93. Niekończąca się noc

         Sądził, że zachowanie zimnej krwi w takiej sytuacji nie będzie niczym trudnym, ale rzeczywistość jak zwykle okazała się zupełnie inna. Białe, kościste dłonie, na których widniały już ślady krwi, trzęsły mu się nieznacznie, kiedy niezdarnie obmacywał szatę w poszukiwaniu różdżki. Był jak zwykły śmiertelnik, wstydził się słabości, która namieszała mu w głowie. Dwaj strażnicy, którzy chwilę temu stoczyli się ze schodów za sprawą gniewu Dżahmes, znaleźli się już przy swoim panu i kręcili się niespokojnie, podczas gdy krew uchodziła z blednącej coraz bardziej królowej. Voldemort nareszcie wyszarpnął różdżkę z licznych fałd szaty i jednym machnięciem umieścił ciężarną kobietę na niewidzialnych noszach, które popłynęły swobodnie w kierunku schodów. Czarny Pan biegł tuż obok unoszącej się w powietrzu Dżahmes i patrzył, jak przewraca zapadniętymi oczami.

         Cholera.

         Zamek jeszcze nigdy nie wydawał mu się tak ogromny. Nakazał strażnikom, aby pobiegli do świątyni Imhotepa i obudzili kapłanów, po czym sam odegnał zaklęciem rozpaczające służki królowej, które sypiały w pokojach przystających do komnaty Dżahmes. Wszystko zdawało się działać przeciwko niemu, a na czele tych rozlicznych trudności stał czas. Otóż to. Czas. Nie miał teraz czasu na palące poczucie winy, które natarczywie nacierało na tarczę przerażenia. O wiele łatwiej było mu obwinić Dżahmes za to, że zjawiła się w swej komnacie w niewłaściwym momencie. Gdyby nie to, nie doszłoby do konfrontacji, a ich dziecko nadal żyłoby spokojnie w jej łonie. Mogła też zrozumieć, że…

         Nie było teraz czasu na myślenie. Przerażające wizje skutecznie blokował widok rozcieńczonych, krwawych śladów na schodach, później na podłodze… Jego oczy z ulgą powitały zaspanego, pomarszczonego kapłana, który ze skupieniem odebrał od niego lewitujące, niewidzialne nosze z królową. Choć jej oczy były już zamknięte, Czarny Pan nie mógł pozbyć się wrażenia, że patrzą na niego oskarżycielsko. Zatrzymał się gwałtownie przed grubymi drzwiami do świątyni, za którymi zniknął czarodziej. Mimo że na korytarzu panowała idealna cisza przerywana jedynie stłumionymi odgłosami krzątaniny, w głowie Voldemorta nieustannie odtwarzały się sceny sprzed kilkunastu minut. Stał tak nieruchomo przez kilka chwil, a do jego świadomości powoli docierała narastająca bezsilność. Nie mógł już nic zrobić, teraz los jego dziecka leżał w różdżce starego kapłana. Odetchnął kilkakrotnie i oparł się plecami o chłodną ścianę. Kiedy osunął się po niej i zamknął na chwilę oczy, mrok ostudził na chwilę gorączkę, której pozwolił się owładnąć. Teraz mógł dać myślom swobodnie płynąć przez płonący umysł.

         Nie tylko myśli bezlitośnie walczyły o jego uwagę. Z głębi zlodowaciałego serca zaczęły przebijać się również emocje, które pamiętał jeszcze sprzed swego upadku. Strach i poczucie winy zdecydowanie królowały nad wszystkimi innymi, lecz Czarnemu Panu udało się również rozpoznać nieprzyjemne uczucie wstydu. Był zły sam na siebie, że pozwolił dać się ponieść ludzkim popędom. Nie potrafił jednak sobie przypomnieć, jak do tego właściwie doszło…

         Z zaskoczeniem spostrzegł przechadzającą się po komnacie kobietę. Już wcześniej wyczuł czyjąś obecność w sypialni Dżahmes, lecz wiedział, że to nie ona, choć kobieta, którą zastał w pokoju była do niej łudząco podobna. Gdyby nie fakt, że miała zgrabne ciało i szczupłą talię, mógłby pomyśleć, że to królowa. Gdy się odwróciła, powitało go płomienne spojrzenie Zivit. Chciał ją zrugać, ale z jego ust wydobył się śmiech, który zaskoczył nie tylko kobietę, ale i jego samego.

- Zwariowałaś – oświadczył, lustrując kobietę wzrokiem, podczas gdy ona wykonała zgrabny piruet, chcąc zademonstrować Czarnemu Panu swoje przebranie.

Miała na sobie śnieżnobiałe szaty należące do Dżahmes, ramiona i kostki obleczone były w złote bransolety, spod których wystawało przyozdobione malowidłami ciało, na głowie zaś spoczywała jedna z dziesiątek królewskich peruk. Jednak największą jej ozdobą były błyszczące niczym dwa szmaragdy oczy patrzące nań z prawdziwie gorącym płomieniem, który mile połechtał jego próżność. Ostatnimi czasy próżno mógł szukać takiego ognia u jej siostry.

- Jak ci się podobam? – Zapytała, kręcąc przed nim jeszcze jeden piruet.

Nie wdzięczyła się głupio. Choć jej twarz rozjaśniał czarujący uśmiech, w oczach bez problemu dostrzegł chłodną emocję. Spoczęła niedbale na łóżku i poklepała dłonią miejsce obok siebie, a Voldemort bez wahania odpowiedział na to zaproszenie. Zanim się zorientował, już siedział przy Zivit i wpatrywał się w nią, ciekaw kolejnego ruchu.

         Uderzył kilkakrotnie zaciśniętymi pięściami w czubek głowy i zacisnął zęby. Musiał przyznać, że to on zawinił, choć wcale nie było to proste. Doskonale wiedział, że Zivit skonfundowała strażników i dla żartu przebrała się za Dżahmes, mając nadzieję na to, że Czarny Pan da się namówić na flirt.

         Zivit była śmieszna w tych swoich przebierankach i wcale nie wydawała się być bardziej rozsądna niż jej siostra, ale Voldemort potrzebował rozrywki, dlatego chętnie wdał się z nią w rozmowę o wszystkim i o niczym. Pozwolił sobie na krótką chwilę typowo ludzkiej słabości, gdyż męczyło go przeciągające się oczekiwanie na rozwiązanie. Choć jego plany prężnie się rozwijały, w Królestwie wszystko zamarło, z niecierpliwością oczekując na pojawienie się księcia. A Czarny Pan… Pomimo swojej boskości i aury świętości, która go otaczała, chciał krótkiej, prostej rozrywki, a przedstawienie Zivit doskonale zaspakajało tę potrzebę. W jej dłoni niespodziewanie pojawił się pękaty, miedziany puchar wypełniony jakimś trunkiem.

- Napijesz się? – Spytała, obnażając zęby w zachęcającym uśmiechu.

Ale Lord Voldemort pokręcił głową, nie odzywając się do czarownicy ani słowem. Ta wypiła jednym haustem połowę zawartości naczynia i znowu go zagadnęła:

- Czy teraz jestem jak Dżahmes?

W oczach Zivit zaigrały figlarne iskierki, lecz twarz dziewczyny była poważna i delikatnie uśmiechnięta, jakby oczekiwała, że Czarny Pan odpowie twierdząco na jej pytanie. Jednak on nie dał się wciągnąć w jej grę. Również się uśmiechnął, ale był to raczej groźny grymas.

- To ty zabiłaś Nathira – rzekł, obserwując uważnie reakcję czarownicy. – Otrułaś go.

Zivit roześmiała się serdecznie, jakby usłyszała od swego rozmówcy jakiś zabawny żarcik. Upiła jeszcze trochę z dzierżonego w dłoni kielicha i oblizała usta w bardzo erotyczny, świadomy sposób, również wpatrując się w Czarnego Pana. Uznała to za doskonale wysmakowany flirt, a rozbawienie przebijające się przez maskę surowości na twarzy Voldemorta tylko podsycało jej ekscytację.

- Tak, zrobiłam to – przyznała. Choć powiedziała to w sposób niewinny i lekki, jej oczy pałały szkarłatną żądzą. - Podtruwałam go przez cały czas, kiedy leżał w naszym małżeńskim łóżku. Biedny Nathir, sądził, że troskliwie się nim opiekuję. Chyba nie byłam zbyt dobrą żoną, co?

Znów parsknęła ordynarnym śmiechem i przysunęła puchar do warg, aby równie prędko wysączyć z niego kolejny maleńki łyk. Nie była nawet podchmielona, ale w jej zachowaniu było coś niepokojącego, jednak Czarny Pan przyglądał się temu z lekko uniesionymi brwiami i przekrzywioną nieznacznie głową, jakby Zivit była jakimś wyjątkowym magicznym stworzeniem. Kiedy tak trzęsła się ze śmiechu, Voldemort dodał:

- A teraz ukradłaś swojej siostrze szaty, perukę i skonfundowałaś jej strażników.

- Było tak, jak mówisz. 

         Już wiele lat temu spostrzegł, że Zivit jest szalona. Jednak obłęd, który dojrzewał powoli w jej umyśle ujawnił się dopiero w momencie, kiedy Voldemort powrócił do świata żywych. Czarny Pan sądził egoistycznie, że to właśnie jego powrót był punktem zapalnym. Nie było to dlań żadnym zaskoczeniem, ponieważ od dawna doskonale wiedział, że i Dżahmes-Meritamon była w pewnym sensie na wpół obłąkana, jednak nigdy jej za to nie winił. W momencie, kiedy poznał ją na stacji King’s Cross, wiedział, że jest słaba. Z biegiem czasu okazało się, że jest tak plastyczna, jak młody Riddle sobie to wymarzył. Dżahmes myślała, że w chwili, kiedy poznała swoją prawdziwą tożsamość, stała się silną i odpowiedzialną kobietą, ale tak naprawdę wciąż była w pełni zależna od swego pana. Voldemort niejednokrotnie analizował swoje przywiązanie do Dżahmes i odkrył, że tylko naiwność nastoletniej Victorii i swoje młodociane niedoświadczenie sprawiły, iż w jego skostniałym sercu pojawiło się coś na kształt uczucia – najpierw było ono niezgrabne i całkowicie mu obmierzłe, z czasem przybierało bliżej określoną formę, aby nareszcie w pełni rozgorzeć. Ale ten płomień był czarny i trujący, ponieważ Czarny Pan codziennie nienawidził się za tę słabość, która czyniła go jednocześnie silniejszym i słabszym. Po nieudanym zamachu na życie Harry’ego Pottera uznał, że najprostszym rozwiązaniem byłby powrót do Egiptu, gdzie kapłani natychmiast przywróciliby mu ciało, lecz wiedział, że jeśli zawdzięczałby Dżahmes swój powrót, znienawidziłby ją z całego swego przegnitego serca. Pozostał w nim jakiś ludzki odruch.

         Już godzinę temu przestał czuć chłód i szorstkość posadzki, na której siedział. Rozmyślał i wsłuchiwał się w kaleczącą uszy ciszę z nadzieją, że wyłapie choć jeden dźwięk potwierdzający bądź negujący jego obawy, lecz świątynia milczała, tym samym karząc go za występek przeciwko królowej. Czuł przemożną chęć wsunięcia się do środka, ale coś w środku zatrzymywało go na miejscu. Uciekał myślami od ostatnich wydarzeń; powrócił do wygodnego oskarżenia Dżahmes. Sama była sobie winna, gdyby tak bardzo nie uwierzyła w to, że naprawdę jest królową… Gdyby odnalazła w sobie choć odrobinę pokory, zrozumiałaby, że to, co wydarzyło się w jej sypialni nie miało dla Czarnego Pana żadnego znaczenia. Voldemort od razu spostrzegł, że wieść o jego śmierci bardzo silnie wpłynęła na Dżahmes. Niemniej jednak o wiele łatwiej było mu pozwolić królowej myśleć, że jej małe, oddzielone od reszty świata miasto jest wielkim imperium, a to, co dzieje się w jego wnętrzu ma ogromny wpływ nie tylko na Egipt, ale i na resztę świata. Mało tego, cieszył się, że szaleństwo objawia się w ten sposób; nie zniósłby drugiej Bellatriks pod swoim dachem. Dżahmes była szczęśliwa w świecie swoich interpretacji, Czarny Pan zastanawiał się tylko, czy ona naprawdę nie była świadoma prawdy, czy po prostu nie chciała jej znać. Nie zmieniło to uczuć, którymi darzył Lock-Nah, być może nawet kochał ją bardziej, ponieważ nareszcie stała się dokładnie taka, jaką chciał ją widzieć.

         Nagle gdzieś w oddali do jego uszu dobiegł odgłos przytłumionych nieco kroków. Nie chcąc, aby któryś z mieszkańców pałacu dostrzegł go w tak skulonej postawie, natychmiast się wyprostował i ruszył żwawym krokiem w kierunku holu. Prędko dostrzegł ciemny kształt i burzę czarnych, grubych włosów. Bellatriks również go rozpoznała; sunęła teraz ku swemu panu z wyrazem niepokoju i bezgranicznego uwielbienia na woskowo bladej twarzy. Za czarownicą natomiast czaił się jej jak zwykle potulny i skryty mąż.

- Panie mój, to prawda, co mówią o królowej? – Ostatnie słowo wypluła tak, jakby było nasączone trucizną.

Brwi Czarnego Pana drgnęły impulsywnie, ale on sam nie pozwolił sobie na kolejną słabość. Choć gniew i przerażenie nieustannie w nim szalały, zapytał cicho:

- A co mówią, Bellatriks?

Czarownica wymieniła pełne emocji spojrzenia z Rudolfem, który przystanął gdzieś z boku, jakby był tylko paziem swojej żony, po czym na nowo zwróciła swą twarz w kierunku Voldemorta.

- Że… że straciła dziecko – jej głos był ledwo dosłyszalny.

Przez twarz Czarnego Pana przebiegł cień, który wywołał w śmierciożercach niepokój. Lestrange skinęła głową na męża, a on natychmiast zrozumiał gest i wycofał się w cień. Jego ciężkie kroki jeszcze przez chwilę niosły się echem po przepastnym, wysokim holu. Jeszcze kilka sekund i w sali wejściowej zapanowała całkowita cisza. Zostali sami. Bellatriks rozluźniła się nieco i zrobiła nieśmiały krok w kierunku swego pana, jakby walczyła z pragnieniem pocieszenia go.

- Jest silna, a mój syn nie może umrzeć – oświadczył, bardzo chcąc uwierzyć w swoje słowa. – Płynie w nim moja krew, a ja jestem tutaj bogiem. Powiedz mi, czy boskie dziecko może umrzeć?

W jego głosie wyraźnie zabrzmiała groźba, którą Bellatriks szybko rozpoznała. Natarczywość w oczach Voldemorta sprawiła, że kobieta skuliła się tak, jak uprzednio jej mąż i prędko odparła:

- Nie, mój panie… Oczywiście, nie…

- Plugastwo, które rozpowiada te fałszerstwa czeka śmierć – przerwał jej czarnoksiężnik, czując, jak wściekłość rozsadza go od środka. – Zejdź mi z oczu. Odejdź i znajdź Zivit Lock-Nah. A kiedy to zrobisz, zamknij w jej komnatach pod groźbą śmierci, zrozumiałaś?

Z trudem powstrzymywał drżenie głosu. Bellatriks nie zadawała pytań; odeszła tak szybko, jak tylko mogła, a Czarny Pan patrzył, jak wspina się po schodach, podniecona misją, którą otrzymała. Voldemort natomiast poczuł ulgę, kiedy na powrót został sam. To krótkie spotkanie z Bellatriks i jej mężem całkowicie wytrąciło go z równowagi. Zdał sobie sprawę z tego, że przestał panować nad mieszkańcami pałacu.

         Szybkim krokiem wrócił pod drzwi świątyni i przytknął ucho do nieheblowanego drewna, nasłuchując uważnie. Choć jego zmysły były wyostrzone, dosłyszał jedynie jakieś podejrzane pomrukiwanie i odgłosy krzątaniny. Żałował, że nie zapoznał się bliżej z czarodziejską sztuką medyczną. Gorsza od czekania była tylko niepewność; Czarny Pan nie zniósłby upokorzenia związanego z utratą dziecka. Każdy śmierciożerca już wiedział, że niebawem Dżahmes urodzi jego syna. Była silną kobietą, a horkruksy chroniły ją przed śmiercią, lecz dziecko… Paraliżujący strach chwycił go za gardło jak dłoń obleczona w stal. Nigdy przedtem nie zakładał, że mógłby świadomie i rozmyślnie spłodzić dziedzica, ale teraz, gdy to już się stało, dostrzegł sporo korzyści z posiadania syna. Bo kto inny jak nie własne dziecko pójdzie w ślady ojca? Mając nieśmiertelną, chętną do rodzenia kobietę, mógłby stworzyć nową dynastię. Prawdziwy, nadludzki klan wywodzący się z jego przeczystej krwi. Nigdy dotąd nie analizował tego tak dokładnie.

         Zivit nie musiała się przysuwać, aby Voldemort mógł dostrzec pożądanie błyszczące w jej oczach. Choć sam nigdy nie zwracał uwagi na jej wdzięki, teraz przez myśl przebiegła mu typowo ludzka pokusa.

- Kobiety Lock-Nah mają do ciebie słabość – wyznała czarownica.

- Nie tylko kobiety Lock-Nah – odparł, a na jego usta wkradł się ironiczny uśmiech, którego nie mógł już dłużej powstrzymywać.

         Wściekłość eksplodowała w nim z siłą, której nie potrafił przewidzieć. Jak rozdrażniona kobra odkleił się od drzwi i skoczył w przeciwnym kierunku, szeleszcząc po podłodze połami szaty. Absurd zaistniałej sytuacji był dlań nie do pojęcia. Był on wszak władcą tego zamku, a czaił się u progu świątyni niczym chłopiec na posyłki, nasłuchując srogiego głosu pana. Jeden krok wystarczył, aby znaleźć się na nowo przy drzwiach. Ledwo załomotał w nieheblowane drewno, w progu pojawił się stary kapłan. Choć ręce i białą przepaskę miał uwalaną krwią, na jego twarzy malował się spokój i głębokie skupienie, jakby Voldemort wyrwał go z modłów.

- Co z moim synem? Jak się czuje królowa?

Chciał popchnąć drzwi i wtargnąć do środka, ale uzdrowiciel chwycił ich krawędź z siłą, jakiej Czarny Pan się po nim nie spodziewał. Przez ułamek sekundy wpatrywali się w siebie, po czym starzec odrzekł krótko:

- Wszystko w rękach bogów. I w moich.

Enigmatyczne słowa wytrąciły czarnoksiężnika z równowagi, lecz kapłan już zniknął mu z oczu, a wrota zamknęły się na cztery spusty. Gniew zalał Voldemorta swym jadowitym płomieniem, a on nie mógł dłużej tłumić w sobie wściekłości. Z całej siły uderzył pięściami w drzwi, a z jego gardła wyrwał się ryk, którego nie powstydziłby się sam lwi król. Przerażenie, złość i narastające poczucie winy stworzyły doprawdy niebezpieczną mieszankę, którą mogły zneutralizować jedynie dobre wieści.

         Nie miał pojęcia, jak długo miotał się pod świątynią, jednak porażająca moc, którą emanował, skutecznie działała na mieszkańców pałacu, gdyż od odejścia Bellatriks w okolicy kaplicy nie pojawiła się ani jedna żywa dusza. W głowie Lorda Voldemorta znów zagościła Zivit. Nie potrzebował wieści od Lestrange, aby wiedzieć, że wiedźma siedzi zamknięta w swojej komnacie i oczekuje na wyrok. Tak. To nie Dżahmes zasługuje na to, aby obarczać ją winą. Wszystko uknuła Zivit i to ona poniesie karę, jeśli jego syn umrze. Czarny Pan przysiągł sobie zemstę na podłej dziewce. Było dla niego niepojęte, że jeszcze kilka godzin wcześniej byli dla siebie tak przyjaźni. Ale Voldemort miał w sobie coś z bogów, potrafił dowolnie zmieniać swoje uczucia, gdyż był swoim panem i władcą.

         Całkowicie panował nad zaistniałą sytuacją. Choć Zivit wydawało się, że ma nad Czarnym Panem kontrolę, nie było to możliwe, gdyż czytał on w jej umyśle, jakby był otwartą księgą.

- Ty wiesz, że mam do ciebie słabość od wielu lat – jej głos stał się niższy, a oczy przymrużyły się lekko .

Voldemort zaśmiał się cicho, a Zivit drgnęła lekko, jakby jego reakcja minęła się z tą, której oczekiwała. Coraz bardziej bawiła go ta sytuacja i miał ochotę pociągnąć ją jeszcze jakiś czas, gdyż wciąż doskwierał mu brak rozrywki. Wyciągnął dłoń i zbliżył blade palce do umalowanego policzka czarownicy, której piersi uniosły się w ciężkim oddechu.

- Zivit, Zivit, naiwne z ciebie dziewczę – rzekł, wodząc leniwie wzrokiem po jej napiętej z podniecenia twarzy.

- Naiwna, ale nie bardziej, niż moja siostra. Głupia. Wierzy, że jest królową potężnego królestwa, a tak naprawdę zasiada na tronie ukrytego na pustyni cyrku.

W tej chwili Czarny Pan chwycił ją za podbródek, wbijając palce w zapadnięte policzki kobiety. Przysunął twarz do jej oblicza, cedząc przez zaciśnięte do białości wargi:

- Jest szczęśliwa i dobrze włada królestwem. Bez względu na to, jak istotne dla świata jest to miejsce. Ponadto wkrótce urodzi mi syna. A co ty masz mi do zaoferowania, podła trucicielko?

Ich wargi prawie się stykały, kiedy Czarny Pan mocno przyciągnął do siebie jej twarz i skradł jej zachłannie namiętny pocałunek. Trzymał ją twardą dłonią, a Zivit całkowicie się temu poddała. W jednej chwili straciła pewność i swą intrygującą zaciętość.

Trzasnęły drzwi.

         Voldemort poderwał się z podłogi, na którą osunął się jakiś czas temu. Niejednokrotnie wystawiał swoje boskie ciało na trudy, brak snu, gniew i zmęczenie, lecz teraz czuł się rozbity. Z tego fatalnego stanu wyrwał go nieoczekiwany, głośny dźwięk otwieranych drzwi, a w progu stanął kapłan.

- Jakie wieści? – Jego własny głos wydał się Czarnemu Panu obcy i martwy.

Spojrzał najpierw na uwalane zakrzepnięta krwią dłonie i irytująco spokojne oblicze uzdrowiciela. Poczuł się jak uczniak oczekujący na wyniki z decydującego egzaminu.

~*~

         Długo zastanawiałam się, jak mam przedstawić prawdę o Dżahmes i jej królestwie. Ciężko jest to zrobić, kiedy piszę z jej perspektywy, a tu pojawił się rozdział pisany w trzeciej osobie, do tego świat widziany oczami Voldemorta… Nie mogłam nie wykorzystać takiej świetnej okazji. Znów nie było mnie tu jakiś czas, a wszystko przez kolokwium z całego roku. Kolejny odcinek będzie niedługo, ale po nim będę znów musiała zrobić krótką przerwę z dwóch powodów: egzaminy i inne blogi. Musze dodać miniaturkę i coś na pozostałe opowiadania, ponieważ okazało się, że są jednak osoby, które na nie czekają, co jest bardzo miłe. Dedykacja dla Sheirany :*