Rozdział 44

Następnego ranka, kiedy ktoś obudził mnie jeszcze przed świtem, niebo było szare i ciemne. To Tom szturchał mnie w ramię. Podparłam się na łokciu i rozejrzałam nieprzytomnie dookoła. Riddle był już kompletnie ubrany, kufry spakowane, a Midnight siedział obrażony w wiklinowym koszu. To najwyraźniej uwłaczało jego godności. Zauważyłam maleńką, wąską rankę tuż pod lewym okiem Toma, co oznaczało, że musiał z nim stoczyć zażartą walkę.

- Która godzina? – spytałam, kiedy Riddle podał mi ubranie.

- Dwadzieścia po trzeciej – mruknął. – Będzie dziś ładna pogoda, jest straszna mgła.

Zapięłam szatę pod szyją i usiadłam przy toaletce, żeby rozczesać włosy.

Kiedy już byłam gotowa, Tom podniósł kufry, a ja wzięłam koszyk z rozpasieczonym Midnight’em.

- Victorio – zwrócił się do mnie cicho Riddle. –My tu wrócimy. Nie możemy zostać w Egipcie dłużej niż tydzień.

- Co? Dlaczego?

- Później ci powiem, teraz chodź.

Zeszliśmy do holu, potem wyszliśmy na zewnątrz. Rzeczywiście. Było bardzo mgliście. Tom zatrzymał się kilka metrów od bramy do posiadłości mojej matki.

- Nie możemy się teleportować – oświadczył.

- Dlaczego?

- Jesteśmy za daleko. Gdybyśmy byli w Grecji czy Hiszpanii, to może. Ale z Anglii do Egiptu jest za daleko – wyjaśnił. – Jest tylko jeden sposób.

Wyciągnął różdżkę, stuknął nią najpierw w jeden, później drugi kufer. Te zmniejszyły się do rozmiarów galeona. Riddle schował je do wewnętrznej kieszeni płaszcza, po czym to samo zrobił z koszem Midnight’a, a co za tym idzie, i samym Midnight’em.

- Chyba mu się to nie podoba – stwierdziłam, gdy z kieszeni płaszcza Toma dobiegło nas stłumione syczenie.

- Nic mu nie będzie – rzekł. – A teraz chodź.

Zanim zdążyłam coś powiedzieć, chwycił mnie na ręce i wystrzelił w powietrze jak korek z butelki szampana. Mój krzyk rozdarł ciszę, ale szybko został stłumiony przez szum.

W górze było naprawdę zimno. Zaczęło robić się jasno. Po kilku minutach lotu Tom powiedział mi:

- Lecimy nad kanałem La Manche.

Przylgnęłam do niego jeszcze silniej i zacisnęłam powieki. Musieliśmy lecieć naprawdę szybko.

- Nie musiałeś mnie informować! – odkrzyknęłam mu.

Przez następne pół godziny nie śmiałam spojrzeć na coś innego jak guzik Toma. Kiedy niebo było już bladoróżowe, ten odezwał się:

- Słuchaj, nie wiesz, gdzie może mieszkać ta twoja siostra?

- A co, już będziemy lądować? – spytałam z nadzieją w głosie.

- Prawie. Jesteśmy nad Kairem.

- Zniż się. Tak, żebyś widział miasto i wioski na jego obrzeżach – poradziłam mu. – To będzie takie duże skupisko domów z wielką, złotą świątynią, na której czubku jest posąg Horusa.

Poczułam, że się zniżamy. Robiło się coraz cieplej. Tom zaczął mnie przekonywać, żebym spojrzała w dół, zapewniał, że trzyma mnie bardzo mocno, ale byłam nieugięta. Dopiero, kiedy zapewnił mnie, że jesteśmy tuż pod miastem, odważyłam się zerknąć w dół.

W mieście było mnóstwo ludzi. O tej porze w Londynie tylko nieliczni wychodzili na ulice. A tutaj wszystko tętniło życiem i energią. Pierwszy raz moim oczom ukazał się taki widok. Mnóstwo kamiennych domów, wiele z nich posklecanych byle jak, wszędzie jakieś targi i namioty, a w centrum wielka, wspaniała świątynia, rażąca w oczy swym blaskiem.

- To ten dom – wskazałam ręką na jedyny budynek, na którego dachu był ogród.

Riddle skierował się w stronę przeze mnie wskazaną i wylądował miękko w bujnej trawie. Natychmiast kazałam Tomowi wyciągnąć i z powrotem powiększyć Midnight’a. Kot, normalnej już wielkości, wyskoczył z kosza prosto w moje ramiona, najwyraźniej bardzo zniesmaczony owym środkiem transportu.

Rozejrzałam się dookoła. Był to ogród zupełnie zaniedbany, pełen wielkich, egzotycznych kwiatów i dziwnych roślin. A to wszystko znajdowało się w szerokich korytarzach labiryntu z żywopłotu. Było tu o wiele chłodniej niż na zewnątrz.

- Chodźmy, musimy się stąd wydostać – mruknęłam.

Tom ruszył za mną jednym z korytarzy. Szliśmy kilka minut, ale cały czas trafialiśmy do ślepego zaułka. Usłyszałam szum wody, gdzie też się udałam.

Minęłam jakieś rozwidlenie, ale szybko się zatrzymałam, bo coś mignęło w kącie oka. Cofnęłam się. W drugim korytarzu naprzeciwko mnie stała dziewczyna, z takim samym wyrazem zaskoczenia na twarzy, takimi samymi oczami, takim samym nosem i ustami jak ja. Skórę miała ciemniejszą, we włosach kolorowe paciorki, a ubrana była w pomarańczową szatę, ale zupełnie inną niż moja. Była bardziej zwiewna, jakby uszyta z wielu kawałków materiału. To ona się pierwsza odezwała:

- Victoria?

- Tak.

Jakże byłam lekkomyślna, że nie spytałam matki o jej imię.

Siostra dotknęła najpierw mojej twarzy, zupełnie jak ociemniała, a później swojej.

- Skąd znasz moje imię? – zapytałam.

- Znam je od dawna. Ojciec opowiedział mi wszystko wiele lat temu – wyjaśniła.

- Za to ja dowiedziałam się dopiero wczoraj – odpowiedziałam z goryczą. – Nie wiem nawet jak masz na imię.

Ale ona w ogóle nie wyglądała na zasmuconą czy nawet zaskoczoną tą wiadomością. Przeciwnie, uśmiechnęła się szeroko.

- Nic nie szkodzi. Jestem Zivit Lock-Nah*. Ojciec mówił mi, że masz inne nazwisko – powiedziała.

- Przez całe moje życie myślałam, że nazywam się Victoria Hortus, jak moja matka po ślubie – przyznałam.

Tom objął mnie ręką w talii.

- Później sobie porozmawiacie – zwrócił się do mnie po angielsku. Zivit przyglądała mu się z wyraźnym zainteresowaniem, jakby pierwszy raz widziała chłopaka o tak bladej cerze i w tak dziwnym ubraniu.

- Twój kolega nie mówi po naszemu? – spytała.

- Mówi – odpowiedziałam szybko. – Ale to nie jest mój kolega, tylko „narzeczony”.

Tom spojrzał na mnie ze zdziwieniem, ale szepnęłam, że wyjaśnię mu później.

- Chodźcie, wyprowadzę was stąd – zaproponowała Zivit, na co z chęcią przystałam.

Siostra bardzo łatwo odnalazła drogę. Zeszliśmy po kamiennych schodach aż na parter, gdzie znajdowała się kuchnia. Na podłodze na kocach przy bardzo niskim stoliku siedział mężczyzna o bardzo opalonej skórze, z bardzo białymi zębami o czarnymi oczami. Miał na sobie arabską szatę, a w ręku trzymał różdżkę. Na nasz widok poderwał się na nogi i chwycił mnie w objęcia.

- Ja tyle czakal – powiedział słabą angielszczyzną. – Earth obiecala, zie ty się dowi o wszytkiemu. Ja wysyał nawet brat Ahmed, Zieji on sprawdzi, co z mojia druga corjika.

- Nie męcz się – powiedziałam mu. – Ja znam staroegipski.

Puścił mnie i zaczął mi się przyglądać. Chłonął wzrokiem moją twarz, a do mnie dopiero teraz dotarło, że moim ojcem nie jest Henryk Hortus.

- Teraz mam dwie córki, aby je wydać za mąż – rzekł.

Zapadła niezręczna cisza. Wymieniliśmy z Tomem zaniepokojone spojrzenia.

- W naszych czasach nikt już nie wydaje nikogo za mąż – wyjaśniłam mu. – Ludzie sami decydują o wszystkim. Poza tym ja już z kimś jestem. Nie potrzebuję męża.

Ojciec spojrzał najpierw na mnie, potem na Toma, po czym podszedł do niego. Obszedł go dookoła, utkwiwszy w nim podejrzliwy wzrok.

- Jesteś pewna? – zapytał. – Czy to przyzwoity czarodziej?

- Oczywiście.

Znów zapadło milczenie. Zivit przyglądała się temu wszystkiemu z szeroko otwartymi oczami. Ojciec kazał jej pokazać nam pokój. Zaprowadziła nas do jednej z komnat. Nie była ona duża, ale dziwnie urządzona. Było tam tylko jedno wielkie łóżko, zrobione z kamienia, a w kącie stał mały ołtarzyk Anubisa.

- Twój ojciec pozwoli nam spać w jednym łóżku? – spytał zaskoczony Riddle.

- Już ci mówiłam – odpowiedziałam i pochyliłam się nad kufrem. – Powiedziałam mu, że jesteś moim „narzeczonym”. Według prawa, jesteśmy już rodziną, należę do ciebie. Ale pamiętaj, że nie jestem niczyją własnością.

Zivit przysłuchiwała się temu z wyrazem uprzejmego zainteresowania na twarzy.

- Bardzo śmiesznego języka używacie – zauważyła.

Grzecznie wyprosiła Toma mówiąc, że po tylu latach chciałaby ze mną porozmawiać. Usiadłyśmy na brzegu łóżka.

- Naprawdę nie nazywasz się „Victoria”, choć to bardzo ładne imię – mówiła. – Nasza matka musiała je trochę zmienić. Wiem, jakiego okropnego męża miała później. Tata wszystko mi opowiedział. On na nią nadal czeka.

- Ahmed był w naszym domu. Myślę, że szybko tutaj wróci. To jak naprawdę brzmi moje imię?

Zivit opowiedziała mi o tym wszystkim, co powinna wiedzieć jej siostra. Miom prawdziwym imieniem było Dżahmes Meritamon, nasz ojciec nazywał się Ardeth Lock-Nah. Zivit nie chodziła do szkoły. Ojciec uczył jej wszystkiego w domu. Bardzo dziwiło ją, że z tysiącami nastolatków uczyłam się w wielkim zamku. Zivit nigdy nie opuszczała swojej wioski. Czasami z ojcem jechała do Kairu lub odwiedzała sąsiednie miasteczka, lecz większość życia spędziła tutaj.

- Jeśli chcesz, możemy cię zabrać do Londynu, kiedy będziemy wracać – zaproponowałam jej. Siostra uśmiechnęła się smutno.

- Chciałabym, ale nie wiem, czy zgodzi się ojciec. Podejrzewam, że raczej tego nie zrobi – odparła.

- Jesteś już dorosła, sama możesz o sobie decydować.

Ale Zivit tylko wzruszyła ramionami.

*

Wieczorem wrócił Ahmed. Już po jego minie poznałam, że niesie dobre wieści.

- Earth pozdrawia was i każe przekazać, że niedługo przyleci z wizytą – oświadczył, dosiadając się do niskiego stolika. Właśnie spożywaliśmy kolację. – A od ciebie, Victorio, oczekuje listu.

- Skończyłam już jeść, mogę teraz go wysłać – odpowiedziałam, wstając. – Zivit, pożycz mi sowę, dobrze?

Siostra również wstała i uśmiechnęła się dobrodusznie.

- Sowy? – powtórzyła. – To te dziwne ptaki, podobno takie mądre? Nie, my tu używamy sokołów. Chodź, pożyczę ci Hapi’ego.

Zaprowadziła mnie do ogrodu. Między gęsto rosnącymi krzakami znajdowała się wspaniała złota klatka. Drzwiczki otwarte były na oścież; wyglądało na to, że ptak mógł wlatywać i wylatywać, kiedy zechciał. Hapi był ślicznym sokołem. Miał białe upierzenie, na grzbiecie i skrzydłach brązowo czarne pióra. Oczy lśniły niczym czarne paciorki. Kiedy zobaczył Zivit, natychmiast posłusznie usiadł jej na ramieniu.

Zeszłyśmy razem do jej pokoju. Był trochę mniejszy od naszego, ale było tu więcej osobistych akcentów. Półkę wypełniały książki, a na szafce nocnej stało kilka magicznych zdjęć.

- Tu masz pergamin – Zivit podała mi wszystkie przybory do pisania. Usiadłam przy biurku i zacząłem pisać po angielsku:

Mamo

Właśnie wrócił Ahmed. Jesteśmy z Tomem u Zivit od rana. To naprawdę miła osoba. A tata zupełnie różni się od Henryka Hortusa. Ahmed mówił, że zamierzasz tu przyjechać. Mogłabyś przekonać ojca, żeby puścił Zivit z nami do Londynu, kiedy będziemy już wracać?

Victoria

Zwinęłam pergamin w ciasny rulonik i podałam go siostrze, która przywiązała go do nóżki Hapi’ego. Obie w milczeniu przyglądałyśmy się, jak sokół znika na horyzoncie.

- Jutro rano mama dostanie list – powiedziała mi Zivit.

- Wiesz, mamy przyrodniego brata, nazywa się Sokaris – odezwałam się nagle. – W tamtym roku się ożenił. Z Ivy.

Zivit pokiwała głową.

- Wiem, jest od nas starszy o rok.

Wróciłyśmy na dół. Ahmed opowiadał o angielskiej pogodzie.

- Ładne tam mają rośliny – mówił. – Ale bardzo wilgotno i zimno. Prawie tak jak u nas na pustyni w nocy.

Narzekał na nieprzyjaznych ludzi, mówił, że więcej tam mugoli niż w Egipcie, ale podobały mu się wysokie, oszklone budynki, samochody mugoli i mugolski parlament. Zachwycony był tak dużą w jego mniemaniu ilością wody i roślinnością („każdy ma trawę w ogrodzie!”). Mówił tak i mówił… Zrobiło się strasznie późno.

- To już pierwsza? – zdziwił się. – Jutro opowiem wam więcej, teraz się już kładźmy.

Poszliśmy z Tomem do naszego pokoju. Przebrałam się w koszulę nocną i położyłam się do łóżka. Byłam okropnie zmęczona. Bez większego zainteresowanie przyglądałam się Tomowi, jak się przebierał. Z ciężkim westchnieniem położył się obok mnie i na chwilę zamknął oczy.

- Ale jestem skonany – mruknął, przytulając mnie.

- No, ja też. To dziwne, że Egipcjanie są tak otwarci.

- Chyba raczej arabowie.

Wzruszyłam ramionami. Dla mnie i tak będą to Egipcjanie, skoro mieszkają na egipskiej ziemi.

- Zivit jutro pokaże mi wioskę – dodałam. – Chcesz iść z nami?

- Czemu nie.

Jego lakoniczna odpowiedź  była znakiem, by dać mu już spokój. Pocałowałam go w czoło i zamknęłam oczy. Nie było już tak duszno i gorąco jak za dnia, co przyjęłam z ulgą. Sen przyszedł zaskakująco szybko.

*

Ktoś bardzo wcześnie rano wyrwał mnie ze snu. Otworzyłam zaspane oczy i rozejrzałam się. Zivit, już kompletnie ubrana i rozbudzona, uśmiechała się szeroko.

- O co chodzi? – mruknęłam.

- Idziemy na targ! – oznajmiła.

- Która jest godzina?

- Piąta trzydzieści pięć – wyrecytowała.

Opadłam z powrotem na poduszki. Byłam tak zaspana, że ledwo mogłam sklecić zdanie.

- Za wcześnie na zwiedzanie – mruknęłam. – Możesz przyjść o dziewiątej?

Zivit wydała się przerażona tak późną porą, ale zgodziła się i kulturalnie wyszła. Tom nawet nie drgnął. Dość głośny głos mojej siostry go nie obudził, co oznaczało, że musiał być naprawdę zmęczony.

O dziewiątej Zivit już nie musiała mnie budzić. Usiadłam na łóżku. Słońce jak zwykle przygrzewało. Pochyliłam się, żeby pocałować Toma w szyję. Poruszył się nieznacznie o otworzył jedno oko.

- Jak ci się tu spało? – spytałam.

- Mógłbym się przyzwyczaić – mruknął.

Opadł się o wezgłowie łóżka i objął mnie ramieniem.

- Długo zamierzamy tu zostać? – zapytał.

- A co, nie podoba ci się?

- Nie, ale mam pomysł na pracę – odparł. – Potem ci wszystko powiem.

Wstał i zaczął się ubierać.

Po śniadaniu Zivit wzięła nas na spacer po wiosce. Było to miłe miejsce, bardzo zatłoczone, ale ludzie byli uprzejmi i otwarci. Najciekawszym miejscem była oczywiście świątynia. To dziwne, że tak wielu ludzi wierzy w starożytnych, egipskich bogów, uznaje tamtą religię za coś prawdziwego. Myślałam, że to tylko jakieś jednostki. W każdym gatunku przecież trafiają się dziwaki. Ale żeby aż tylu?

Siostra poznała mnie też ze swoimi przyjaciółmi. Zauważyłam, że wszyscy się tutaj dobrze znają, ale nie kłócą się i nie plotkują, tak jak to się działo w moim mieście.

Kiedy wieczorem wróciliśmy do domu, czekała na nas tam miła niespodzianka.

- Tak wcześnie przyjechałaś? – spytałam na powitanie, kiedy matka chwyciła mnie w objęcia. – Jak?

Earth puściła mnie i wskazała na duży, czerwony dywan, zwinięty i oparty o ścianę. Byłby to zwykły widok, gdyby nie dygoczące, żółte i pomarańczowe frędzle.

- Na dywanie – odparła i teraz chwyciła w objęcia moją siostrę. – Zivit. Ostatni raz, kiedy tu byłam, ty byłaś jeszcze malutkim dzieckiem, teraz jesteś już dorosłą kobietą.

Popłakała się. Zivit zachowała zimną krew, ale bez trudu można było zauważyć, że jest równie wzruszona. Dopiero teraz dowiedzieliśmy się, że matka i ojciec wcale nie byli tacy niedoinformowani, jak się wszystkim zdawało. Nieustannie ze sobą korespondowali. Ojciec był na bieżąco z tym, co przytrafiało nam się z Henrykiem Hortusem, wiedział, jak radziłam sobie w szkole. Zaś matka wiedziała wszystko o Zivit. To niebywałe, że nasza rodzina musiała to wszystko znieść przez jedną osobę.

- Gdzie jest Ardeth? – zapytała Ahmeda Earth.

- Poleciał do Kairu, ma tam jakieś interesy w Ministerstwie Magii – wyjaśnił.

Byłam zaskoczona, kiedy usłyszałam o Ministerstwie Magii w Egipcie, ale to przecież nic niezwykłego. Egipscy czarodzieje też przecież muszą mieć rząd, jak wszyscy.

Ale ojciec wrócił zaledwie pół godziny później. Kiedy zobaczył Earth, był w prawdziwym szoku. Gdy ochłonął, chwycił ją w objęcia. Teraz oboje się popłakali. Tom dał znak mnie i Zivit, abyśmy ich zostawili.

- Po tylu latach potrzebują pobyć sami – wyjaśnił, kiedy wspinaliśmy się po schodach na górę.

Zivit poszła do swojego pokoju, my zaś do swojego. To było bardzo dziwne uczucie. Zupełnie jak sen. Bałam się, że ktoś mnie za chwilę obudzi, a ja znów będę córką obleśnego Henryka Hortusa.

Wytarłam twarz ręcznikiem i usiadłam na szerokim parapecie w oknie. Midnight wskoczył mi na kolana. Mechanicznie podrapałam go za uszami, myślami będąc gdzie indziej. Gdzieś tam na pustyni, w gorących piaskach ukryty był nasz dom. Ciekawa byłam jak wyglądał. No i gdzie dokładnie stał.

Tom zdjął już szatę i położył się do łóżka. Włosy miał jeszcze mokre po myciu.

- Kładź się już, nie będziemy jutro spać do późna – powiedział mi.

Z ciężkim westchnieniem zeszłam z parapetu i położyłam się do łóżka. Tom objął mnie ramieniem.

- Jak ci się tu podoba? – spytałam. – Dasz radę tu wytrzymać przez kilka lat?

- Jest fajnie, ale chyba wolę Wielką Brytanię – odpowiedział.

- Jeśli chcesz, możemy wrócić. Ale ja chciałabym tu zostać na stałe – mruknęłam i delikatnie odgarnęłam mu włosy ze skroni. – Nie musimy tu żyć cały czas. Do Anglii też możemy jeździć.

Pocałowałam go w policzek, patrząc na niego oczekująco.

- Zobaczymy – powiedział krótko, położył głowę na moich piersiach i zamknął oczy.

~*~

Długi rozdział. Ale czuję, że mi wyszedł. Zmieniłam szablon, bo tamten był jakiś taki nieudany. Za to ten razi w oczy, prawda? Chciałabym od razu powiedzieć, że po wakacjach rozdziały będą o wiele rzadziej. Zaczynam wszak liceum i nie będę miała dużo czasu na pisanie. Postaram się jednak nadrobić podczas wakacji. Dedykacja dla indecesive :*