1. Pod nadzorem

Znów był wrzesień, dookoła szwendało się pełno ludzi utykających na kotach, a ja maszerowałam przez peron dziewięć i trzy czwarte w kierunku czerwonego pociągu, taszcząc za sobą bagaż i wiklinowy koszyk z Midnightem. Jak każdego pierwszego dnia września od pięciu lat. Jednak ten rok miał być rokiem zmian — na jedne czekałam z niecierpliwością, ale inne raczej średnio mnie podniecały. Jedną z tych letnich, mało interesujących miało być spotkanie z moim narzeczonym. Ojciec właśnie dobił targu z jego rodzicami, więc mnie zostało jedynie posłuszne przyjęcie prawdy, ale nikogo to nie dziwiło. Przecież pokora była jedyną rzeczą, której nigdy nie musiałam się uczyć.

Brat szedł tuż obok mnie, a trzymał się tak blisko, że od czasu do czasu czułam, jak jego łokieć muskał mój bok albo ramię. Sokaris najwyraźniej bardzo się przejął nową misją, którą powierzył mu ojciec, ale ja ani raz nie pomyślałam o ucieczce. Wbrew temu, co oboje sobie myśleli, zamierzałam wrócić do szkoły. Poza tym za sobą miałam rodziców — choć już dawno minęły czasy, kiedy matka była mamusią, a ojciec tatusiem, nigdy nie śmiałam im się sprzeciwić.

Oho, idzie.

Nicka nie trudno było wypatrzeć w tłumie, bo jego ruda głowa nieprzerwanie od trzech lat wystawała wysoko ponad wszystkimi. Był wyższy nawet od mojego ojca i prawie nie miał szyi, ale jej brak rekompensowała mu gęsta, kilkunastocalowa broda przypominająca świńską szczecinę. Była ruda, paskudna i to chyba właśnie ona najbardziej mnie od niego odrzucała, aczkolwiek inne cechy wcale nie dodawały Nicolasowi Rowdy’emu uroku — ani jego mętne, niebieskie oczka, ani okrągła gęba, ani nieprzyjemne usposobienie. Odkąd go poznałam, nie znalazłam w nim niczego, co mogłoby mi się w nim podobać. Jak na złość. Nickowi towarzyszył jego najwierniejszy przyjaciel — Ezdrasz Worple, jedyny przydupas, który pozwalał mu się tłuc, kiedy Nick miał na to ochotę. Był chudy i żylasty, a jego ziemista twarz i dłuższe, bure włosy upodabniały go do szczura. Dwa przystojniaki. Obaj podeszli do nas, kołysząc się jak kaczki, co chyba miało wyglądać dostojnie, ale wyszło jak zwykle. Obleśny uśmiech na mięsistych ustach Nicka stał się jeszcze bardziej obrzydliwy, kiedy pochylił się nisko nad dłonią mojej matki i ucałował jej wierzch. Kiedy zrobił to samo z moją ręką, wydał mi się cały jakiś taki śliski i nieprzyjemny.

— Jak tam, stary? — Mój ojciec chyba zapomniał, ile miał lat. Poklepał Rowdy’ego po muskularnym ramieniu, uścisnął jego ogromną łapę i potrząsnął nią. Ezdrasza całkowicie zignorował. — Co u rodziców?

— Ojciec spotyka się dzisiaj z Ministrem — pochwalił się Nick. Na jego dudniący głos, podobnie jak na jego sylwetkę, ciężko było nie zwrócić uwagi.

Za to Hortus chyba właśnie takiej odpowiedzi oczekiwał, bo zastrzygł wąsami, co mogło oznaczać tylko kolejny szerszy uśmiech. Ja mogłam o takim co najwyżej pomarzyć.

— Tata zajęty, jasna sprawa… No to co, chłopaki, przekazuję wam Victorię i powodzenia, nie przemęczajcie się tam za bardzo tą nauką. W końcu ostatni rok w Hogwarcie nie jest po to, żeby przefiukać go na zakuwanie. — Mężczyźni zaśmiali się rubasznie, a ja spojrzałam na matkę, która również starała się nie patrzeć na ojca, żeby się nie roześmiać. — Zaraz, zaraz, a ty chodź tu na moment…

Nick kazał swojemu myszowatemu koleżce zabrać się za nasze kufry, podczas gdy on sam oplótł mnie ciasno twardym ramieniem i poprowadził w kierunku czerwonego parowozu. Zdążyłam tylko z trudem się odwrócić i pomachać mamie na pożegnanie; w tym momencie zobaczyłam, jak ojciec szeptał coś Sokarisowi do ucha. Mogłam się jedynie domyślać, co to było, ale stwierdziłam z satysfakcją, że bratu wcale się to nie spodobało.

I to by było na tyle mojej wolności.

Gdybym kiedykolwiek jakąkolwiek miała.

Sokaris bardzo szybko nas dogonił; on również nie zwrócił uwagi na Worple’a, który jeszcze nie skończył siedemnastu lat i musiał tachać wszystkie trzy kufry o własnych siłach. Był chuderlakiem, ale Nick wyraźnie to zbagatelizował. Odnosiłam wrażenie, że jemu nie przeszkadzało bardzo wiele rzeczy, o ile nie dotyczyły go bezpośrednio. Było w tym coś pocieszającego, bo miałam nadzieję jeszcze kogoś tutaj spotkać.

Rozglądałam się dyskretnie za Tomem już od momentu przekroczenia czarodziejskiej barierki. Nie był on tak charakterystyczny, żebym mogła wypatrzeć go w tłumie uczniów, ale zawsze co roku wcześniej czy później na siebie wpadaliśmy. Od naszego pierwszego spotkania, którego wspomnienie wciąż wywoływało we mnie delikatne zażenowanie, przystałam do niego, a nasza dwuosobowa grupka bardzo szybko się rozrosła, bo okazało się, że Tom posiadał wręcz nadzwyczajne umiejętności zyskiwania ludzkiej sympatii. Nie widziałam w nim żadnych wad, zwłaszcza że opiekował się mną od pierwszego dnia w Hogwarcie, choć nikt tego od niego nie wymagał. Uspokoiłam się typowym frazesem — Tom był prefektem, więc najprawdopodobniej już dawno siedział w przedziale z pozostałymi prefektami, a kiedy pociąg ruszy, wróci do swoich wiernych kompanów i do mnie, bo cholernie się za nim stęskniłam. Oczywiście nie miałam zamiaru spędzić całej podróży z bratem, jego nowym kumplem Nickiem i przydupasem Ezdraszem, który teraz wypluwał duszę podczas wpychania trzeciego kufra na ostatni schodek w wagonie.

Rowdy pomógł mi wsiąść, ale ja dobrze wiedziałam, że te zbędne kurtuazje były jedynie typową tandetną pokazówką. Tylko czekałam na pierwsze nieprzyjemności, w których mój brat osiągnął mistrzostwo, a Nick… To tylko kwestia czasu. Nie mieli żadnego problemu, żeby znaleźć jakiś pusty przedział, który tak naprawdę zrobił się pusty dopiero po interwencji Nicolasa. Nie musiał nic mówić, po prostu wszedł do środka i bez słowa zdjął z półek cztery kufry skołowanych czternastolatków. Nikt tego nie skomentował, ja również, ale miałam swoje powody. A właściwie jeden powód: strach. Nigdy dotąd nie musiałam się nikomu przeciwstawiać i na razie nie chciałam tego robić, a tak było przecież najwygodniej.

Kiedy usiedliśmy (Nick musowo wcisnął Ezdrasza po mojej lewicy), wypuściłam Midnighta, który od razu usadowił mi się na kolanach. On dla odmiany był całkowicie nieposłuszny, od czasu do czasu zdarzało mu się usiedzieć akurat tam, gdzie chciałam, aby został; nie znosił Sokarisa, ale ze wzajemnością, dlatego złośliwy komentarz brata wcale mnie nie zdziwił.

— Lepiej zamknij tego śmierdziela z powrotem w klatce, dobrze ci radzę — warknął, wydymając wąskie nozdrza.

I tak długo wytrzymał.

Choć Sokaris był całkiem przystojny, miałam go za po stokroć bardziej obrzydliwego cwaniaczka od Nicka, ale chyba tylko dlatego, że lepiej go znałam. Miał szerokie brwi ojca i jego rzadkie, ale ładne włosy, a po matce odziedziczył rysy twarzy, zielone oczy i delikatnie ciemniejszą karnację, ale co z tego, skoro zazwyczaj tak się krzywił i zadzierał nosa, jakby chciał nim strącić wszystkie żyrandole w Hogwarcie. Przebrzydły wazeliniarz. Często zachowywał dla siebie swoje zdanie na mój temat, bo bał się Toma i jego przyjaciół, ale doskonale wiedziałam, jak potrafił być okrutny. Pewnie dlatego Dippet nie mianował go prefektem, jak oczekiwał tego ojciec.

— Nie chrzań, tylko opowiadaj o tym mugolu. Naprawdę cała ulica była umazana mózgiem? — Nicolas usiadł po mojej prawej stronie tyłem do kierunku jazdy, a Sokaris usadowił się naprzeciwko nas.

Przestałam istnieć dla całej trójki. Brat i Nick pogrążyli się w dyskusji o wypadku samochodowym, którego podobno Sokaris był świadkiem, a Ezdrasz wyciągnął Proroka Codziennego i zagłębił się w lekturze. A ja mogłam jedynie zerkać przez okno na dorosłych, którzy żegnali się ze swoimi pociechami, bo do odjazdu zostało jeszcze kilka minut. Choć z przyjemnością przyglądałam się dziwnie ubranym czarownicom i czarodziejom (każde mugolskie ubranie wydawało mi się tak niedorzeczne, że nie byłam w stanie powiedzieć, które części garderoby mogły do siebie pasować, a które nie), bardzo chciałam, aby pociąg ruszył. Tom pozostał dziwnie bierny przez te wakacje, a ja jak zwykle się zastanawiałam, co takiego zrobiłam, powiedziałam albo pomyślałam (ostatnio Tom posiadł dziwną umiejętność wglądu w moje myśli, a ja nie mogłam nic na to poradzić). Coraz bardziej się denerwowałam.

Lekko szarpnęło, a pociąg ruszył z donośnym gwizdem. Para wypełniła peron. Poczułam, jak coś przewróciło mi się w żołądku, ale postanowiłam jeszcze chwilę odczekać, bo Sokaris nadal z najdrobniejszymi szczegółami opisywał Nickowi samochodową kraksę, a doświadczenie nauczyło mnie, że w takich momentach należało dać mu się wygadać i dopiero później spróbować ugrać coś dla siebie. Nerwowo pogładziłam czarną sierść Midnighta, lecz zrobiłam to tylko dlatego, aby zająć czymś ręce. Czułam się tak, jakby jakieś małe żyjątka zalęgły mi się w żołądku i zaczęły się skręcać. Nie było to przyjemne, a tylko ponaglało do wstania, jednak żelazne ramię Rowdy’ego skutecznie ograniczało jakiekolwiek ruchy. I jeszcze ten cholerny Ezdrasz przyciśnięty do mojego boku, jakby w przedziale musiała się zmieścić jeszcze cała drużyna quidditcha.

Kiedy pociąg wyjechał na pola, a do środka wpadły przedpołudniowe promienie słońca, postanowiłam, że dość słuchania o miotłach. Nagromadziłam w sobie tyle odwagi, że powinno wystarczyć, aby jakoś wymknąć się z przedziału. Czułam się osaczona, a moja przestrzeń osobista została tego dnia już tyle razy naruszona przez praktycznie obcych ludzi, że nie mogłam tego dłużej znieść. Przycisnęłam mocniej kota do piersi i wysunęłam się spod ciężkiego ramienia Nicolasa.

— Ej! A ty gdzie?

Przez chwilę nie wiedziałam, co się działo. Poczułam żelazny uścisk na karku, a później wielka dłoń Rowdy’ego przycisnęła mnie z powrotem do siedzenia. Serce waliło jak oszalałe. Spojrzałam najpierw na brata, a później na Nicka (Ezdrasz ostentacyjnie udawał, że niczego nie usłyszał i nie zobaczył); Sokaris patrzył jak zwykle z pogardą, już prawdopodobnie szykował sobie kolejną uszczypliwą uwagę, natomiast wyraz twarzy Rowdy’ego całkiem się zmienił. Jego małe oczka jeszcze bardziej się zwęziły, a liche brwi prawie się złączyły. Choć daleki był od gniewu, poddałam się paraliżującemu strachowi. Nie mogłam wykrztusić z siebie słowa, a on nadal mocno ściskał mnie za kark, sprawiając, że skóra w tym miejscu zaczynała cierpnąć. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę (Sokaris nie ośmielił się odezwać, choć z pewnością wymyślił już z tuzin docinków), aż Nick odsunął rękę i kontynuował przerwany temat. Jakby nic się nie stało. Nie spojrzałam na brata, ale czułam, że również był zaskoczony.

Choć Rowdy nie krzyknął ani nie spróbował w żaden sposób mnie upokorzyć, poczułam się jeszcze bardziej niekomfortowo, niż kiedy znosiłam wrzaski ojca. Przywykłam do złośliwości Sokarisa, więc chyba wolałabym, aby rzucił jakąś kąśliwą uwagę, niż zachował się tak… spokojnie. Najwyraźniej uznał, że wyrobił sobie taki autorytet, że nie musiał nawet podnosić głosu. I miał rację, bo jego reakcja całkowicie wymazała mi z głowy chęć wymknięcia się z przedziału. Choć powróciła dawna wesołkowatość Nicolasa, ja wciąż miałam przed oczami ten jego piorunujący wzrok. Jakby chciał przeszyć mnie na wskroś samym spojrzeniem, a bardzo bym nie chciała, aby kiedykolwiek poznał moje myśli. Nie miałam o nim najlepszego zdania, ale teraz obawiałam się nawet o tym pomyśleć.

Głosy Nicka i Sokarisa zlały się z rytmicznym stukotem sunącego przez łąki pociągu, a ja nawet nie zauważyłam, kiedy usnęłam. Obudził mnie jakiś dziwny chłód na podołku. Kiedy otworzyłam oczy, jeszcze przez chwilę nie kojarzyłam faktów, dopiero w momencie, kiedy poczułam kołysanie, przypomniałam sobie, że jechałam do Hogwartu. Pierwsze, co zobaczyłam, to Midnighta siedzącego na pustym miejscu Sokarisa — no tak, kotu musiało się znudzić zaleganie na moich kolanach, stąd ten chłód. Nicka też nie było, a ja siedziałam z głową opartą o własne ramię. Przez ułamek sekundy poczułam dreszcz podniecenia, bo wydawało mi się, że zostałam w przedziale sama, ale owo radosne uczucie natychmiast zostało zdeptane przez Ezdrasza. Był na swoim dawnym miejscu i bazgrał coś po ostatniej stronie Proroka Codziennego.

— Gdzie oni poszli? — zapytałam jeszcze trochę zaspanym głosem.

Worple oderwał wzrok od krzyżówki i uśmiechnął się nerwowo. Jego Rowdy musiał przerażać jeszcze bardziej niż mnie.

— Poszli do Ivy, pewnie za chwilę wrócą… Sokaris poprosił, żebym miał na ciebie oko, więc nigdzie nie wychodź, co?

Ivy Taciturn. Najładniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałam w Hogwarcie, rówieśniczka mojego ukochanego braciszka. Oczywiście Ślizgonka, nie wyobrażam sobie, żeby Hortus wybrał dla swojego synalka dziewczynę z innego domu. Jakby te podziały cokolwiek znaczyły. Oj, zebrało się ostatnio ojczulkowi na swatanie, nie ma co. Ledwo dogadał się z rodzicami Ivy, zaraz postanowił znaleźć męża swojej córce, a z tym akurat nie miał problemu, bo w jego towarzystwie można było znaleźć samych snobów, czyli ludzi, na których zdaniu zależało Hortusowi najbardziej. Sokaris zaczął spotykać się z Ivy jeszcze w zeszłym semestrze, a ona sama wydawała się o wiele bardziej zachwycona swym przyszłym mężem niż ja. Zanim Hortus dobił targu z jej ojcem, nigdy wcześniej z nią nie rozmawiałam, a i później, kiedy się okazało, że niedługo stanie się panią Hortus, udało mi się zamienić z nią zaledwie kilka grzecznościowych ogólników i na tym nasza znajomość się skończyła. Jednak zdążyłam się jej przyjrzeć na tyle dokładnie, aby móc ocenić, że była w Sokarisa naprawdę zapatrzona, a ja próbowałam wymyślić, co w moim bracie mogło się podobać. Z całą pewnością charakter.

— Jak żyję, nigdy nie widziałam proszącego Sokarisa. — Wiedziałam, że w obecności Ezdrasza mogłam sobie pozwolić na odważniejsze żarty, bo on sam bał się mojego brata o wiele bardziej niż ja. — Wiesz ty co… Muszę iść do łazienki.

Worple nic nie odpowiedział, tylko wstał razem ze mną, a uczynił to z taką miną, jakby wizyta w małym pociągowym kibelku z obcą dziewczyną była dla niego czymś całkowicie normalnym. Ja nie podzielałam jego entuzjazmu.

— Sama, Worple — dodałam, starając się nie zabrzmieć zbyt napastliwie.

Chłopak zbladł pod pryszczami, a jego wzrok zrobił się jeszcze bardziej rozbiegany. Ruszał się też jakoś dziwnie, jakby pod skórą miał drażniące robaki — domyśliłam się, że Sokarisowi bardzo zależało, żebym nie spotkała się z przyjaciółmi, ale sam wolał zaryzykować i zostawić mnie pod opieką naiwnego kumpla, niż ograniczyć swoją wolność. Nagle mnie olśniło i chyba domyśliłam się, co szeptał mu do ucha Hortus.

— Sokaris mówił…

— Przecież nie będziesz mnie tu więził. — Byłam pod wrażeniem swojego własnego rozsądku. Jeszcze nigdy nie musiałam się prosić, aby iść do łazienki. Przynajmniej oficjalnie. — Zaraz wrócę, Sokaris się nie dowie. Myślisz, że mam ochotę wysłuchiwać jego monologu?

Nie czekałam już na pozwolenie Ezdrasza, tylko szybko rozsunęłam drzwi i wyszłam na korytarz, pozostawiając piętnastoletniego Ślizgona sam na sam z własnym zmartwieniem. Musiało być już po południu, bo wąskie przejście całkiem opustoszało, a wózek ze słodyczami dawno przejechał. Niebo trochę się zachmurzyło i chyba zbierało się na deszcz, bo wiatr szargał koronami drzew, a charakterystyczna szara plama między chmurami a horyzontem mówiła, że w oddali już lało. Szłam i chwiałam się najpierw przez jeden wagon, potem drugi, trzeci… I tak przez jakiś czas, aż dotarłam do pierwszego, w którym znajdował się przedział zarezerwowany dla prefektów. Dyskretnie przykleiłam nos do szyby, aby zajrzeć do środka; żołądek wywinął mi się nieprzyjemnie na samą myśl, że miałabym wpaść do przedziału pełnego obcych ludzi i dopiero tam zorientować się, że Toma nie było. Ale był. Poznałam prefektów naczelnych siedzących naprzeciwko siebie pod oknem, jakąś dwójkę nieznanych mi uczniów (musieli być nowymi prefektami z Hufflepuffu, ponieważ Puchonów prawie w ogóle nie kojarzyłam), a także Toma. Siedział w środku między siódmoklasistą z Ravenclawu i Margaret Rowle — naszą rówieśniczką, która również w zeszłym roku dostała odznakę i sprawowała urząd prefekta aż do przesady poprawnie. Nie znosiłam jej. Była paskudnie śliczną dziewczyną, długie, kasztanowe włosy układały się na jej ramionach w błyszczące fale, a w policzkach miała urocze dołeczki. Do tego jeszcze te piegi. Obrzydliwa. A teraz siedziała po lewej stronie Toma i prawie dotykała plecami jego rozciągniętego na oparciu ramienia. Poczułam, że zrobiło mi się gorąco. Przez chwilę z mieszanymi uczuciami spoglądałam na jej twarz, ciesząc oczy przyjemnym widokiem i walcząc z zazdrością, ale szybko ostudziło mnie spojrzenie Toma. Odwrócił wzrok od szyby i spojrzał mi prosto w oczy, jakby cały czas zdawał sobie sprawę z mojej obecności. Wydawał się znudzony towarzystwem z przedziału. Kiedy zarejestrowałam jego wzrok, uniosłam obie ręce i pomachałam nieśmiało, dając mu znak, aby wyszedł na korytarz. Powiedział coś do pozostałych prefektów, czego nie mogłam usłyszeć przez grubą szybę, zabrał nonszalancko rozłożone ramię zza pleców Rowle i rozsunął drzwi.

— I jak tam na spotkaniu? — zagadnęłam go, cofając się, żeby zrobić mu miejsce. — Przepraszam, że nie przyszłam, ja…

— Widziałem przez okno — przerwał mi i oparł się plecami o zasunięte drzwi. — Rosier został prefektem, Dippet chyba za bardzo mu zawierzył.

— Ja tam wierzę, że się sprawdzi. Przepraszam, że nie pisałam od lipca… Ale Hortus zrobił mi straszną awanturę, zabrał mi sowę… nie miałam wyjścia… A na koniec Sokaris spalił wszystkie listy od ciebie…

— A teraz wychodzisz za mąż. — Jego głos był suchy i całkowicie wyprany z emocji.

Przytaknęłam. Miałam wrażenie, że Riddle na coś się wściekł (dziwnym trafem wydawało mi się, że to właśnie ja stałam się źródłem jego złego samopoczucia), ale nie miałam odwagi, aby go o to zapytać. Czekałam na jakąś uwagę, bo przecież musiał to skomentować. Plany ojca co do mnie i Nicolasa całkowicie skrzyżowały się z naszymi. Choć z Tomem nigdy o tym nie rozmawialiśmy, wydawało nam się to całkiem naturalne, że po szkole nadal będę mu towarzyszyć we wszystkim, co tam sobie postanowi. Nie brałam pod uwagę jakichkolwiek utrudnień, przecież byłam tylko jedną z wielu osób, które znajdowały się w jego towarzystwie. I nikomu do tej pory to nie przeszkadzało.

Oderwałam wzrok od podłogi i wlepiłam go w Toma. Nie widzieliśmy się dokładnie dwa miesiące, przez które naprawdę się zmienił. Nie, nie fizycznie. Pozostał tym samym szczupłym chłopakiem o bladej twarzy i ładnych, bystrych oczach, nawet czarne włosy miał ułożone w jednakowy sposób, ale z całej jego postaci biło coś takiego… jakby ciemniejszego. Był też dużo chłodniejszy w obejściu i o wiele bardziej zamyślony. Nie śmiałam o to spytać.

— Zamierzasz coś z tym zrobić?

Kolejne pytanie, na które nie znałam odpowiedzi. Wzruszyłam tylko ramionami i znów spuściłam wzrok, aby nie widzieć wyrazu jego twarzy. Bałam się, że zobaczę rozczarowanie, choć było mało prawdopodobne, aby Riddle podzielił się ze mną tak ostentacyjnie swoimi emocjami, a do jego wnętrza miał dostęp tylko on sam.

Rozległ się dźwięk rozsuwanych drzwi, a Ślizgon drgnął i przesunął się, żeby nie wpaść do przedziału. W progu pojawiła się Rowle. Sztywne skinięcie głową miało chyba być jakimś paralitycznym powitaniem.

— Tom…

Udało jej się wypowiedzieć tylko jego imię, bo ten w tym samym czasie na nią spojrzał. I to wystarczyło, aby zamknąć jej usta. Pierwszy raz zobaczyłam, żeby ktoś patrzył w ten sposób. Zwykle chłodne i myślące oczy Riddle’a błysnęły na czerwono (choć miałam nadzieję, że to tylko gra świateł); mimo że nie ja byłam adresatką tego spojrzenia, poczułam, jak małe włoski na karku stanęły dęba. Nawet Hortus tak nie raził wzrokiem. Pomyślałam, że bardzo bym nie chciała wzbudzić w Tomie takich uczuć, które zmusiłyby go do posłania mi takiego spojrzenia.

Jak dziewczyna szybko pojawiła się w wejściu, tak równie prędko wpadła z powrotem do przedziału, a Riddle powoli odwrócił głowę. Kiedy popatrzył mi w oczy, pozbył się już tego nieprzyjemnego wyrazu twarzy, ale wciąż był jakiś zesztywniały. Serce mocniej zatłukło mi się w klatce piersiowej, kiedy zapytałam:

— Jesteście… razem?

Chciałam zabrzmieć naturalnie i luźno, ale wyszło jak zwykle — nieśmiało i jąkliwie. Kiedy tylko te słowa opuściły moje usta, od razu pożałowałam, że śmiałam to zwerbalizować. Zabrzmiałam jak zazdrosna małpa, a przecież byłam ostatnią osobą, która miała prawo zazdrościć. Ojciec od lat wpajał mi to na przykładzie mamy.

— Nie.

— Ach…

Zapanowało między nami niezręczne milczenie, przynajmniej według mnie, bo Tom nie wyglądał na takiego, który nagle poczuł się nieswojo. Stał z rękami spuszczonymi wzdłuż ciała i przyglądał mi się tak, jakby chciał odczytać moje myśli. A ja gryzłam się z każdym wypowiedzianym w jego obecności słowem i zastanawiałam się, czy znów nie palnęłam jakiejś głupoty. Był zdecydowanie zupełnie innym Tomem Riddle’em od tego, który żegnał się ze mną ostatniego dnia czerwca na peronie dziewięć i trzy czwarte.

Chciałam coś jeszcze powiedzieć, żeby przerwać tę męczącą ciszę, ale na korytarzu pojawił się jakiś chłopak — Ezdrasz, jak się później okazało. Był bardzo zdenerwowany i chyba biegł przez całą drogę do pierwszego wagonu, bo dyszał jak zganiany pies.

— Okłamałaś mnie…

— Bo sobie na to pozwalasz — przerwałam mu, ale wiedziałam, że i tak będę musiała wrócić z nim do przedziału.

— Powiedziałem Sokarisowi, że poszłaś do łazienki… Chodź, no chodź! — Zrobiło mi się go żal. Ja musiałam znosić Sokarisa z racji tego, że był moim bratem, ale Worple’a nic przy nim nie trzymało. — Nie chcesz rozzłościć Rowdy’ego, uwierz…

Zerknęłam jeszcze raz na Toma, który obdarzył Ezdrasza jedynie chłodnym, nieoceniającym spojrzeniem i znów powrócił wzrokiem do mnie. Patrzył tak, jakby jego cała sytuacja nie dotyczyła. Jakby był jedynie jej obserwatorem. I tak w istocie było, bo Worple nie odważył się nawet z nim przywitać.

— Muszę już iść — powiedziałam na pożegnanie, czując palące wyrzuty sumienia.

Kolejny raz popisałam się wielką odwagą, nie ma co. Kiedy już zaczynało mi się wydawać, że stałam się godna miana Ślizgonki, zawsze musiał wyskoczyć szereg sytuacji, który skutecznie burzył moje dobre przekonanie o sobie. Chciałam się odwrócić, żeby udać się za podskakującym nerwowo chłopakiem, ale Tom w ostatniej chwili musnął moją dłoń palcami. Natychmiast się zatrzymałam, choć jego ręce powędrowały już do kieszeni wypłowiałej szaty.

— Później — rzucił tylko i zniknął w swoim przedziale, nie oglądając się za siebie.

Choć nasza pierwsza w tym semestrze rozmowa nie za bardzo się kleiła, mogłam myśleć tylko i wyłącznie o obietnicy spotkania. Od momentu, kiedy pociąg ruszył, wiedziałam, że moje życie w Hogwarcie nie będzie już takie jak dawniej. Z pokorą zniosłam reprymendę Sokarisa, która okazała się chyba trochę mniej jadowita i obraźliwa (nie mogłam w to uwierzyć, ale mój brat chyba naprawdę się zakochał), Nick natomiast ani słowem nie skomentował tamtego zniknięcia — chyba faktycznie uwierzył, że udałam się do łazienki, a tam nawet jego narzeczona potrzebowała małego sam na sam z toaletą.

Deszcz zaczął bębnić o szyby pociągu mniej więcej o czwartej po południu. Choć krajobraz za oknami już całkowicie zdziczał, co oznaczało, że do stacji Hogsmeade zostało jeszcze może ze trzy godziny drogi, ja siedziałam jak na szpilkach i słuchałam, jak Sokaris ekscytował się ślubem z Ivy. Kto jak kto, ale on wydawał się ostatnią osobą chętną do żeniaczki. Pan Taciturn musiał mieć naprawdę spory majątek, skoro mojemu bratu było tak spieszno do ołtarza. Przez resztę drogi nie odezwałam się ani słowem, choć wielokrotnie cisnęły mi się na usta złośliwości, kiedy tak przysłuchiwałam się gadaninie Sokarisa i Nicolasa. Jak na chłopców mieli wyjątkowo dużo do powiedzenia, ale ja mogłam jedynie w myślach wyśmiewać się z ich durnych teorii, bo przecież z moich ust nie padła nigdy żadna mądra wypowiedź. Przynajmniej zdaniem Hortusa tak gorliwie popieranego przez ukochanego synalka. Od czasu do czasu zdarzyło mi się wymienić znaczące spojrzenia z Ezdraszem, który również w tej sytuacji nie miał zbyt wiele do gadania; choć był tchórzliwy i płaszczył się przed Rowdym, kiedy tylko nadarzyła się ku temu okazja, budził moją sympatię. Musiałam się tylko pilnować, aby mu za bardzo nie zaufać. Byłam przecież tylko dziewczyną, a dziewczyny zawsze znaczą mniej od chłopców.

~*~

No i jesteśmy po pierwszym rozdziale. Betuję opowiadanie, więc pierwsze trzy rozdziały będą krótsze niż reszta, żebym się zmieściła w fabule. Rozdział z dedykacją dla Gonii. :*

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Prorok Codzienny

26/09/2023

Informacje w poście obok.

Rozdział 22: 0

Rozdział 105: na blogu Rozdział 106: 0%

Archiwum bloga

• ►  2023 (1)
  • ►  września (1)

• ►  2019 (1)
  • ►  lutego (1)

• ►  2017 (1)
  • ►  grudnia (1)

• ►  2016 (4)
  • ►  listopada (1)
  • ►  października (1)
  • ►  sierpnia (1)
  • ►  marca (1)

• ►  2015 (11)
  • ►  listopada (1)
  • ►  października (1)
  • ►  września (2)
  • ►  lipca (1)
  • ►  kwietnia (1)
  • ►  marca (2)
  • ►  lutego (1)
  • ►  stycznia (2)

• ►  2014 (6)
  • ►  grudnia (3)
  • ►  listopada (2)
  • ►  kwietnia (1)

• ►  2013 (8)
  • ►  grudnia (1)
  • ►  listopada (2)
  • ►  października (1)
  • ►  sierpnia (2)
  • ►  maja (1)
  • ►  stycznia (1)

• ►  2012 (11)
  • ►  grudnia (2)
  • ►  listopada (1)
  • ►  października (1)
  • ►  sierpnia (2)
  • ►  lipca (1)
  • ►  czerwca (1)
  • ►  maja (2)
  • ►  marca (1)

• ►  2011 (7)
  • ►  listopada (1)
  • ►  września (1)
  • ►  sierpnia (2)
  • ►  lipca (1)
  • ►  maja (1)
  • ►  stycznia (1)

• ►  2010 (29)
  • ►  grudnia (1)
  • ►  listopada (2)
  • ►  października (3)
  • ►  września (3)
  • ►  sierpnia (2)
  • ►  lipca (2)
  • ►  czerwca (5)
  • ►  maja (3)
  • ►  kwietnia (3)
  • ►  marca (2)
  • ►  lutego (2)
  • ►  stycznia (1)

• ►  2009 (22)
  • ►  grudnia (3)
  • ►  listopada (3)
  • ►  października (2)
  • ►  września (1)
  • ►  sierpnia (4)
  • ►  lipca (2)
  • ►  czerwca (1)
  • ►  maja (1)
  • ►  kwietnia (2)
  • ►  marca (1)
  • ►  stycznia (2)

• ▼  2008 (7)
  • ►  grudnia (2)
  • ▼  listopada (5)
    • 3. Sinusoida
    • 2. Męcząco-dręczące przewinienia
    • 1. Pod nadzorem
    • Prolog
    • Pierwsza sowa

Onet polecił:

• 31. Druhną być
• 35. Chcę mieć inną rodzinę
• 38. Widowisko dla bazyliszka

Na blogu występują treści nieprzeznaczone dla dzieci: przekleństwa, sceny brutalne i erotyczne.

Opowiadanie AU.

Betuję

21/105

Nowe rozdziały wrzucam bez wcześniejszego przeczytania. Można trafić na liczne błędy, literówki i powtórzenia. Poprawiam od początku, stan ogarniętych rozdziałów zamieszczam powyżej.

Menu

• Strona główna
• Spis treści
• Moje blogi
• Szablon

Obserwatorzy

Motyw Rewelacja. Obsługiwane przez usługę Blogger.