Prolog

— Pilnujesz kota?

— Tato…

— Uważaj na parasol, w zeszłym miesiącu już jeden zgubiłaś. 

— Daj jej już spokój, Henryku, jak zgubi, to się dośle drugi… Żebyś tylko się nie ważyła bez niego wychodzić.

— Oczywiście! Się dośle! Z tym dzieckiem co rusz musi się coś dziać, za chwilę głowę zgubi…

— Kochanie…

— Dość już tego babskiego gadania! No, chodźże szybciej, dziewczyno, bo do dupy pojedziesz, a nie do szkoły… A ty siedź już cicho, zachowaj dla siebie te swoje mądrości… Będziesz siedzieć z bratem, rozumiemy się? W takiej sytuacji może kogoś poznasz, bo inaczej nie wróżę ci wielkich przyjaźni.

Mężczyzna chciał coś dodać na temat córki, ale dziewczynka już się nie dowiedziała, jaka jeszcze jest, bo zza jej pleców niespodziewanie wypadła ciemna, ruchliwa postać, robiąc dużo hałasu — jej o rok starszy braciszek ubrany w nowiutką szkolną szatę dryblował między dziesiątkami nóg i błąkających się kotów, a rechotał przy tym jak wariat. Nim jedenastolatka się zorientowała, chłopiec wyrwał jej z ręki koronkowy parasol i pognał do swoich kolegów. Zanim siostra go dogoniła, zdążył powyginać wszystkie druty. W swojej czteroosobowej paczce po raz kolejny stał się bohaterem, choć dziewczynka w tej chwili miała o nim zupełnie inne zdanie.

— Mówiłem? Ślepa jest. — Chłopak specjalnie odczekał z komentarzem, aż siostra znajdzie się na tyle blisko, aby go usłyszeć. 

— Złośliwy jesteś. Oddaj to — zwróciła się do brata, ignorując pozostałą trójkę ubranych w pachnące nowością szaty uczniów.

— Bo co, bo poskarżysz się mamusi? No to leć, może jeszcze zdążę dostać lanie!

Chłopiec cisnął jej parasol pod nogi, po czym cała czwórka szybko zniknęła w tłumie podnieconych uczniów i zdenerwowanych opiekunów. Jedenastolatka zacisnęła zęby, choć w środku miała ochotę się rozpłakać. Bardzo długo czekała na ten dzień, a kiedy wreszcie nadszedł, postanowiła, że nic go jej nie zepsuje. Nawet kolejna przykrość ze strony brata. Schyliła się po zepsuty parasol i rozejrzała się za rodzicami, którzy jak zwykle odpowiedzieli biernością na zachowanie syna. Peron dziewięć i trzy czwarte był pierwszym tak zatłoczonym miejscem, jakie dziewczynka w życiu widziała, choć starała się nie okazywać zdziwienia. Dobiegała jedenasta, ale co starsi uczniowie zdawali się nie zwracać na to uwagi, gawędząc niefrasobliwie ze swoimi rodzicami, dziadkami lub kolegami. Choć dziewczynka miała już na sobie szkolną szatę, była jedną z niewielu osób, które zdążyły się przebrać — stała w gąszczu wielobarwnych mugolskich fraków, sukni, podomek i nocnych koszul, wśród których ciężko było wypatrzeć mamusię i tatusia. Przez chwilę stała jak sparaliżowana, rozglądając się gorączkowo po twarzach dorosłych, ale grupka ładnych nastolatek postanowiła przenieść się już do wagonu, odsłaniając rumiany, wąsaty profil Henryka Hortusa. Serduszko podskoczyło w piersi dziewczynki, a ona natychmiast ruszyła w stronę ojca, bojąc się, że ten był gotów znowu zniknąć jej z oczu.

Rodzice stali kilka metrów na prawo od miejsca, w którym jedenastolatka ich zostawiła; matka pospiesznie trefiła włosy syna, który przybrał wyraz twarzy aniołka, natomiast jej mąż stał nieopodal i rozprawiał o czymś z jakimś chudym, garbatym mężczyzną.

— Mamo… — Dziewczynka nie powiedziała nic więcej, tylko wyciągnęła w kierunku kobiety połamany parasol. Postanowiła ostentacyjnie ignorować brata.

— Powygłupiałeś się, pożartowałeś, ale masz się siostrą opiekować, rozumiesz? Tak, jak powiedział tata. Wiesz, że ona sobie sama nie poradzi. Proszę, gotowe.

Ostatnie zdanie było skierowane do córki, która natychmiast wzięła od matki błyskawicznie naprawiony parasol i szybko schowała za pazuchę, mając nadzieję, że nie będzie musiała go już dzisiaj rozkładać. Na zewnątrz było naprawdę ładnie, a co młodsze dzieci na peronie przyglądały jej się ze zdziwieniem i szeptały coś do swoich rodziców.

Przecież nie pada. Dziwaczka, przemknęło jej przez myśl.

— Chodźmy, zajmiecie jakieś przyzwoite miejsca.

Na to oczy dziewczynki momentalnie wypełniły się łzami. Poczuła, jak coś wielkiego i ciężkiego spadło jej na dno żołądka, a gardło zacisnęło się nieprzyjemnie; mogła tylko wykrzywić usta w paskudnym grymasie — tatuś zabraniał jej płakać.

— Psiakrew, a ty czemu znowu ryczysz, dziecko? — Henryk wiedział, kiedy odwrócić uwagę od garbatego czarodzieja i zwrócić ją na córkę.

— Nie ma Midnighta, zobacz! — wyjęczała, wskazując na rozwiązane rzemyki przy klapie wiklinowego kosza.

Wzrok matki natychmiast padł na dwunastoletniego chłopca, który już nie potrafił utrzymać poważnej miny. Był z siebie dumny i nie mógł się doczekać, aż opowie kumplom o kolejnym znakomitym dowcipie, który zrobił tej beksie. Za to Henryk nie wyglądał na zachwyconego, ale jego zły humor nie miał żadnego związku ze złośliwym żartem syna.

— A nie mówiłem, żebyś pilnowała kota? — warknął, wciskając córce w ramiona pusty koszyk. — Trzymaj to… Nie ma już czasu, pociąg odjeżdża za pięć minut.

— Ale Midnight…

— Matka zostanie i go poszuka. Jak nie potrafi zapanować nad synem, to będzie się szlajać po peronie i szukać kota, trudno. Zabieraj kufer i idziemy.

Popchnął płaczącą córkę i rechoczącego syna w kierunku czerwonego pociągu, przy którym kluczyło się coraz więcej uczniów i dorosłych, chwycił żonę za łokieć i ruszył za dziećmi, wyrzuciwszy z pamięci nieszczęsnego kota, małą tragedię młodszego dziecka i głupie żarty starszego, bo myślami był już w gabinecie dyrektora Departamentu Transportu Magicznego. Miał się spotkać z panem Yaxleyem dokładnie o jedenastej trzydzieści, a przecież nie mógł rozpocząć dnia pracy bez skrytykowania jednego ze swoich podwładnych, więc musiał się pospieszyć, jeśli chciał wzorowo wypełnić ten obowiązek. Pomógł wsiąść pochlipującej córce do wagonu, wpakował do środka dwa wielkie kufry i wycofał się, żeby inne dzieci mogły wejść do środka.

— Nie będę z t-tobą siedziała. — Dziewczynka dopiero teraz odważyła się to powiedzieć bratu, który jeszcze bardziej zachichotał z uciechy. — Wiem, że to ty wyp-puściłeś Midnighta.

— Jeszcze bardziej się porycz, to może do ciebie wróci ten głupi sierściuch.

Chłopiec odwrócił się na pięcie i pomaszerował korytarzem na sam koniec ostatniego wagonu, ciągnąc za sobą swój obity czarną skórą kufer. Jedenastolatka została sama, nie licząc oczywiście kilkunastu nieustannie przepychających się koło niej nastolatków, których nigdy dotąd nie widziała. Pomyślała, że chyba naprawdę będzie musiała poradzić sobie sama, co nie było łatwe, bo w głowie wciąż miała zaginionego kota. Nie mogła tego przeboleć.

Okazało się, że przesunięcie kufra stało się trudniejsze, niż jej się wydawało. Na domiar złego w każdym z trzech mijanych przedziałów ktoś siedział, a dziewczynka prędzej zgodziłaby się wrócić do brata, niż poprosić kogoś obcego o miejsce. Dopiero gdy zajrzała przez szybę do czwartego przedziału, dostała nagłego przypływu odwagi. Rozsunęła drzwi na tyle, by móc wcisnąć do środka głowę, i zawołała cicho:

— Hej! Masz mojego kota!

W przedziale był tylko jeden chłopiec i być może właśnie dlatego dziewczynka ośmieliła się na ten ruch. Siedział tuż przy oknie tyłem do kierunku jazdy i patrzył na fragment małego tłumu dorosłych, a na kolanach trzymał kota — identycznego, którego wypuścił jej brat. Na dźwięk cichego, ale pewnego głosu dzieciak odwrócił głowę i pozwolił sobie na krótkie zlustrowanie gościa. Uniósł ciemne brwi na widok zbolałej twarzy dziewczynki, która, mimo czerwonych plam i pozlepianych łzami rzęs, była całkiem ładna i chyba trochę niecodzienna. Od razu poznał, że ten pewny głos był mocno przekoloryzowany, bo w zielonych oczach nie dostrzegł niczego prócz płochliwości. Na głowie miała przekrzywiony, czarny kapelusz, spod którego wystawały brązowe, potargane włosy.

— To dlatego płakałaś? — zapytał cicho.

Miał miły głos, który dobrze współgrał z ładnymi, ciemnymi oczami, regularnymi rysami twarzy i uczesanymi, kasztanowymi włosami. Dziewczynka nie spodziewała się takiego pytania, miała po prostu nadzieję, że zabierze Midnighta i czym prędzej się oddali, żeby poszukać sobie jakiegoś pustego przedziału, dlatego błyskawicznie straciła pewność siebie, choć wydawało jej się, że te duże, ciemne oczy i tak przejrzały jej duszę na wskroś, a ich właściciel już wiedział, jak fatalnie się czuła. Zawahała się przez chwilę, ale w końcu pokiwała w milczeniu głową. Jej policzki ani przez chwilę nie przestawały płonąć.   

— Czy mogę…?

— Siadaj.

Chciała zapytać, czy mogła odzyskać kota, ale chłopiec uprzedził jej pytanie odpowiedzią, której nie oczekiwała usłyszeć. Wyglądał na takiego, kto chciał spędzić podróż do Hogwartu w samotności. Mimo to wspólnymi siłami wepchnęli kufer na półkę, a chwilę później siedzieli już naprzeciwko siebie.

— Przyjechałaś sama?

— Nie, tam stoją moi rodzice. — Wskazała dyskretnie palcem na tęgiego, łysiejącego mężczyznę z wielkimi wąsami i uroczą, wysoką kobietę zerkającą nerwowo na zegarek i naprzemiennie machającą do syna, który musiał wychylać się teraz przez okno swojego przedziału. — Ale tatuś raczej mnie nie lubi…

— Ładny mi tatuś. Jak masz na imię?

— Victoria. Victoria Hortus. A ty? Twoi rodzice już sobie poszli?

Twarz chłopca ani na chwilę nie zmieniła wyrazu, ale głos miał trochę chłodniejszy, gdy odpowiedział:

— Tom.

Dziewczynka dopiero teraz zdała sobie sprawę z gafy, którą popełniła. Zauważyła, że ów Tom miał na sobie wyblakłą, podniszczoną szatę szkolną, która musiała być na niego trochę za duża, bo podwinięte na dwa razy rękawy sięgały mu nadgarstków, a kufer leżący na półce wysoko nad jego głową — w wielu miejscach przypalony, jakby ktoś przykładał do niego płonący koniec różdżki. Victoria znów poczuła, że się zaczerwieniła, ale tym razem było jej wstyd jeszcze bardziej niż wtedy, kiedy się rozpłakała. Doszła do wniosku, że jej nowo poznany kolega musiał pochodzić z rodziny mugoli, skoro przyszedł na pociąg sam. Nie mieściło jej się w głowie, że mugol może przejść przez zaczarowaną barierkę i znaleźć się tutaj między czarownicami i czarodziejami. Zrobiło jej się smutno, ponieważ zdążyła się już przywiązać do tego Toma, ale dobrze wiedziała, że brat nie pozwoli jej się przyjaźnić z mugolakiem.

Pociąg ruszył z delikatnym szarpnięciem, a dziewczynka szybko przycisnęła twarz do szyby, aby rzucić ostatnie spojrzenie w stronę matki. Nie tak wyobrażała sobie ich pierwszą dłuższą rozłąkę. Naprawdę cieszyła się z podróży do Hogwartu, ale w głębi serca wciąż ją bolało, że pani Hortus zachowała się wobec niej tak lekceważąco. Kiedy jedenastolatka odwróciła wzrok od uciekającego za szybą obrazu machających dorosłych, napotkała twardy wzrok chłopca. Patrzył tak przez dłuższą chwilę, gładząc mechanicznie kota, aż Victoria spuściła wzrok, zastanawiając się, co znowu było w jej zachowaniu nietaktownego.

— To twój pierwszy rok w Hogwarcie? — zapytał znienacka; w jego głosie nie było śladu po poprzedniej zaciętości.

— Tak. Nie znam tu nikogo. Ty jesteś pierwszy.

— Vice versa.

Victoria uśmiechnęła się, zapominając o łzach, ale Tom — nie.