Rozdział 52

W końcu zaczęło się ocieplać. Albo raczej przestał sypać śnieg, a wiatr szarpać wszystko, co mu się nawinęło. Cierpiałam z tęsknoty za grobem Marcusa, ale podczas wichur nie mogłam wybrać się na cmentarz. Dlatego, kiedy w lutym nareszcie wyszło słońce, a śnieg zrobił się ciężki od wilgoci, z szerokim uśmiechem na ustach teleportowałam się do wioski. Prawie biegiem, brnąc po pas w mokrym śniegu, dotarłam do cmentarza. Pchnęłam mocno żelazną bramkę. Otworzyła się o wiele ciężej niż zwykle, ale było to pewnie spowodowane mrozem.

Groby były prawie całkowicie przysypane śniegiem. Pośród tej hordy białych pagórków ledwo odnalazłam Marcusa. Mimo że pokrywała go rozmoknięta już kołderka śniegu, kiedy usunęłam ją jednym machnięciem różdżki, moim oczom ukazał się nienaruszony przez mrozy, uroczy nagrobek. Marcus na zdjęciu uśmiechał się identycznie jak w mojej pamięci, litery układały się w ten sam wiersz. Poczułam przypływ ciepła w okolicy żołądka. Z rozczuleniem oplotłam ramionami wysoki, kamienny krzyż, policzek oparłam o zimną figurkę Chrystusa, w którego już nie wierzyłam. Pragnęłam, by ta chwila trwała wiecznie. Tak bardzo się za nim stęskniłam, że na początku widziałam tylko ten nagrobek. Jednak, kiedy już osunęłam się na ziemię, zobaczyłam małe wybrzuszenie pod śniegiem. Szybko rozgrzebałam go, a moim oczom ukazał się znicz. Ale nie taki, który ja zapaliłam, kiedy byłam tu ostatnio. Ten był z plastiku, miał jeszcze przylepioną cenę. Knot nie był wypalony do końca. Wyglądało na to, że musiał zostać zapalony wczoraj, a przysypane nocą. Czułam jak serce tłucze mi się w piersiach. Poczułam przemożną ochotę chwycić plastikowy znicz i cisnąć go w śnieg. Tak też zrobiłam. Podniosłam go, zamachnęłam się i rzuciłam nim aż poza ogrodzenie cmentarza. Ktoś tu był. I śmiał odwiedzić Marcusa. A on był tylko mój.

Poczułam coś, czego nie czułam chyba nigdy. Zazdrość. Ale jakąś bardzo dziwną zazdrość. Tom pewnie musiał właśnie coś takiego odczuwać. Ogromny gniew i przekonanie, że jeśli dorwę tego, kto wywołał u mnie te uczucia, poniesie karę.

Przy bramie coś się zaczęło dziać. Jakiś przygarbiony staruszek w wyświechtanym płaszczu przez pewien czas mocował się z oblodzoną klamką. W końcu wszedł na teren cmentarza i zaczął powoli iść w moją stronę, patrząc pod nogi. Plastikowa torba zachybotała na jego ramieniu, kiedy dotarł do grobu znajdującego się niedaleko Marcusa. Dopiero teraz mnie zauważył. Uśmiechnął się lekko, zerkając na grób, który odwiedzałam.

- Nareszcie ktoś przyszedł do biednego Marcusa – w jego głosie zabrzmiała jakby ulga.

- Znał go pan? – zapytałam z ożywieniem.

- Oczywiście. Oboje poszliśmy do wojska, a kiedy wybuchła pierwsza wojna światowa, zostaliśmy wysłani na front. Ja przeżyłem, Marcus… niestety poległ – opowiedział pokrótce.

- Jaki on był?

Emerytowany żołnierz westchnął ciężko i zapatrzył się na porcelanowe zdjęcie zmarłego przyjaciela. Jestem pewna, że pogrążył się we wspomnieniach z jego młodości.

- To był taki jajcarz. Zawsze potrafił znaleźć weselszą stronę w okropnej sytuacji. Miał narzeczoną, już planowali ślub, ale Marcus zginął… to nie była prawdziwa miłość. Ledwo dwa tygodnie po pogrzebie wyszła za mąż za jego brata, w ogóle nie nosiła żałoby – rzekł.

Chciałam dowiedzieć się o Marcusie wszystkiego, ale pozwoliłam mu przez minutę zagłębić się we wspomnieniach. W końcu zakaszlałam cicho, żeby zwrócić na siebie jego uwagę.

- Ja bym go nigdy tak nie zostawiła – powiedziałam, przerywając milczenie. – Ma jakąś żyjącą rodzinę? Ktoś tu przychodził, zanim ja zaczęłam go odwiedzać?

- Nie zapaliłem tu znicza od dwudziestu lat. Jakoś tak wyszło. Ale kiedy przychodziłem tu na grób moich rodziców, nikt nigdy tu nic nie zrobił – odparł. Na jego twarzy pojawił się wyraz zawiedzenia, jakby miał wyrzuty sumienia.

- Bo widzi pan, kiedy tu dziś przyszłam, zobaczyłam znicz. Ja go nie zapaliłam.

Starszy pan wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Nie słyszałem, żeby jego bliska rodzina jeszcze żyła – mruknął.

- Cóż, w takim razie dziękuję za informacje – dodałam, pożegnałam się i opuściłam cmentarz. Odeszłam na tyle, by przyjaciel Marcusa mnie nie zauważył i teleportowałam się.

Pojawiłam się przed sklepem Borgina i Burkesa. Tom tego dnia odwiedzał Chefsibę, więc musiałam czekać na niego jeszcze około godziny. Kiedy wszedł do pokoju, osaczyłam go, zanim jeszcze zdjął pelerynę.

- Mam ci coś ważnego do powiedzenia – powiedziałam szybko, chwyciłam jego twarz w dłonie i pocałowałam go. Tom odpowiedział z takim samym entuzjazmem. Musiałam mocno się zaprzeć ramionami, żeby mnie w końcu puścił.

- Ja też… - zaczął, ale ja byłam szybsza.

- Fajnie, powiem pierwsza. Byłam dzisiaj u Marcusa, zauważyłam, że ktoś się wtarabanił na jego grób, więc wywaliłam wszystkie znicze. A później spotkałam jego przyjaciela, byli razem na wojnie… Ano właśnie, opowiesz mi coś o pierwszej wojnie światowej, musiałeś się o niej uczyć w mugolskiej szkole – wyrzuciłam z siebie na wydechu.

Tom słuchał tego z uwagą, przyglądając się mojej zarumienionej z radości twarzy.

- No tak, ale to później. Teraz chcę ci coś pokazać. Chodź – zdjął płaszcz, chwycił mnie za rękę i poprowadził w stronę łóżka, wyciągając po drodze różdżkę. Pochylił się, wyciągnął spod niego swoją walizkę, machnął swoim magicznym atrybutem, a zamek błyskawiczny rozsunął się automatycznie. Moim oczom ukazał się srebrny przedmiot, jakby korona. Ozdobiona była orłem i wygrawerowanym napisem „Kto ma olej w głowie, temu dość po słowie”. Zerwałam się z podłogi na równe nogi. Serce waliło mi w piersiach.

- Horusie… to… to diadem Roweny Ravenclaw! – wyszeptałam. Tom uśmiechnął się z zadowoleniem na widok mojej miny.

- Dokładnie. Miałem ci powiedzieć już dawno, ale wolałem to zrobić, kiedy już będziemy powoli… zbliżać się do końca naszej przygody z tym miejscem – rzekł.

- Och, Tom… - nie przyszło mi do głowy, jakim słowem określić radość, która mnie wypełniła, więc przylgnęłam do niego całym ciałem i wpiłam się w jego usta. Czułam, jak diadem, który Riddle trzymał nadal w rękach, wbijał mi się w brzuch.

- Jeszcze kilka takich twoich wybuchów radości i skończymy tam – wskazał na łóżko. – Nie zaprotestowałbym.

Wzięłam od niego diadem tak delikatnie i ostrożnie, jakby był zrobiony ze szkła i uniosłam na poziom oczu. To, że właśnie trzymałam go w dłoniach i patrzyłam na niego wciąż wydawało mi się nierealne.

- Skąd go masz? Natychmiast mi się wytłumacz – spojrzałam na Riddle’a surowo.

- To długa historia. Wiesz, że Rowena Ravenclaw miała córkę.  Wyrodną córkę. Ukradła jej diadem i uciekła z nimi. Ravenclaw była już bliska śmierci, kiedy wysłała pewnego mężczyznę, aby ją odnalazł. Wytropił ją w Albanii. Helena odmówiła powrotu, więc ją zabił, a potem przebił się mieczem. Od tamtego momentu stał się Krwawym Baronem, duchem-rezydenrem Slytherinu, a Helena – Ravenclawu. Nikomu nie wyjawiła tajemnicy diademu. Do czasu, aż spotkała mnie. Udało mi się ją przekonać, żeby powiedziała mi, gdzie ukryła diadem. Na feriach zimowych, kiedy byłaś u matki, wybrałem się tam i zabrałem diadem – opowiedział mi w dużym skrócie.

Bojąc się, że coś mogę temu historycznemu przedmiotowi zrobić, upuścić albo coś, oddałam go Tomowi, który włożył delikatną koronę do kufra i zabezpieczył zaklęciami. Usiadłam na brzegu łóżka, dysząc ciężko ze strachu. Od dawna nie czułam takiego stresu. Midnight wskoczył mi na kolana. Gładziłam jego grzbiet przez dobre kilka minut, wpatrując się tępo w podłogę. W końcu się odezwałam:

- Przemienisz go?

Nie musiałam wyrażać się jaśniej. Tom natychmiast zrozumiał, co miałam na myśli.

- Tak. Wiesz, dążę do podzielenia duszy na siedem części. Rozumiesz? Siódemka to najpotężniejsza magiczna liczba. Nie będzie mnie już nic w stanie pokonać – w jego oczach rozbłysły czerwone iskry, twarz przybrała złowieszczy wyraz. Zawsze, gdy stawał się taki, naprawdę się go bałam. Kiedy usiadł obok mnie, nie śmiałam się odsunąć, a już na pewno odepchnąć jego ręki, kiedy mnie obejmował. O jakimkolwiek proteście nie było mowy.

- Ale czy jeden… no, sam wiesz, co… nie daje nieśmiertelności? – zapytałam ostrożnie, starając się, by mój głos zabrzmiał w miarę uprzejmie.

- Daje, ale warto mieć ich dużo, na wszelki wypadek, gdyby ktoś spróbował je zniszczyć – spojrzał na mnie, ale kiedy zobaczył w moich oczach cień, uśmiech spełzł z jego twarzy, a on sam westchnął. – Nie rozumiesz tego.

- Więc mi wytłumacz – to nie była prośba, lecz rozkaz. Riddle podniósł się na nogi i zaczął krążyć po pokoju. Wyglądał na wzburzonego.

- Rozerwanie duszy nie czyni z ciebie człowieka. Jeśli twoja dusza jest cała, przy śmierci opuszcza ciało. Ale jeśli jest w kawałkach, nie może tego zrobić. Jest jakby na stałe zrośnięta z ciałem. Nie starzejesz się, ale w jakiś sposób się zmieniasz. Im bardziej rozdzierasz duszę, tym więcej tracisz z człowieczeństwa – mówił o tym takim tonem, jakby to było coś najcudowniejszego na świecie. Skrzywiłam się, słuchając tego. Riddle nagle spoważniał, na jego twarzy zobaczyłam złość. – Nadal nie rozumiesz! Ty nigdy tego nie zrozumiesz, bo jesteś zbyt słaba i tchórzliwa, by posiąść tak wielką moc!

- Rozumiem! – krzyknęłam, podbródek zaczął mi drżeć, a z oczu popłynął strumyk łez. – Więc uspokój się! Nie widzisz, że  ja się ciebie boję? Paraliżuje mnie strach, kiedy się tak zachowujesz! Tego chcesz? Żebym się bała?

Tom zamrugał, jakby się obudził z głębokiego snu, twarz odzyskała zwykły wyraz. Chciał mnie objąć, mamrocząc jakieś przeprosiny, ale ja cofnęłam się na łóżku pod ścianę.

- Nie dotykaj mnie! Chcę być sama! – warknęłam.

Wzięłam Midnight’a na ręce, a on zaczął zlizywać z nosa i policzków moje łzy. Riddle obrzucił mnie zrezygnowanym spojrzeniem, wziął płaszcz widzący na haku i wyszedł. Położyłam się na łóżku, Midnight usiadł na poduszce Toma i zaczął trącać łapą kosmyki moich włosów. Czasami myślałam, że tylko on jeden mnie rozumie.

*

Już się ściemniało, kiedy wszedł do pubu i zamknął za sobą drzwi. Czuł głębokie poirytowanie. Nie gniew, ten jest oznaką słabych. Dręczyło go poczucie bezsilności. Choćby nie wiedział ile miał się starać, Dżahmes nie pojmowała tego, czego chciał jej nauczyć. Może to była kwestia złego podejścia? Nie wiedział tego. Nie rozumiał kobiet.

Usiadł przy pustym, brudnym stoliku umieszczonym w cieniu karczmy. Nie przyszedł do Dziurawego Kotła. Udał się do pubu na ulicy Śmiertelnego Nokturna o nazwie Czarny Neptun. Było tu mnóstwo podejrzanych postaci, robiących czarne interesy, wyzywający się na pojedynki na śmierć i życie czarnoksiężnicy, znający takie zaklęcia, że Dumbledore’owi zbielałoby oko i magiczne stwory. Riddle przychodził tu często, by coś przemyśleć. Jak zwykle zamówił sobie szklankę ognistej whisky, którą wypił jednym haustem.

- Co taki przystojny facet robi tu sam? – usłyszał ochrypły od papierosów, lecz zmysłowy głos.

Podniósł wzrok znad pustej szklanki. Zobaczył wyzywająco ubraną dziewczynę, starszą od niego, mniej więcej dwudziestoletnią, opierającą się biodrem o krawędź jego stolika. Tom zdał sobie sprawę, że musi być to jedna z prostytutek, pracujących w pubie. Zwykle nie zwracał na nie uwagi, tak jak one na niego, bo przebierał się za starca. Teraz był jednak zbyt rozemocjonowany, by o tym pomyśleć.

Ta, która go zaczepiła miała na sobie wyzywający, szkarłatno-złoty kostium z mocno odsłoniętymi piersiami, jasnobrązowe włosy mocno poskręcane w dość już niechlujne loki, twarz zniszczoną od mocnego makijażu, we włosach, na szyi i przegubach mnóstwo fałszywych ozdób.

- Nie życzę sobie towarzystwa – odparł chłodnym tonem.

- Wszyscy tak mówią, a dziesięć minut później krzyczą z rozkoszy piętro wyżej – wydęła usta w uwodzicielski sposób. – Biorę tylko dwanaście galeonów za godzinę.

Tom zmierzył ja spojrzeniem.

- Rozumiesz po angielsku, szmato? Nie – wycedził. Naprawdę mało brakowało, a wyciągnąłby różdżkę i zabiłby tę kurwę. Dziewczyna zaśmiała się ochryple.

- Zaczekaj tu – mruknęła i odeszła, kołysząc biodrami.

Wróciła minutkę później, niosąc butelkę z trunkiem. Bez słowa nalała obficie do szklanki bursztynowego alkoholu. Riddle zawahał się. Należało mu się przecież. Dżahmes nie lubiła, kiedy nadużywał alkoholu. A on zrobi jej na złość i napije się. Chwycił szklankę i znów wypił do dna.

Prostytutka stawiała mu parę następnych kolejek, przyglądając mu się z zachwytem. Zwykle trafiała na ohydnych klientów. Mimo że byli bogaci, nie czerpała przyjemności z seksu. A tego faceta musiała mieć w swojej kolekcji, choćby miała zburzyć jego związek z żoną, dziewczyną, nieważne… Po prostu musiała.

- Dosyć – Tom stanowczo się wyprostował. Zamigotało mu w oczach.

- Nie chcesz już whisky? – zapytała. – To może pójdziemy na górę? Dla ciebie może być nawet za pół ceny.

Nie dosłyszał ostatniego zdania. Dziewczyna sięgnęła dłonią w kierunku jego kroku, ale ten chwycił ją z zadziwiającą siłą za nadgarstek i wygiął jej rękę.

- Nie – odpowiedział.

Dziewczyna nalała mu znowu. Zgodził się dopiero za trzecim podejściem, ale musiała wlać w niego trzy butelki whisky. Bez słowa pozwolił się ująć za rękę i poprowadzić po schodach do jednego z pokoi. W oczach mu migotało, nogi się plątały, w głowie wirowało. To był mocny alkohol.

Poczuł, że prostytutka kładzie go na łóżku, po czym siada na nim w rozkroku. Pochyliła się, żeby go pocałować, ale Tom nagle chwycił ją z tyłu za włosy, zanim poczuł jej oddech na twarzy i odciągnął jej głowę do tyłu.

- Nie waż się mnie całować – warknął, ale w odpowiedzi usłyszał tylko jej ochrypły śmiech. Była obrzydliwa. W myślach usłyszał jej imię. Carmen. Idealne imię dla kurwy, pomyślał głupio.

Usłyszał, że mówiła coś do niego. Chyba, że jest oziębły i leży jak kłoda. Zerknął na nią. Siedziała na nim, przyglądała się jego twarzy i rozpinała mu powoli płaszcz. W ogóle go nie podniecała. Widział już wiele kobiet, ale tylko Dżahmes mogła sprawić, że jego lodowata krew się w nim wzburzy, tylko ona potrafiła, nieświadomie, zaspokoić jego dzikie żądze. Urzekła go ta udawana niewinność panny Lock-Nah; nakręcała go jeszcze bardziej, kiedy nieświadomie krzyczała jego imię, którego nie znosił, a w jej ustach brzmiało tak pięknie. Czasami, gdy kończyli, wzdychała imię Horusa, boga, którego nienawidził z tej całej listy najbardziej. Więc co on robił z tą rozpustnicą? Wiedział doskonale, że Dżahmes by mu nigdy nie przebaczyła.

Zrzucił z siebie dziwkę tak szybko, jak mu pozwalało na to alkoholowe otumanienie. Ta nie zdążyła mu zdjąć nawet płaszcza. Protestowała, by nie odchodził, ale wbił jej różdżkę w skórę na szyi i wycedził:

- Zamknij się, kurwo, i ciesz się, że jeszcze żyjesz.

Zataczając się, opuścił bar, wciąż czując na sobie zapach jej ciężkich, mdłych perfum.

*

Już prawie spałam, kiedy usłyszałam na korytarzu jakieś hałasy. Na początku pomyślałam, że to złodzieje, ale przecież Burkes miał sposób na rabusiów. A ta osoba chyba nie robiła sobie nic z hałasów. Kliknął zamek. Przylgnęłam do szafy, z oczami szeroko otwartymi, utkwionymi w drzwiach, które rozwarły się. Stanęła w nich wysoka, ciemna postać. Natychmiast ją poznałam. A właściwie go. Riddle zrobił krok do przodu, ale… potknął się o próg? Chwyciłam go pod ramiona, żeby nie wyłożył się na podłodze. Wyczułam od niego mocny zapach alkoholu.

- Horusie, jesteś pijany! – zauważyłam z wyrzutem w głosie.

Kiedy mój nos przyzwyczaił się do zapachu ognistej whisky, wyczułam coś jeszcze. Kobiece perfumy. Ale z pewnością nie był to mój zapach. Puściłam go, a on osunął się na podłogę.

- Nie dość, że wracasz pijany, to jeszcze po wizycie u jakiejś kochanki! – dodałam rozjuszonym tonem. Ledwo podźwignął się na nogi, popchnęłam go tak, że znów o mało się nie przewrócił. Uderzyłam go z otwartej dłoni w twarz, aż chlasnęło. Moje emocje szalały, gdyby nie był tak pijany, oberwałby zaklęciem.

- Dżahmes… to nie tak… - bełkotał zaskakująco trzeźwym głosem, zasłaniając sobie głowę ramionami, by uniknąć kolejnych ciosów. Wzbudził we mnie swego rodzaju podziw, bo mimo że ledwo trzymał się na nogach, twarz miał całkiem rozbudzoną i mogłam zrozumieć, co mówił.

- Oczywiście – zadrwiłam, wciąż bijąc go po głowie zaciśniętymi pięściami. – Myślałeś sobie, że jestem taka głupia i nie poznam zapachu kobiecych perfum? I śladów szminki? Ale bezgustny kolor, to musiała być tylko dziwka, skoro używa takiej szminki. I rozporek sam ci się rozsunął, tak? Nie wierzę, że wielki Tom Marvolo Riddle musi odwiedzać prostytutki, chociaż przecież ma w zasięgu ręki niczego sobie dziewczynę! Myślałam, że seks ze mną ci się podobał, ale najwyraźniej ulicznice lepiej zaspokajają twoje potrzeby!

W innej sytuacji zaczęłabym płakać, ale byłam tak wściekła, że chciałam go tylko zabić. Nareszcie zrozumiałam, co wcześniej usiłował mi wytłumaczyć. Miałam ochotę wbić paznokcie w jego kark i urwać mu głowę.

- Wysłuchaj mnie, to wszystko tylko tak wygląda, ona mnie upiła, a ja byłem na ciebie wściekły… - zaczął i opuścił ręce, ale był to błąd, bo znów dostał w twarz.

- Nie będę cię teraz słuchać. I nawet nie próbuj się odzywać, bo tak ci się dostanie, że będziesz nosił po tym ślady do końca życia – przerwałam mu, chwyciłam go za kołnierz i pociągnęłam w stronę łóżka. Był ciężki, ale moja wściekłość była o wiele silniejsza. Dlatego bez problemu popchnęłam go na nie i rzuciłam mu koc. – Porozmawiamy jutro, kiedy wytrzeźwiejesz, a ja się zastanowię, co z tobą zrobić.

Zdjęłam płaszcz z haka, ubrałam go, po czym otworzyłam okno i usiadłam na zewnętrznym parapecie. Cała wręcz drżałam ze złości.

~*~

Musiałam urwać w tym momencie xD Znacie mnie, lubię trzymać w niepewności. Hehehe, nie mogę się od złośliwego uśmiechu powstrzymać. Uwielbiam im tak utrudniać życie, bo moje też nie jest różowe. No, a w porównaniu do Dżahmes, ja mam sielankę i jestem przeszczęśliwa. Ha xD No a dzisiaj miałam występ i w szkole nie byłam. Chemia mnie ominęła. Dedykacja dla Mony za odkrycie analogicznego sensu „magicznego atrybutu” :*