Rozdział 29

Na pierwszym piętrze znajdowały się sypialnie. A w holu w kącie stał działający nadal, piękny zegar, w którego wnętrzu znalazł sobie mieszkanie wielki pająk. Nie brzydziłam się czymś takim, w końcu rozmawiałam z Aragogiem…

Zegar wskazywał godzinę piętnastą trzydzieści. Dopiero sobie uświadomiłam, jak jest późno i jak jestem głodna.

- Ćwiczysz oklumencji, tak? – zapytał nagle Tom.

- Gdybyś siedział bezczynnie w domu, też byś ćwiczył dla zabicia czasu – mruknęłam. – Robiłam to z nudów. A co?

- Chciałem zobaczyć, o czym myślisz.

Trochę mnie zdenerwował tym, że wdzierał się kiedy chciał do mojego umysły, nie uraczywszy nawet mnie o tym uprzedzić.

- Myślę o tym, że jestem strasznie głodna – odpowiedziałam. – A ty tego nie czujesz? W sensie, że nie jesteś głodny. Nie jesz nic cały dzień, tak jak ja.

- Jak zauważyłaś – zaczął. – Jestem dziwny, więc nie myślę tak o rzeczach przyziemnych, jak zwykły śmiertelnik. Kiedy się skupiam na czymś, myślę tylko o tym.

- Nie rozumiem, ale to nic – odpowiedziałam z pobłażliwym uśmiechem na ustach.

Tom wyczarował dla mnie kanapkę z szynką. Pochłonęłam ją w mgnieniu oka, mimo że nawet nie lubiłam mięsa, podczas gdy Riddle przyglądał się jednemu z nieruchomych obrazów, wiszących na ścianie w ciemnym korytarzu.

- To taki prymitywne – powiedział w końcu. – Spójrz, to tylko zwykła martwota. Całkiem nieprzyjemna do oglądania.

Również utkwiłam wzrok w obrazie. Kurz pokrywał go dokładnie, farba trochę wyblakła i zaczęła się złuszczać… jednak widać było, że niegdyś musiał przedstawiać piękny krajobraz.

- Jest taki zwyczajny – mruknęłam, wzruszając ramionami. – Mugolski. Nie wiem dlaczego, ale lubię takie nie-magiczne rzeczy. Życie jest zbyt proste, kiedy używasz czarów. Dlatego zwykle staje się nudne.

- Nudni ludzie się nie nudzą – odparł cicho Tom i wszedł do jednego z najbliższych pokoi. – Chyba oszalałaś. Zachwycają cię mugolskie wynalazki? To śmieszne.

W jego tonie nie zabrzmiała jednak ani jedna nutka rozbawienia. Wręcz przeciwnie, sprawiał wrażenie rozeźlonego.

- To ty jesteś śmieszny – odgryzłam się i weszłam za nim do tego pokoju. – Jesteś ignorantem, dekadentem, nie chcesz się otworzyć na nowe, knujesz sobie te ciemne sprawki w tym twoim małym światku. To jest dopiero głupota.

Tom tylko parsknął śmiechem – zajęty był badaniem marmurowej łazienki, konkretniej srebrnego kranu.

- Mów sobie co chcesz – rzekł. – Ale zobaczysz. Zobaczysz, ile ten rzekomy dekadent osiągnie.

- Nic nie osiągnie – zadrwiłam. – Bo zje go nowa epoka i zmiany.

- Więc niby dlaczego zabieram cię ze sobą w podróż po nieśmiertelności? – zapytał spokojnie. Żebyś była moją tłumaczką.

Zaśmiał się pod nosem. Wiedziałam, że żartuje, ale wkurzył mnie tym okropnie. Tom zwykle irytował mnie swoim głupawym zachowaniem, wolałam, kiedy był poważny. On sobie mógł być pozbawionym uczuć żywym trupem, ale ja nie dam mu się „oduczuciowić”. Lubiłam czuć smutek, radość, złość… To sprawiało, że czułam się też człowiekiem. A Riddle chciał mnie tego pozbawić? Niedoczekanie jego…

Usiadłam na brzegu wanny i utkwiłam wzrok w wielkim pająku, który w jej wnętrzu utkał sobie pajęczynę. Musiał wyleźć z odpływu, był naprawdę wielki, czarny, włochaty, miał co najmniej dwa cale długości. Sięgnęła po niego i położyłam go na rozpostartej dłoni.

- Obrzydlistwo – burknął pod nosem Tom, stając naprzeciwko mnie i przyglądając się z odrazą wielkiemu pająkowi, który spacerował po mojej ręce.

- Nie prawda, jest uroczy – zaprzeczyłam, przyglądając się pająkowi z rozczuleniem. – Jest taki mięciutki… Chcesz go potrzymać?

Tom popatrzył na mnie, jakbym zwariowała i parsknął drwiącym śmiechem.

- A wyglądam na kretyna? – spytał.

- No, tak szczerze to… tak – mruknęłam. – Co, boisz się pająków?

- Nie kpij, dobrze? Nie boję się ich, tylko są dla mnie odrażające, z chęcią bym wszystkie wydeptał – warknął i zrobił krok w moją stronę, jakby chciał zacząć od tego, którego trzymałam w dłoni.

Przycisnęłam obie ręce do piersi, ściskając w nich pająka.

- Nie pozwolę ci go tknąć – oświadczyłam. – Pająki to jedna z najsłodszych istot, jakie widziałam w życiu. Mają takie śliczne, błyszczące oczka, kudłate futerko… Są jak psy, tylko mniejsze i mają osiem nóg.

Odłożyłam delikatnie pająka z powrotem do jego sieci na dnie wanny i posłałam Tomowi ostrzegawcze spojrzenia.

- Jeśli coś mu zrobisz, koniec z nami – dodałam.

Kąciki ust Riddle’a drgnęły lekko, lecz zachował kamienną twarz, gdy wychodził z łazienki, żeby zwiedzić resztę pokoi.

Następną komnatą okazała się sypialnia. Musiała należeć do starych Riddle’ów. Na ścianach wisiały staromodne obrazy przedstawiające sceny Biblijne i jakieś lasy. Na drewnianych Szadkach i komodach stały wyblakłe fotografie, oprawione w metalowe i drewniane, malowane złotą farbą ramki. W niektórych szybki były pęknięte albo w ogóle ich nie było. Na podłodze wraz z kurzem mieszały się odłamki pokruszonego szkła i podarte mugolskie gazety.

Podeszłam do szafki nocnej i wzięłam do ręki jedno ze zdjęć.

- To musiała być jakaś sentymentalna rodzina – mruknęłam.

Tom parsknął śmiechem.

- Ooo tak, zwłaszcza wtedy, kiedy chodziło o moją matkę – zadrwił.

Wziął jedną z większych fotografii i w nagłym przypływie złości cisnął nią o ścianę. Ramka roztrzaskała się na drobne kawałki. Jeden z największych odłamków szkła odprysnął w moją stronę. Zdążyłam w porę odwrócić głowę. Jednak nie za bardzo w porę. Kawałek szkła rozciął mi policzek tuż pod okiem. Na szczęście nie wbił się głęboko; prawie natychmiast odpadł od mojej twarzy na podłogę.

Dotknęłam policzka. Na palcach zobaczyłam krew.

- Nie wydaje ci się, że jesteś troszeczkę spięty? – zapytałam spokojnie, grzebiąc wolną ręką w kieszeni w poszukiwaniu różdżki.

- Serio? – warknął rozdrażniony Riddle.

- No tak.

Błysnęło jasnoniebieskie światło, a rana zniknęła. Wytarłam z policzka zaschniętą krew.

- Sądzę, że za bardzo się nimi przejmujesz – dodałam, mając na myśli oczywiście rodziców Toma. – O, to twój ojciec?

Wzięłam do ręki drugą fotografię. Był na niej młodzieniec, wyglądający tak samo jak Tom, no, był może trochę starszy.

- No, no, no, jak dwie krople wody – mruknęłam, patrząc to na zdjęcie, to na Riddle’a. – Nic dziwnego, że twojej matce się podobał.

- Daj mi to.

Wyrwał mi zdjęcie z ręki, cisnął na ziemię i rozgniótł butem na drobne kawałki. Jego twarz wykrzywił paskudny grymas złości i nienawiści.

- Nie możesz mu wybaczyć? – zapytałam. – Już nie żyje, zemściłeś się. Przestań chociaż szargać jego imię po śmierci.

Ten znów się zaśmiał.

- Chyba żartujesz – warknął. – Porzucił moją matkę, przez niego jestem w tym odrażającym sierocińcu, wśród odrażających mugoli i z odrażającą recepcjonistką.

Jego wypowiedź zrobiła na mnie wrażenie. Ale nie słowa, lecz sposób, w jaki je wypowiedział. W oczach rozbłysły mu czerwone błyski. Postanowiłam dłużej go nie naciskać. Wzięłam z półki jakąś książkę i przekartkowałam ją.

- Zobacz, obrazki się nie poruszają – zwróciłam się do niego beztroskim tonem, żeby go trochę udobruchać.

Tom nic nie odpowiedział, tylko podszedł do okna i uchylił drewniane rolety. Do pokoju wpadło trochę letniego światła słonecznego. Kiedy zerknął na zewnątrz, twarz mu stężała.

- Victorio, podejdź tu – powiedział cicho.

Spełniłam prośbę. Przez okno zobaczyłam jak z domku ogrodnika wychodzi jakiś starszy człowiek. Podeszła do niego para mugoli. Młoda kobieta i młody mężczyzna. Przez chwilę rozmawiali; starszy mężczyzna pokiwał głową i poprowadził ich do drzwi domu Riddle’ów.

- Idą tu – wyszeptałam, ciągnąc Toma za rękaw.

- Nie panikuj, przecież mamy rzucone na siebie zaklęcie zwodzące – odpowiedział spokojnie.

Odszedł od okna i wyjrzał z pokoju na korytarz. Mugole zaś już wspinali się po schodach na pierwsze piętro.

- Ja tu jestem tylko ogrodnikiem – dobiegł mnie stłumiony, ochrypły głos.

- A ile rodzin kupiło ten dom przed nami? – zapytała dziewczyna.

Weszła do sypialni, ale nie zrobiła sobie nic z obecności Toma czy mojej. Po prostu nas nie zobaczyła.

Obejrzała ze swoim narzeczonym fotografie Riddle’ów.

- Tylko jeden facet, ale nie mieszkał tu – odparł stary. – Miał dużo pieniędzy, mógł sobie na to pozwolić.

- Ach, więc dlatego tu tyle osobistych akcentów – zauważył mężczyzna. – Jeśli by się ten dom wyremontowało, może by coś z niego było. Jest tu strych? Te graty można by przenieść.

Stary zmarszczył czoło. Wydało mi się przez chwilę, że przywiązany był do Riddle’ów, a to, że potencjalni kupcy źle się wyrażali o ich pamiątkach bardzo mu się nie spodobało. Mimo to zaproponował zwiedzanie innych pokoi.

Odetchnęłam z ulgą, gdy opuścili sypialnię. Zaklęcie zwodzące nadal doskonale działało, niemniej jednak czułam się nieswojo, kiedy spoglądali przeze mnie na coś.

- Jeśli oni kupią ten dom – wyszeptałam do Toma. – Natychmiast zaczną prace i będziemy musieli stąd się wynieść. A nie chcę wracać do chaty Gauntów, a już najbardziej do domu.

Riddle uśmiechnął się złośliwie. Zawsze, gdy widziałam u niego taki wyraz twarzy, planował coś przebiegłego.

- No, chyba że się rozmyślą i domu nie kupią – odparł.

- Zwariowałeś? Ta laska była zachwycona, Nie przestraszy się nawet ceny.

- Ale duchy tak.

Wziął do ręki elektryczną, brudną lampkę i poszedł do pokoju, który zwiedzali mugole. Chyłkiem ruszyłam za nim.

Gdy tylko Mugolka zobaczyła unoszącą się w powietrzu lampę, wzięła kilka głębokich oddechów, zamachała rozpaczliwie rękami i zaczęła piszczeć. Rozkrzyczała się jeszcze bardziej, kiedy, za sprawą zaklęcia Wilgardium Leviosa wystrzelonego z mojej różdżki, uniosły się drobne przedmioty. Wielka ozdobna poduszka ugodziła mugola w tył głowy, gdy chwytał swoją dziewczynę za rękę i czym prędzej usiłował opuścić pokój. Stary również rzucił się do wyjścia.

Kiedy pędem opuścili dom, padłam na łóżko, a dookoła mnie wzbiły się tumany kurzy. Nie mogłam się powstrzymać. Leżałam tak i śmiałam się, jak nie śmiałam się już od dawna. Uspokoiłam się dopiero po chwili, dysząc ciężko i czując, jak od tego śmiechu palą mnie policzki. Tomowi również poprawił się humor.

- Kiedy już opanujesz świat – zaczęłam. – Jako nową dyscyplinę sportową uznasz torturowanie i straszenie mugoli?

Tom nie odpowiedział, tylko usiadł przy damskiej toaletce i zaczął rysować palcem po kurzu jakieś pierdoły na lustrze.

- Wiem już, co będzie następnym horkruksem – odezwał się.

- Nie żartuj. Chcesz robić drugiego?

- Owszem – przytaknął, nadal gryzmoląc po lustrze. – I będzie to diadem Roweny Ravenclaw.

Twarz mi spoważniała, kiedy wypowiedział te słowa.

- Diadem Roweny Ravenclaw? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Ty wiesz, gdzie on jest?

- Nie – odparł wesoło. – Ale Szara Dama wie.

Wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia, rozumiejąc z tego coraz mniej.

- Chyba nie myślisz, że ona ci to powie – stwierdziłam. – Ona sądzi, że każdy czyha na ten diadem. Nick próbował wyciągnąć od niej jakieś informacje na jego temat. Nieźle na niego nakrzyczała.

Tom popatrzył na mnie tak, jakbym była o wiele lat od niego młodsza.

- Wiesz, że Szara Dama była córką Roweny Ravenclaw? – zapytał. – Tak. Zdradziła matkę, kradnąc jej diadem. Teraz tego żałuje. To kwestia odpowiedniego podejścia i czasu. Ze Slughornem mi się udało, to co dopiero z duchem. Będę bardzo miły, współczujący… Pójdzie na to.

~*~

Nareszcie mam ferie  Nie pisałam długo, bo nauka, nauka, nauka. Udało mi się nowy szablon nawet zrobić, ale taki dziwny jest. Za ewentualne literówki przepraszam, bo kiedy przepisywałam rozdział, słuchałam parodii Harry’ego Pottera na YouTube xD No i jeszcze co chwile chodziłam do drugiego pokoju zobaczyć, co w „Modzie na sukces”. Nick powiedział Brook, że ją zdradził, hehe xD Dedykacja dla Lottie. :*