31. Druhną być

Kiedy wróciłam do domu, ojciec natychmiast kazał mi pokazać sobie, co i za ile kupiłam. Oczywiście nie był zadowolony, nawet z gumki do włosów, lecz nie miał czasu na dłuższe przemówienia, bo miał ponoć jechać na jakieś spotkanie. Tak, oczywiście. Kilkudniowy wyjazd do pracy podczas urlopu I zero narzekania. Coś to zbyt podejrzane jest. Dlatego zaraz potem, kiedy wyjechał swoim nowiutkim samochodem, poszłam porozmawiać z matką.

- Słuchaj, wydaje mi się, że ojciec kogoś ma.

Matka zakrztusiła się kawą.

- Co ty za głupoty opowiadasz? – zdziwiła się.

Rozejrzałam się, by się upewnić, że Sokaris nie podsłuchuje.

- I to niewiele starszą ode mnie – dodałam. – Niby co się stało z moimi rzeczami? Wzięła je. Ja sądzę, że to ta ruda dziewczyna, która pracuje w sierocińcu. Kiedy byłam wczoraj u Toma, ona miała takie same ciuchy jak ja kiedyś. A niby skąd na to pieniądze wzięła? Wątpię, by jej aż tyle płacili.

- Może dostała od rodziców?

Prychnęłam tylko z pogardą.

- Skoro ma takich bogatych starych, to czemu pracuje? – spytałam. – I to w sierocińcu. Możesz nie wierzyć, ale tak jest.

Chciałam odejść, ale matka zatrzymała mnie jeszcze.

- Dzisiaj wybierzesz się na Pokątną, ojca nie ma, więc warto to wykorzystać – dodała.

Nic nie odpowiedziałam, tylko pokiwałam głową i odeszłam do swojego pokoju, żeby znaleźć list z Hogwartu, który przyszedł, gdy byłam z Tomem w domu Gauntów, a później Riddle’ów.

Byłam wściekła. Nie dość, że Tom mi nie wierzył, to i jeszcze własna matka. Jeśli to wyjdzie na jaw, zobaczą, że miałam rację. A ja się już postaram, żeby wyszło. Najpierw porozmawiam z ojcem, żeby nie był zaskoczony, kiedy matka się dowie. Albo raczej wierzy. Chyba że mnie uprzedzi i naskoczy na niego, jak mnie nie będzie.

Gdy schodziłam na dół po schodach, natknęłam się na Sokarisa. Wykrzywił mi się w dość niemiły sposób. Nie pozostałam mu dłużna. Wystawiłam mu język i poszłam do salonu. Zastałam tam matkę, czytającą jakąś książkę. Najwidoczniej miała gdzieś to, co mówiłam jej wcześniej. Coś mi przyszło do głowy.

- Tata wie, gdzie trzymasz biżuterię? – spytałam.

Matka podniosła głowę, zaskoczona tym pytaniem. Mimo to przytaknęła i zdjęła okulary.

- No to zajrzyj tam – dodałam.

Matka zawahała się, ale powoli podeszła do dużej, złotej szkatuły. Otworzyła ją i pogrzebała. Z wściekłą miną odwróciła się w moją stronę.

- Brakuje trzech naszyjników! – zawołała. – Kiedy wyjeżdżaliśmy do mojej matki, sprawdzałam, były wszystkie! A teraz zniknęły trzy!

- Mówiłam?

- Idź już na tą Pokątną, ja to wszystko załatwię sama – warknęła i wyszła, bardzo oburzona i zdenerwowana. Wzruszyłam tylko ramionami i ruszyłam w stronę kominka. Z wazonu, stojącego na jego gzymsie, wyciągnęłam garść proszku, różdżką rozpaliłam ogień i wrzuciłam go w niego. Ogień zapłonął szmaragdem. Wkroczyłam do kominka, mówiąc:

- Ulica Pokątna, Dziurawy Kocioł.

Poczułam, jakby ogromny odkurzacz wessał mnie. Wszystko dookoła mnie wirowało, musiałam zamknąć oczy, żeby to, co zjadłam na śniadanie nie ujrzało światła dziennego.

Wypadłam z jakiegoś kominka na głowę. Znalazłam się w Dziurawym Kotle, według mojego życzenia. Szybko musiałam się odsunąć, bo zaraz po mnie z kominka wyskoczyła inna osoba. Chyba wielu uczniów robiło dziś zakupy, bo w pubie było dość tłoczno.

Kiedy dostałam się magicznym sposobem na Pokątną, okazało się, że jest tam jeszcze więcej ludzi, niż w Dziurawym Kotle. Wyciągnęłam listę i zaczęłam zakupy. Zajęło mi to cały dzień, przy takiej ilości kupujących ludzi najkrócej stałam w kolejce po składniki do eliksirów. Stałam tak z dwadzieścia minut.

Kiedy już wróciłam do domu, obładowana zakupami jak wielbłąd, już od strony zamkniętych drzwi salonu dobiegły mnie krzyki z niego dochodzące.

- Włóczysz się po całym Londynie, za pracę byś się wziął! Całe życie cię nie będziemy utrzymywać!

Sokaris odkrzyknął matce, że ojciec dopiero ma mu załatwić jakąś robotę.

- Twój ojciec ma cię głęboko w dupie, zaprząta sobie ten łysiejący łeb kochankami! – zawołała matka. – A ty nie będziesz całe dnie siedział i pierdział w stołek!

Weszłam cicho do salonu, by przywitać się z rodzicielką. Odezwałam się niepewnie:

- Cześć, mamo.

- Victorio, idź do swojego pokoju, muszę dokończyć rozmowę z twoim bratem – zwróciła się do mnie o wiele spokojniejszym, lecz jakby bardziej zmęczonym tonem, niż do Sokarisa.

- Dobrze.

Posłusznie opuściłam salon i wbiegłam po schodach, żeby spakować szkolny kufer. Nie miałam nic lepszego do roboty, teraz, kiedy lepiej było nie wychylać nawet głowy za drzwi. Z utęsknieniem czekałam na dzień pierwszego września, choć po raz pierwszy nie mogłam się też doczekać powrotu ojca. Szykowała się niemiła awantura, przynajmniej dla niego. Ja za to z chęcią obejrzałabym sobie taki dramacik. Może nawet matka się z nim rozstanie? Albo przynajmniej wyrzuci z sypialni, że będzie musiał spać na kanapie w salonie.

Z nudów wyciągnęłam z szuflady talię magicznych kart i zaczęłam układać z nich domek. Te co chwilę drżały niebezpiecznie, grożąc eksplozją. Na dole ktoś trzasnął drzwiami, moja prawie ukończona budowla zachwiała się, a karty wybuchły mi prosto w twarz, osmalając mi wszystko, z wyjątkiem oczu, które zdążyłam zamknąć.

Wściekła, kopnęłam resztę kart, które nie eksplodowały i poszłam do łazienki się umyć. Jakie szczęście, że miałam ją w pokoju, bo matka cały czas chodziła wściekła i wyglądało na to, że nie szybko jej przejdzie. Za to Sokaris drogo mi za to zapłaci. Tylko on w tym domu nie wie, do czego służą klamki.

*

Ojciec wrócił ponad tydzień później. Matka już na niego czekała w salonie, ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, zaciętą twarzą i w bojowym nastawieniu.

- Już jesteś – odezwała się lodowatym tonem, wstając. – Gdzie byłeś?

- Mówiłem ci – odpowiedział rozjuszonym tonem. – Miałem spotkanie.

- I trwało prawie dwa tygodnie? – zapytała z mocno słyszalną drwiną. – Masz urlop. I dziwne, że taki jesteś wypoczęty. Masz kogoś.

Ojciec zamrugał szybko.

- Co?! Zwariowałaś już do reszty? – zawołał. – Gówniarzeria, wynocha stąd. Do pokojów.

Sokaris i ja wyszliśmy pospiesznie, obawiając się jakiegoś ciosu od ojca, wazonem na przykład. Ten zatrzasnął drzwi do salonu. Od razu rzuciliśmy się do nich w milczeniu, żeby coś podsłuchać. Byłam lepsza od brata w czarach, więc zwyciężyłam, przykładając mu czubek różdżki do czoła. Pochyliłam się, by coś zobaczyć przez dziurkę od klucza. Wcale nie trzeba było mieć doskonałego słuchu i stać tuż pod drzwiami, żeby podsłuchać rozmowę.

- Tak? W takim razie gdzie podziały się ubrania Victorii? Gdzie moje rodzinne pamiątki? Tylko ty byłeś w domu! – krzyczała matka, nie próbując już nawet zachowywać pozorów chłodnej, wyniosłej kobiety.

- Nie mam pojęcia, może nasze skrzaty kradną i trzeba je zwolnić?

Te słowa dopiero matkę wkurzyły… Nigdy jej takiej nie widziałam, nawet wtedy, kiedy Sokaris dostał z zielarstwa trolla na SUMACH.

- Nie, to twoja kochanka kradnie! – zawołała, machając rękami nad głową. – I nie waż się oskarżać o to naszą służbę! Victoria mi to zasugerowała i miała rację!

Ojciec wytrzeszczył na nią swoje małe oczy.

- Co? Ta gówniara kłamie!

Stojący obok mnie brat zarechotał cicho, na co zareagowałam pogardliwym prychnięciem i morderczym spojrzeniem.

- Tak? A Sokaris znalazł to – matka rzuciła mężowi jakieś seksowne, koronkowe, czerwone majtki. – Przyniósł mi to dziś rano.

Ojciec przyjrzał się im ze zmrużonymi oczami.

- Gnojek się mści, bo nie chcę mu dawać więcej kieszonkowego – warknął. – Pewnie chce ukryć jakieś swoje romanse.

Zachichotałam z triumfalnym wyrazem twarzy. Teraz Sokaris prychnął i zaklął pod nosem, za co dostał ode mnie łokciem w żebra. Idiota. Przecież rodzice mogli to usłyszeć i kryjówka spalona.

- Nie sądzę. Powiedział mi wczoraj, że oświadczył się Ivy Taciturn, a ona się zgodziła – dobiegły mnie lodowate słowa matki.

Zamrugałam szybko i oderwałam oko od dziurki od klucza.

- Żenisz się? – wyszeptałam z niedowierzaniem. – Ty? Rzuciłeś na nią zaklęcie Imperius, czy zagroziłeś zamknięciem w pokoju z parą twoich brudnych skarpetek? A może już to zrobiłeś i dziewczyna chodzi nieprzytomna.

Sokaris zaśmiał się cicho.

- Możesz sobie drwić. Ano właśnie. Ivy wybrała ciebie na druhnę – odparł. – Jutro idziecie na Pokątną wybrać suknię. No wiesz, musisz pasować do otoczenia.

Jęknęłam zrezygnowana.

- Jeśli dobrze pójdzie, może załapiemy się jeszcze na rozwód przed pierwszym września – odpowiedziałam z nutką nadziei w głosie i powróciłam do oglądania sceny, toczącej się za drzwiami.

Matka krążyła teraz po pokoju, mamrocząc pod nosem.

- Nikt nie słuchał, czy chcę za ciebie wyjść czy nie – mówiła. – Musiałam się podporządkować, bo byłam zbyt tchórzliwa, żeby się sprzeciwić. A teraz ty sprowadzasz do naszego domu jakieś kobiety? Po tym, co JA przez ciebie przeszłam? Gdyby to chociaż były zwykłe dziwki… Nie wiem nawet, co o tym myśleć.

- Zapomnijmy o tym, a ty nie histeryzuj – odpowiedział spokojnie. – Wybaczę ci ten wybuch, ale już przestań…

- Zamknij się! I nie przerywaj mi, kiedy mówię! – krzyknęła matka. – Dość już tego, że pomiatasz mną na każdym kroku! Nawet się do mnie nie odzywaj! W ogóle to wynoś się stąd, nie będziesz mi tu gorszyć dzieci! Mogłabym powiedzieć, że zawiodłam się na tobie, ale zawsze byłam przekonana o tym, że jesteś zwykłym dupkiem.

Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi. Odskoczyłam od nich, chwyciłam rozkojarzonego, zasłuchanego Sokarisa za fraki i wciągnęłam go do przeciwległego pokoju. Usłyszałam energiczne kroki matki. Chwilę później z salonu wymknął się ojciec, całkowicie zastraszony i pokorny. Zupełnie jak nie on.

Wychyliłam głowę zza framugi drzwi i zaśmiałam się.

- To chyba najlepsza rzecz, która podczas tych wakacji mnie spotkała – powiedziałam już normalnym głosem. – Co ja mówię, to najlepsza rzecz, która przytrafiła się naszej rodzinie.

Sokaris nie wyglądał na tak szczęśliwego jak ja.

- Jeśli oni naprawdę się rozstaną… - zaczął. Wyszedł z pokoju i zaczął przechadzać się po holu.

- Według mnie to małżeństwo już od samego początku było skazane na rozpad – stwierdziłam, wzruszając ramionami. – Ojciec traktował mamę jak lalkę. Kiedy przestała mu się podobać, kupił dobie nową. I to dosłownie, bo gdyby nie kasa, ta laska by nigdy nie spojrzała na takiego mamuta.

Sokaris parsknął śmiechem. Stwierdziłam, choć nigdy bym mu tego nie powiedziała, to był całkiem fajny, jak na zgreda.

- Znasz ją? To znaczy… domyślasz się, kto to mógł być? – zapytał.

- Myślę, że tak – odparłam. – W sierocińcu, gdzie mieszka Tom, pracuje taka laska… Farbowane rude włosy, zbyt mocny makijaż…  jednym słowem zdzira. To może być ona. Tak myślałam… że gdyby nie moja ucieczka, nie poznałby jej.

- Jak nie ona, to inna – powiedział tylko Sokaris. – Jutro po śniadaniu idziesz z Ivy na Pokątną.

Zmarkotniała, poszłam na górę. Nie musiał mi o tym przypominać.

Na schodach zobaczyłam ojca, niosącego stos ubrań i ręcznik.

- No i co, zadowolona jesteś? – warknął.

Zatrzymałam się.

- A żebyś wiedział – odpowiedziałam lekko z uśmiechem na twarzy. – Ja wiem, kim była ta kobieta. Ta ruda z sierocińca, Holly Counter. Co, nie wiesz, jak ma na nazwisko twoja kochanka? Może imienia też nie znasz? O tym też powiem matce, ale lepiej niech trochę ochłonie, żeby jej po prostu nie zabiła.

Minęłam go i poszłam do swojego pokoju.

*

Ivy, zamiast zachować się przyzwoicie i przyjść po mnie i matkę o normalnej porze, po śniadaniu, władowała się na samo śniadanie. Była już w domu, kiedy zeszłam do jadalni jeszcze w piżamie, blada i rozczochrana.

- Co tu robisz tak wcześnie? – zapytałam, kiedy Ivy usiadła obok mnie na krześle przy stole.

- Wcześnie? – powtórzyła uprzejmie zdziwiona. – Jest już późno, jak możesz tak długo spać.

Popatrzyłam na wielki, magiczny zegar z kukułką.

- No fakt, wstawać o siódmej rano to przestępstwo – mruknęłam. – Normalni ludzie na nogach są już o trzeciej.

Ivy udała, że tego nie dosłyszała moich słów.

- Ja nie śpię już od piątej – podzieliła się ze mną i z matką tą informacją. – Jest tyle do zrobienia, jeśli ślub ma być we wrześniu, musimy korzystać z każdej sekundy.

Zachichotała podekscytowana. Ja jednak nie podzielałam jej entuzjazmu. Ślub we wrześniu? Szkoda, że nie trzydziestego pierwszego sierpnia. Albo o jedenastej pierwszego września.

Matka miała coś powiedzieć, ale właśnie do jadalni wszedł ojciec, więc wypiła łyk kawy, a właściwie wysiorbała go przez zaciśnięte mocno wargi.

- Tak sobie myślałam, żeby suknie druhen były koloru błękitnego – podjęła na nowo Ivy. – Żeby pasowało do moich i Gaby włosów. Bo do włosów Victorii pasuje właściwie każdy kolor, prawda?

- Ona też będzie druhną? – zapytałam ze zdziwieniem. – A będzie w ogóle chciała? Pewnie kiedy zagrają organy, zeżre ją trema.

Gaby była młodszą siostrą Ivy, w wieku Bellatrix Black, była nawet w jej grupie, ale małą ją znałam. Mogę tylko powiedzieć, że wyglądała tak jak jej siostra. Ciemnoblond, lekko falowane włosy, szaroniebieskie oczy, ale była chyba spokojniejsza od siostry. No i była też bardzo nieśmiała.

- Bardzo się angażuje – odparła Ivy.

Skończyłam jeść przyniesione przez skrzaty śniadanie, po czym poszłam się przebrać.

Zakupy z Ivy to była tragedia. Mimo że poszła z nami moja, a później doszła i jej matka z Gaby, nikt nie potrafił sprawić, że potrafiła się zdecydować na cokolwiek. Ja i jej siostra przymierzyłyśmy już chyba ze to sukienek, mniej lub bardziej niebieskich, ale żadna nie była dobra.

- Źle leży – powiedziała, przyglądając się mnie i Gaby. – Victoria się w swojej nie mieści, a na Gaby wisi jak worek.

Obie skrzyżowałyśmy ręce na piersiach i skrzywiłyśmy się z oburzenia.

- Dziękuję za komplement – warknęłam. – Jeśli ci się żadna nie podoba, to każ uszyć nam sukienki na miarę, stracimy mniej czasu z życia.

Ivy od razu się rozchmurzyła.

- To doskonały pomysł – ucieszyła się. – Chodźcie wszyscy na lody.

To był chyba najlepszy tego dnia pomysł, wymyślony przez nią. Z ulgą to wszystkie przyjęłyśmy, choć matka nie okazała większego entuzjazmu. W ogóle od rana była ostra i oziębła, nawet w stosunku do mnie. Jeśli jutro ogłosi rozwód, to wcale mnie to nie zdziwi.

~*~

Ten rozdział pisałam przez całe trzy dni w szkole. Tylko. Mam w przyszłym tygodniu badanie wyników nauczania, więc nic nie ukaże się tu wcześniej jak w następny piątek. Dedykacja dla Satii :*

PS: W „bohaterach” pojawiły się nowe postacie, zainteresowanych zapraszam.