Rozdział 46

Po kolacji Heather zabrała mnie i Toma, żeby pokazać nam komnatę, w której sypiali królowie, i w której teraz spać będziemy my. Nie byłam tak zaskoczona, kiedy ją zobaczyłam, bo tak bardzo się nie różniła od sypialni, w której spaliśmy z Riddle’em w domu Zivit. Tutaj łóżko było trochę większe i miało białe, przezroczyste zasłony. Z ulgą opadłam na poduszki. Tom położył się obok mnie.

- Co tak właściwie chcesz robić w Londynie? – spytałam.

- Postanowiłem nająć się u Borgina i Burkesa jako subiekt – odpowiedział, gładząc palcami moje włosy. – Wiem, że może to i niezbyt dobrze płatna praca, ale zrozum, jak to miejsce jest dla mnie atrakcyjne. To jedyne miejsce, gdzie skumulowano tak dużo przedmiotów związanych z czarną magią.

- Rozumiem. Wiem, masz powody, żeby zatrudniać się do pracy w sklepie. Normalnie byś tego nie zrobił – odparłam.

Odwróciłam się na drugi bok, zamknęłam oczy, a sen zjawił się niebawem. Teraz poczułam, jak bardzo dzisiejszy dzień mnie wykończył.

*

Rano, kiedy się obudziłam, zobaczyłam, że Tom leży na wznak i wpatruje się tępo w sufit. Była już dziewiąta, a on nawet się nie pofatygował, żeby mnie obudzić. Zapytałam go, dlaczego tego nie zrobił, ale odpowiedział tylko, nie patrząc na mnie:

- Tak słodko spałaś, że nie miałem serca tego robić.

- To fakt, wypoczęłam tej nocy – przyznałam. – Ruszamy już?

- Chyba tak.

Powoli wstaliśmy i ubraliśmy się w nasze zwykłe szaty czarodzieja, nie odzywając się do siebie. Heather nie nachodziła nas, a i my nie zamierzaliśmy jej fatygować. Postanowiliśmy wyjść niepostrzeżenie, mieliśmy o tyle łatwiej, że dom był o wiele większy, niż mieszkanie Zivit, więc na nikogo się nie natknęliśmy. Tom zmniejszył bagaż, koszyk Midnight’a, a ja wyniosłam latający dywan na wielki balkon w naszej sypialni. Kiedy stuknęłam w niego różdżką, żeby sprawdzić, co się stanie, dywan rozwinął się gwałtownie i zawisł nieruchomo, kilka cali nad podłogą.

- To bezpieczne? – zapytałam.

Riddle usiadł na sztywnym brzegu dywanu.

- Zupełnie jak w fotelu – rzekł.

Ostrożnie osunęłam się na wykładzinę, nadal z nieufnym wyrazem twarzy. Faktycznie, siedziało się na nim tak dobrze, jak na kanapie. Mimo to nie wzbudzał we mnie zaufania.

- Jak się tym steruje? – spytałam, kiedy Tom usadowił się już za mną po środku dywanu.

- Myślę, że tak jak miotłą.

Poderwał w górę brzeg wykładziny, a ta tak gwałtownie wystrzeliła w powietrze, że aż wrzasnęłam z przerażenia. Tom pozwolił mi ukryć twarz w zgięciu jego ramienia. Tak przeleciałam większość podróży. Nienawidziłam wysokości.

*

Wylądowaliśmy dwadzieścia minut później. Nie patrzyłam w dół, ale domyśliłam się, że musieliśmy przelecieć nad Dziurawym Kotłem, bo dywan wylądował na ulicy Pokątnej. Riddle zwinął wykładzinę, narzucił sobie na ramię i spojrzał na zegarek.

- Jesteśmy w samą porę – poinformował mnie. – Za chwilę będziemy na miejscu.

Poprowadził mnie na przystającą do Pokątnej ulicę Śmiertelnego Nokturna. Otworzył drzwi do jakiegoś zakurzonego, obskurnego sklepu i oboje weszliśmy do środka. Na dźwięk dzwonka zza lady wyrósł niechlujnie ogolony mężczyzna ze strąkami tłustych, brudnych włosów. Omiótł nas oceniającym spojrzeniem mętnych, ledwo widocznych spod szarej grzywki oczu.

- A więc to ty jesteś Tom Riddle – odezwał się odpychającym, ochrypłym głosem, świdrując go spojrzeniem. – A ty? Riddle nie wspominał, że przyprowadzi dziewczynę.

- To Victoria Hortus, dla niej też się chyba coś znajdzie, co? – zapytał Tom. 

Burkes obszedł mnie dookoła, przyglądając mi się uważnie.

- Jesteś ładną dziewczyną, możesz pracować tu jako subiekt – rzekł. – Będziesz wysyłana do mężczyzn. Ale mam tylko jeden wolny pokój. Będziecie musieli się tam zmieścić we dwójkę.

- To akurat nie stanowi problemu – stwierdził Riddle. – Od kiedy zaczynamy?

- Sądzę, że od jutra – rzekł Burkes. – Rano wyjaśnię wam wszystko. Wasz pokój jest na piętrze, na samym końcu korytarza.

Kiedy to powiedział, wszedł do pokoiku znajdującego się za ladą. Tom powiększył nasze bagaże, wypuścił z wiklinowego koszyka Midnight’a, po czym zaprowadził mnie po schodach na górę. Było tam cztery pokoje, w tym nasza sypialnia. Łazienka była mała i obskurna, ale postanowiłam nie wypowiadać się na ten temat. Zresztą pokój był w gorszym stanie. Pełen kurzu, małe, żelazne łóżko i drewniana szafa… Pod oknem stał niski, drewniany stolik i krzesło. Okno wychodziło na mroczną, brudną uliczkę przed sklepem. Usiadłam na skrzypiącym łóżku i rozejrzałam się z roztargnieniem dookoła. Mimo że nic nie powiedziałam, Tom od razu zauważył moje niezadowolenie.

- Wybacz, że musisz to wszystko znosić – mruknął, siadając obok mnie. – Ale to nie potrwa długo.

- Ja mam złoto, nie musimy pracować – wtrąciłam, ale wyglądało na to, że źle go zrozumiałam, bo pokręcił głową.

- Nie chcę twoich pieniędzy – rzekł. – Poza tym nie o to chodzi. Zależy mi na pobycie w tym miejscu. Burkes ma mnóstwo interesujących, czarno magicznych przedmiotów, które będą mi potrzebne.

- Musisz mieć chyba jakiś dziwny plan, skoro to wszystko robisz, przenosisz się z miejsca na miejsce, zatrudniasz się do różnych prac… Więc chyba wiesz, co robisz, a ja muszę ci zaufać – powiedziałam. – Ale wyjaśnij mi jeszcze. Przecież wcale nie nazywam się Victoria Hortus. Dlaczego mnie tak przedstawiłeś?

- Jesteś Victorią, która pracuje w tym sklepie – odparł. – Ale kiedy opuścimy już to miejsce, nie będziesz się posługiwać tym imieniem i nazwiskiem, trudniej będzie wpaść na nasz trop. Ja też mam inne imię w zanadrzu.

~*~

Krótko, ale jest tak gorąco, że pióro ślizga mi się w ręce. Jeszcze dwa tygodnie i koniec wakacji. Dziwne uczucie. Jestem też już po pielgrzymce, to moja trzecia xD Dedykacja dla Caitlin :*

PS: Założyłam nowe opowiadanie, bo na Selene Snape za niedługo daję epilog. Tutaj adres.