strzeżona. Oceniał mój eliksir lub pracę domową i odchodził bez słowa, co bardzo mi odpowiadało.

Ciekawiło mnie, co stało się z ojcem. Nic mnie to nie obchodziło, co ze sobą zrobi, z czego będzie żył, po prostu interesowało mnie, gdzie mieszka. Zupełnie jak nieświadomego przechodnia jakiś wypadek. Nawet napisałam do matki list, ale wymijająco odpowiedziała mi, że ma to gdzieś.

Nie chcę mieć z tym człowiekiem nic wspólnego. Może mieszkać nawet pod mostem. Zajmij się nauką i przygotowaniem do owutemów. Posłałam Twojemu ojcu pozew o rozwód, sądzę, że to Cię ucieszy.

Mimo że nic się nie dowiedziałam, matka miała rację. Bardzo mi ulżyło, kiedy dowiedziałam się o rozwodzie. Nareszcie skończyło się prześladowanie. Skończył się dzień dziecka, nareszcie ojciec sobie zobaczy, jak to jest, kiedy trzeba walczyć o akceptację.

- Widzisz? Mówiłem ci, że wszystko się dobrze skończy – powiedział Tom, kiedy mu powiedziałam o rozwodzie rodziców. – No, przynajmniej dla twojej matki. Właśnie. Na kiedy planujesz…?

Zawiesił głos, patrząc na mnie znacząco. Pochyliłam się ku niemu. Poczułam, że krew odpływa mi z twarzy.

- W przyszłym tygodniu jest wycieczka do Hogsmeade – wyszeptałam. – Teleportujemy się do Londynu. Pójdziesz ze mną, prawda? Nie chcę być sama.

- Oczywiście, chciałbym to zobaczyć.

Nic już nie mogłam powiedzieć. Dla Toma pozbawienie kogoś życia może i było normalne, mało ważne. Ale we mnie morderstwo budziło prawdziwą panikę. Nie miałam pojęcia, jak mi się uda tego dokonać. Na samą myśl o tym drżały mi dłonie.

*

Nadszedł dzień wypadu do Hogsmeade. Rano w sobotę, zaraz po śniadaniu, poszliśmy do wioski. Pogoda była wspaniała. Bezchmurne niebo, lekki wiatr… W sam raz, by dokonać morderstwa. Riddle uścisnął trochę moją rękę, żeby dodać mi otuchy.

- Zobaczysz, spodoba ci się – powiedział. Był w świetnym humorze.

- Jak może mi się spodobać mordowanie? – spytałam.

W przeciwieństwie do Toma czułam się okropnie. Wiedziałam, że mi się polepszy, kiedy już zabiję Holly, mimo to teraz czułam okropny skurcz w żołądku. Strasznie się denerwowałam, zupełnie jak przed egzaminem.

Dotarliśmy do Świńskiego Łba, skąd teleportowaliśmy się. Pojawiłam się niedaleko sierocińca, zaraz potem aportował się obok mnie Tom. Rozejrzał się dookoła. Kiedy zobaczył sierociniec, przez jego twarz przebiegł ledwo dostrzegalny skurcz.

- Nie ma jaj – mruknął.

- Skąd wiesz?

- Bo zawsze przyjeżdżała takim pomarańczowym motocyklem – wyjaśnił. – Pewnie jest w domu.

Chwycił mnie za rękę i poprowadził mnie jakąś obskurną, boczną uliczką na ubogie osiedle.

- Gdzie my…? – spytałam, ale Riddle zakrył mi usta dłonią i wyszeptał:

- Cicho. Widzisz? Tam jest.

Wskazał na coś palcem. Przy sznurze do prania stała dziewczyna z farbowanymi, rudymi włosami, splecionymi w przypominające robaki małe warkoczyki. Miała już spore odrosty. Wieszała na owym sznurze kilka skąpych majtek i okropny, niebieski sweter.

Tom kazał mi tu poczekać, po czym sam teleportował się.

Ogarnięta paniką, obserwowałam, jak Holly wiesza na sznurze coraz to nową skąpą, mokrą odzież. Zauważyłam, że ma już całkiem spory brzuch. Na ten widok zniknął cały strach i obawa przed zabiciem. Przez to nienarodzone dziecko stało się to wszystko. Nie pozwolę, żeby ten bękart uczęszczał do Hogwartu. Nie zasługuje na to.

Tom wrócił dziesięć minut później. Zdumiona zauważyłam, że ściska w rękach wyrywającego się Midnight’a.

- Po co go tu ściągnąłeś? – wyszeptałam oburzona.

- Potrzebujesz czegoś, gdzie umieścisz swoją cząstkę duszy – odpowiedział. – Dzięki temu, że umieścisz ją w Midnight’cie, nigdy nie umrze. Chyba, że ktoś zniszczy ci horkruksa. Ale nie bój się, do tego potrzebna jest na przykład Szatańska Pożoga. Wątpię, żeby ktokolwiek był tak głupi i próbował ją wyczarować, żeby spalić ci kota.

Jego słowa zabrzmiały bardzo sensownie. Poza tym Midnight zawsze będzie ze mną, to chyba bezpieczniejsze, niż umieszczenie duszy w jakiejś butelce, która sama nie może się bronić.

Odetchnęłam kilkakrotnie i wyciągnęłam różdżkę.

- Dobra. Powiedz mi, co mam robić – mruknęłam i utkwiłam wzrok w swoim celu.

Poczułam coś, czego nie czułam jeszcze nigdy. Jakąś dziwną odwagę, potęgę, której nigdy bym u siebie nie podejrzewała.

- Kiedy już ją zabijesz – rzekł Tom. – Zaklęciem Abduco Niger Malefica rozszczepisz swoją duszę, skierujesz różdżkę na Midnighta i po wszystkim. Idź, będę cię obserwował. I pamiętaj. Nie wolno ci się bać.

Wzięłam od niego kota, uniosłam różdżkę i ruszyłam w stronę Holly. Ta już skończyła rozwieszać pranie i zabrała się do wyjścia.

- Gdzie się tak spieszysz? – zawołałam za nią.

Ruda odwróciła się. Jej wzrok zatrzymał się najpierw na kocie, później na różdżce, na końcu na mojej twarzy. Uśmiechnęła się złośliwie.

- Ty jesteś córką Henryka, tak? – spytała. – Nie jesteś do niego w ogóle podobna, nie ciesz się. Ale mówił mi, że możesz tu przyjść. Podobno jesteś tak niezrównoważona jak jego żona.

- Lepiej być wariatką niż złodziejką – odpowiedziałam bardzo cicho. – Jesteś nic niewartą dziwką, dlatego nie zasługujesz na to, żeby żyć. Zamierzam cię zabić.

Uniosłam różdżkę, ale Holly wcale się nie przeraziła, wręcz przeciwnie. Zaśmiała się nerwowo.

- Jestem w ciąży, dzieciaku, nie wolno mnie denerwować – warknęła. – Nie rób sobie ze mnie żartów.

Nie miałam zamiaru dłużej ciągnąć z nią tej rozmowy. Skierowałam różdżkę dokładnie w jej twarz. Ręka zadrżała mi lekko, jednak opanowałam się szybko. Musiałam zaufać Tomowi, on to już przecież robił.

- Avada kedavra!

Błysk zielonego światła wypełnił małe podwórko. Kiedy opadło, zobaczyłam, jak Holly leży rozciągnięta jak długa na brudnych, nierównych betonowych płytach. Drgnęła lekko, a oczy zaszły jej pustką i wydała z siebie chrapliwy dźwięk. Skonała.

Teraz różdżka dygotała mi okropnie w ręce. Stałam nad nią, z oczami utkwionymi w jej twarzy, na której malowało się przerażenie, mieszające się ze zdziwieniem. Usłyszałam, jak Tom podbiega do mnie.

- Zrób to – wysyczał do mnie.

- A-abduco Niger Malefica – powiedziałam, lekko się jąkając.

Poczułam się, jakby wszystkie wnętrzności, które miałam w sobie, skręciły się i wywróciły na lewą stronę. Zesztywniałam, różdżka o mało nie wypadła mi z ręki. Midnight z głośnym sykiem wyskoczył z moich ramion na ziemię. Coś przezroczystego, wyglądającego jak plastikowa, lśniąca torba, zrobiona z czegoś dziwnego, ni to płyn, ni to gaz, wyleciało mi w piersi. Po prostu przeniknęło ciało, ubrania i wydostało się na zewnątrz. Skierowałam to różdżką w stronę Midnight’a, a kawałem duszy wpłynął w niego. Kot zaczął prychać i syczeć, jakby podszedł zbyt blisko płomieni, a ich żar podrażnił mu wąsy.

Tom podszedł do Holly i szturchnął jej głowę czubkiem buta.

- Cóż, szczerze mówiąc, myślałem, że stchórzysz, kiedy zobaczysz trupa. Zyskałaś w moich oczach.

Objął mnie, jakby chciał mnie pocieszyć, ale ja wcale tego nie potrzebowałam. Poczułam się nagle dojrzalsza, moje wcześniejsze problemy wydały mi się błahe, dziecinne, mało ważne…

- Chodźmy stąd – mruknął Tom.

Nie odezwałam się nawet. Podniosłam Midnight’a z ziemi i teleportowaliśmy się.

Nie było sensu odwiedzać Hogsmeade, dlatego skierowaliśmy się w stronę zamku. Tom mocniej ścisnął moją rękę.

- Nic nie mówisz – odezwał się.

- Po co miałabym mówić? – spytałam bardzo cicho.

- Jak ci się podobało twoje pierwsze morderstwo?

Wzruszyłam ramionami.

- Nigdy czegoś takiego nie czułam – powiedziałam. – To nie było jakieś szczęśliwe uczucie, ale nie bałam się.

Westchnęłam ciężko. Teraz czułam niepokój. Ale nie dlatego, że miałam wyrzuty sumienia z powodu morderstwa, tylko dlatego, że właśnie była mi ta śmierć obojętna. Jakby stworzenie horkruksa było jakimś zakończeniem rozdziału w moim życiu. Albo pozbawiło mnie jakiegoś ludzkiego odczucia.

- Tak, też to czuję – mruknął Tom, obejmując mnie ramieniem.

Uniósł mój podbródek, żeby mnie pocałować. Musiał odsunąć się ode mnie, bo Midnight znów zaczął się wyrywać. Wypuściłam go, a kot pognał w kierunku dobrze już widocznego zamku. Teraz zaczęłam się bać o wiele bardziej niż zwykle. Patrzyłam, jak powoli znika na horyzoncie. Riddle, jakby przeczuł, że się niepokoję, odezwał się:

- Nie martw się, nic mu nie będzie. Żadne dzikie zwierze nie jest w stanie zrobić mu krzywdy. Kiedy będzie już bardzo stary, nie umrze. Nie będzie się zmieniał, będzie wiecznie wyglądał tak, jak teraz. Dopóki będzie w nim cząstka twojej duszy, jest bezpieczniejszy niż kiedykolwiek.

Jego słowa trochę mnie uspokoiły, choć chciałam mu powiedzieć, że Midnight zawsze wyglądał tak, jak teraz. Nie był kociakiem ani nigdy też się nie zestarzał. Dostałam go już takiego. Lecz powstrzymałam się od komentarza.

Dotarliśmy do Hogwartu. Uczniowie, którzy byli jeszcze za młodzi lub po prostu im się nie chciało odwiedzać Hogsmeade, włóczyli się po błoniach albo siedzieli w cieniach drzew, ucząc się do egzaminów.

Nagle Tom uśmiechnął się, jakby od dawna planował to zrobić, ale nie miał odwagi.

- Nareszcie jesteś taka jak ja – rzekł. – Nareszcie masz horkruksa. Co prawda nigdy tak naprawdę nie wierzyłem, że to zrobisz. A jeśli już uda ci się zabić, horkruksa nie dałabyś rady stworzyć. Do tego potrzebna jest silna wola. Nie myślałem, że taką posiadasz.

- Wtedy, kiedy spojrzałam jej w oczy, zobaczyłam tę drwinę, brak szacunku… I ogarnęło mnie takie uczucie… Musiałam ją zabić, tak musiało być.

~*~

Dziś krótko, bo chciałam skupić się jedynie na jej horkruksie. Natchnęły mnie dwa cudowny pomysły, ale spokojnie, muszę jeszcze trochę poczekać. Ale warto będzie, zapewniam.

Jakoś tak nagle mnie natchnęło na zrobienie szablonu i voila. Zostawię go chyba na dłużej i z pewnością kiedyś do niego wrócę, bo podoba mi się najbardziej ze wszystkich, jakie zrobiłam, a kilka już ich tu było.

Dedykacja dla ThisLove :*

* To zaklęcie wymyślone przeze mnie do tworzenia horkruksów, gdyż niestety pani Rowling nie raczyła podzielić się z nami, jak brzmi jego prawdziwa formułka.