Rozdział 37

Nadszedł grudzień. Długo na to czekałam, chociaż nie uśmiechało mi się spędzać świąt w towarzystwie ojca. Dupek. Dziwię się, że go matka jeszcze w domu trzyma. Żadnych z niego korzyści, wręcz przeciwnie. Trzeba go karmić, opiekować się nim… jak z małym dzieckiem.

Teraz lekcje opieki nad magicznymi stworzeniami i zielarstwo to była męka. Nie mdlałam już co prawda, ale brnięcie przez metrowe zaspy nie należały do przyjemnych.

Kiedy dawniej interesowało mnie pozbywanie się kilogramów, teraz cały czas zastanawiałam się, po co matka chciała się ze mną widzieć.

- Może rozstaje się z twoim ojcem? – zaproponował pewnego dnia Tom.

- Chciałabym – mruknęłam, bawiąc się bezwiednie różdżką. – Nie czekałaby do Bożego Narodzenia, żeby mi to powiedzieć… Chyba że chciała mi zrobić taki oryginalny prezent gwiazdkowy.

Niewiele myśląc, wysłałam pracę domową Toma aż pod sufit. Riddle akurat pisał, więc kiedy pergamin wymknął mu się z rąk, pióro zrobiło na nim wielką kreskę.

Ściągnęłam wypracowanie z powrotem na dół i oddałam je zbulwersowanemu właścicielowi.

- Przepraszam. Tylko zastanawiam się przez ten cały czas, o co mogło chodzić mojej matce.

- Przez tydzień, który został do świąt raczej nic nie wymyślisz – odparł Tom, usuwają różdżką plamę atramentu z pergaminu. – Więc lepiej poświęć ten czas na naukę.

Prychnęłam z oburzeniem.

- Głupi ignorant.

*

Jeszcze nigdy z takim utęsknieniem nie oczekiwałam Bożego Narodzenia i powrotu do domu. Kiedy w przeddzień świąd dostałam list, wyrwałam go sowie z dzioba, zanim dobrze wylądowała na stole. Na kawałku pergaminu widniało kilka napisanych w pośpiechu słów.

Victorio, jestem pewna, że zastanowił Cię mój ostatni list. Chciałabym, żebyś zjawiła się jutro rano w domu, ojca wtedy nie będzie.

mama

Schowałam list do kieszeni. Czułam, jak ciekawość pai moje wnętrze. Jeszcze jeden głupi dzień i nareszcie dowiem się o co chodzi. Najbardziej interesowało mnie, co matka robiła takiego przez ostatnie tygodnie. Sądzę, że planowała to już od wielu lat, ale nie śmiałą się sprzeciwić ojcu. Ta zdrada chyba jej na dobre wyszła, bo teraz to jej był mąż podległy. Bardzo chciałabym zobaczyć ojca samego piorącego sobie skarpetki.

Rano następnego dnia chwyciłam Midnight’a, dawno już spakowany kufer i opuściłam zamek. Nie miałam zamiaru jechać pociągiem z pozostałą częścią osób, chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu. Dlatego różdżką otworzyłam sobie bramę i wyszłam na drogę prowadzącą do Hogsmeade. Teraz mogłam się już teleportować.

Ojciec nie należał do osób, które bardzo przejmowały się bezpieczeństwem. Dlatego mogłam się aportować prosto do salonu.

Matka siedziała w fotelu w kącie, na nosie miała okulary, a w rękach książkę. Wyglądała na zmęczoną, ale, nie wiem, czy mi się zdawało, była opalona.

- Już jestem – wydyszałam, ciągnąc za sobą wypchany kufer. Musiałam wypuścić Midnight’a, bo strasznie się wyrywał.

- Chodź tu i usiądź – powiedziała matka, wskazując na kanapę stojącą niedaleko jej fotela. Zrobiłam, co kazała.

- Gdzie byłaś? – spytałam. – I gdzie się tak teraz opaliłaś?

- Wszystko ci wyjaśnię – odparła, szukając czegoś w kieszeniach swojej szaty. W końcu wydobyła z jednej z nich duży, srebrny klucz z dziwnym symbolem. Wstała i mnie również poradziła to zrobić. Kazała mi za sobą pójść.

- Jesteś inteligentną dziewczyną – zaczęła, kiedy wspinałyśmy się po schodach. – Wiesz, kim jest Sokaris.

- Eee… moim głupim starszym bratem?

- Też – zaśmiała się cicho. – Ale jest to też egipski bóg. Bóg śmierci.

Wiedziałam, że mam nieprzeciętną wiedzę. Ale za nic nie mogłam odgadnąć, do czego zmierza moja matka. Weszłyśmy na najwyższe piętro, a Earth zatrzymała się przed ostatnimi w korytarzu drzwiami. Odkąd pamiętam, zawsze były zamknięte.

Matka włożyła do zamka klucz i stuknęła weń różdżką. Klucz rozjarzył się błękitnym światłem, a zamek szczęknął metalicznie i drzwi się otworzyły.

Pokój urządzony był jak jakieś egipskie muzeum. Weszłam do środka.

- Co to jest? – spytałam.

- Twój ojciec nie wie o tym pomieszczeniu – odparła matka. – To jest nasza przeszłość.

Uniosłam brwi.

- To? – powtórzyłam. – Chcesz powiedzieć, że nasi przodkowie mieszkali w Egipcie?

- Część naszych przodków – sprostowała i machnęła różdżką, a wisząca na ścianie rolka rozwinęła się, ukazując drzewo genealogiczne mojej rodziny. Na szczycie zauważyłam moje i Sokarisa imiona; Sokaris łączył się złotą linią z Ivy.

Matka wzięła do ręki długi, cienki, drewniany wskaźnik. Machnęła nim jak różdżką, a niektóre imiona i nazwiska rozjarzyły się jak neony.

- Ci członkowie pochodzą od egipskich władców Dżahmes-Meritamon i Amenhotepa I – powiedziała.

- Ojciec nie jest ich potomkiem – zauważyłam z ulgą.

Czyżby moje urodzinowe życzenie się spełniło?

- Ale ja tak – rzekła matka. – Ty i Sokaris również macie krew naszych egipskich przodków. Geny ojca są bardzo słabe, tak słabe, jak i on.

Wzięła z biurka grubą, zakurzoną książkę. Powiedziała do mnie coś w nieznanym, miękkim języku. Zamrugałam szybko.

- Co proszę? – spytałam.

- Zapytałam cię – powiedziała. – Czy chciałabyś nauczyć się staroegipskiego. To jest konieczne, abyś mogła odziedziczyć nasz dom. Dom w Egipcie.

Już samo to, że okazało się, kim jestem naprawdę spowodowało, że byłam zszokowana. Nic mi nie było wiadome o jakimś domu w Egipcie.

- Masz jakiś dom? – spytałam z niedowierzaniem. – Dlaczego tam nie uciekłaś?

- Ty masz całe życie przed sobą – wyjaśniła. – A ja… no. Chciałam, żebyś była szczęśliwa z tym Tomem Riddle’em. Po zakończeniu Hogwartu możecie tam zamieszkać, musisz tylko poznać język staroegipski i mieć takie znamię.

Odsłoniła szatę na piersi i ramieniu. Pod obojczykiem po swojej lewej stronie miała czarne Oko Horusa.

- To Oko Udżat – wyjaśniła. – Inaczej Oko Horusa. Muszę ci je wytatuować.

- Teraz?

- Jeśli chcesz…

Odsłoniłam lewe ramię, a matka przyłożyła koniec różdżki do skóry i wypowiedziała zaklęcie.

- Bouclier disque.

Poczułam pieczenie w miejscu, gdzie ugodziło zaklęcie. W miejscu, gdzie matka miała swój tatuaż, i u mnie wykwitło czarne Oko Horusa. Dotknęłam go. Nie był wilgotny, jak zwykłe mugolskie tatuaże, ale suchy, szorstki i gorący, jakbym miała go od dawna.

Matka wzięła do ręki jakąś zakurzoną książkę i usiadła na drewnianej kanapie obitej skórą jakiegoś dzikiego stworzenia. Dała mi znak ręką, żebym obok niej usiadła.

*

Uczyła mnie języka staroegipskiego przez całe święta, a kiedy i te się skończyły, ja nadal zostałam w domu. Matka dawała mi coś, co miało zgłębić moją wiedzę, chciała, żebym jak najszybciej wszystko sobie przyswajała.

W połowie stycznia zaczęła mówić do mnie po egipsku i żądała odpowiedzi. Pewnego dnia oznajmiła mi, że czas już, bym wróciła do Hogwartu.

- Nie możesz też zaniedbywać codziennej nauki – powiedziała mi.

Ojciec właśnie wyszedł do pracy. Jeśli oczywiście nie kłamał. Ale matka już się nie interesowała, czy ten spotyka się z kochanką, czy jest już wierny. Zdjęła obrączkę.

- Wierzysz, że ojciec już się nie spotyka z tą dziewczyną? – spytałam.

Matka trochę pobladła i zacisnęła usta, ale zachowała kamienną twarz.

- Nie obchodzi mnie to – odparła. – Może sobie robić, co chce. Nie uważam go za swojego męża.

Postanowiłam już nie wspominać o ojcu. Pożegnałam się z nią, wzięłam swoje rzeczy i teleportowałam się.

Chciałam wszystko opowiedzieć Tomowi, ale nie wiedziałam, gdzie go szukać. Dlatego usiadłam w fotelu w salonie Ślizgonów i czekałam. Trwała teraz kolacja, zdaje się.

Kilka minut później rozległy się w korytarzu głosy i kroki kilku ludzi, po czym do salonu weszła grupa Ślizgonów. Wypatrzyłam wśród nich Toma. On chyba też mnie zauważył. Podszedł do mojego fotela, usiadł na jego poręczy i pocałował mnie w policzek.

- Tak długo cię nie było – zauważył. – Co robiłaś w domu tyle czasu?

- Chodź, wszystko ci opowiem – odparłam, wstając.

Wzięłam go za rękę i zaprowadziłam do swojej sypialni. Chciałam mieć absolutny spokój. Opowiedziałam mu wszystko, czego dowiedziałam się od matki. Pokazałam mu też nowy tatuaż.

- Nic nie powiesz? – spytałam.

- Nie powiem, że nie jestem w szoku – rzekł. – Ale dawno już zauważyłem, że nie masz tutejszej urody. Nie wiedziałem, że Slytherin nie był stąd.

- Slytherin pochodził z Wielkiej Brytanii – powiedziałam. – Jego żona była Egipcjanką. Mieszkała w Tebach, zanim wyszła za mąż. Ten dom teraz odziedziczyłam ja, czyli należy on do nas.

- Do nas? – powtórzył zdziwiony Tom.

- No, po zakończeniu Hogwartu chyba nie wrócisz do sierocińca.

Już nic nie odpowiedział, tylko poprosił, żebym mu jeszcze raz pokazała mój tatuaż.

- Oko Horusa – mruknął. – To był chyba bóg nieba, tak?

- Bóg królów – sprostowałam. – Ale sądzę, że nie ma to znaczenia. To tylko symbol. Jeśli go nie masz, nie możesz mieszkać w tym domu. Albo raczej nie możesz być tam panem.

Tom trochę się skrzywił.

- Musi być to oko?

- Nie.

Twarz mu się trochę rozluźniła. Wiedziałam, że nie chodziło mu o sam symbol. Po prostu nie chciał mieć Oka Horusa, bo ja je miałam.

- Nie chcesz mieć takiego samego znaku jak ja, bo jestem kobietą, tak? – spytałam cicho.

- Nie – odpowiedział natychmiast. – Po prostu nie wierzę w te wszystkie Horusy, Bastety i inne.

Wzruszyłam ramionami. Nie miałam nawet krzty nadziei, że uwierzy w jakiegokolwiek boga. On po prostu wierzył w siebie i swoją władzę.

~*~

No i ujawniłam wielką tajemnicę Earth. Wkraczamy teraz na tereny, gdzie kończy się temat przewodni „Harry’ego Pottera”, a zaczyna się moja kreatywność. Więcej wyjawię w następnym odcinku. Dedykacja dla Caitlin :*