87. Białe drzewa

         Na cmentarzu zrobiło się straszne zamieszanie. Śmierciożercy byli przerażeni i w popłochu uciekali od miotającego się we wszystkie strony Voldemorta, a ja wciąż stałam, dysząc ciężko i przyglądałam się temu wszystkiemu. Odziani w czerń słudzy w końcu zajęli swoje poprzednie miejsca, zapełniając luki po nieobecnych śmierciożercach, natomiast Czarny Pan powoli się uspokajał. Odetchnął głęboko i schował różdżkę do kieszeni, mówiąc spokojnym, choć nieco drżącym od nadmiaru emocji głosem:

- Nic nie szkodzi. Potter uciekł, ale dokonało się to, po co tu przybyliśmy. Smarkacz po raz kolejny miał szczęście, ale tym razem nikt nie uwierzy w jego bajeczki. Nadal musimy trzymać się na uboczu. A teraz wracajcie do domów i przywdziejcie maski, za którymi kryliście się przez te trzynaście lat.

Patrzył swymi chłodnymi, szkarłatnymi oczami, jak śmierciożercy znikają z głośnym trzaskiem. Nie minęła minuta, a cmentarz całkowicie opustoszał, pozostał na nim tylko Lord Voldemort, Nagini i Glizdogon. Nagrobki otaczające nas były poobtłukiwane przez zaklęcia, a gdzieś w oddali usłyszałam odgłosy rozmów. Najwidoczniej mugole mieszkający w pobliskich domach w końcu zdali sobie sprawę, że na cmentarzu coś się dzieje i postanowili to sprawdzić. Dlatego czym prędzej pożegnałam się z ukochanym, wsiadłam na dywan i wzbiłam się w powietrze. Umówiliśmy się, że spotkamy się w zamku. Posiadłam umiejętność samodzielnego latania, jednak wciąż nie ufałam sobie na tyle, aby udać się w tak długą i męczącą podróż bez jakiegoś wsparcia.

         Przez całą drogę do Egiptu rozmyślałam tylko o jednym. O Harrym Potterze. W tym momencie Gryfon z całą pewnością rozpowiadał o wszystkim, co wydarzyło się na cmentarzu. Z jednej strony czułam strach, z drugiej zaś – satysfakcję. Owszem, Potter uciekł, ale rytuał się udał. Voldemort miał w sobie krew tego dzieciaka i dzięki temu stał się silniejszy. Jednak obawiałam się, że Dumbledore uwierzy w opowieść chłopaka, a to mogło poważnie zaszkodzić Czarnemu Panu. Miałam nadzieję, że zaplanował coś, czego dyrektor się nie spodziewał.

*

         Dotarłam do Egiptu z nadzieją, że Voldemort już na mnie czekał. Wylądowałam na balkonie, który łączył się z moją sypialnią. Jedno machnięcie różdżki wystarczyło, aby dywan zwinął się i ułożył równiutko pod balustradą. Zajrzałam do komnaty, ale panował w niej zbyt gęsty mrok, abym mogła cokolwiek dostrzec. Jednak w momencie, kiedy przekroczyłam próg, maleńkie świeczki leżące na podłodze zapłonęły wiotkim, pomarańczowym blaskiem, a ja spostrzegłam stojącego pod ścianą Czarnego Pana. W duchu westchnęłam z radości, że miałam go już tylko dla siebie. Poczułam, jak łzy podchodzą mi do oczu, kiedy przebiegałam przez sypialnię. Rzuciłam mu się w objęcia, a on otoczył mnie ciepłymi, miękkimi ramionami. Nareszcie poczułam, że wróciłam do domu. To było moje miejsce na świecie. Mimo wszystko podjęłam temat zdania na cmentarzu:

- Myślałam o tym, do czego doszło w Little Hangleton. Sądzisz, że Dumbledore…?

- Przestań – przerwał mi, a jego oczy zalśniły w ciepłym półmroku. – To nie czas na rozmowy o Harrym Potterze. Teraz, kiedy odzyskałem ciało, możemy być już naprawdę razem. W najczarniejszych chwilach, kiedy sądziłem, że to już koniec, myślałem o zemście i wspominałem nasze wspólne noce. Jesteś moją żoną i musisz teraz wypełnić swój małżeński obowiązek.

Pochylił się i pocałował mnie tak namiętnie, jak wiele lat temu. Dopiero teraz uwierzyłam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Moje ciało zapłonęło gorącym pożądaniem i przypomniało sobie, co to znaczy pragnąć. Zasiedliliśmy na łóżku, nie odrywając od siebie wzroku. Kiedy Czarny Pan zdjął szatę, jego nagie ciało zalśniło perłowo białą poświatą. Było szczupłe i tak blade, że gdyby było przezroczyste, pomyślałabym, że jest duchem. Przysunęłam się do niego na bezpieczną odległość, pragnąc jednocześnie jego bliskości. Dotknęłam koniuszkami palców wystających obojczyków, przesunęłam je po piersi, po czym pochyliłam się i musnęłam ustami najpierw jeden, potem drugi różowy sutek. Mimo że na ciele byłam spokojna, w środku cała drżałam. Obawiałam się tego, co miało za chwilę się wydarzyć, choć jednocześnie z niecierpliwością oczekiwałam.

Lord Voldemort natomiast sięgnął po medalion, który zasłaniał mi piersi. Kiedy diamenty opadły, a on przytulił twarz do obu sutków, moje gardło opuściło westchnienie. Pożądanie narastało z każdym jego dotykiem, pocałunki zaś wywoływały elektryzujące dreszcze, które rozchodziły się po całym ciele.

         Jednak w pewnym momencie na korytarzu rozległy się jakieś odgłosy szarpaniny, kłótnie, aż w końcu ktoś załomotał w dość niegrzeczny sposób do drzwi. Voldemort natychmiast się odział i wyskoczył z łóżka wściekły jak osa. Jego humoru nie poprawiła osoba, która wywołała to zamieszanie. Usłyszałam cichy, drżący głos przerażonego mężczyzny:

- Panie mój, padam ci do stóp. Pozwól mi wyjaśnić…

Snape!

Moja wściekłość wzrosła tak gwałtownie, że sama poczułam się tym zadziwiona. Opuściłam łoże równie szybko, co Czarny Pan, podtrzymując jedną ręką narzutę, aby ukryć nagie ciało, jednak nie podeszłam do drzwi.

- Co ten zdrajca robi w moim domu?! – Zawołałam, patrząc z wyrzutem na Voldemorta, który spróbował mnie uspokoić:

- Dżahmes, zostaw to mnie. Rozmówię się ze Snape’em i zaraz do ciebie wrócę. Przejdźmy do mojej komnaty. Mam nadzieję, że twoje usprawiedliwienie coś znaczy, Snape.

Zamknął za sobą drzwi, a ja usłyszałam, jak oddala się wraz ze swym niewiernym sługą. Znów pozostałam sama. Wróciłam do łóżka i rozsiadłam się wygodnie pośród poduszek, usiłując zachować spokój. Byłam wściekła, że Czarny Pan pozwolił swemu słudze, który notabene zasługiwał jedynie na serię tortur, oderwać się od tak istotnej dla nas sprawy jak pierwsza po jego odrodzeniu wspólna noc. Zamierzałam tego wieczora począć dziecko, którego tak pragnęłam, a niewierny śmierciożerca skutecznie mi to utrudniał.

         Mijały minuty, które śmiertelnie mi się przeciągały; w końcu przerodziły się w godzinę, a ja wciąż nie słyszałam wrzasków Snape’a, choć z całych sił wytężałam słuch. Może Voldemort go zabił? Wątpiłam, aby wdawał się z nim w tak długą rozmowę, nie był człowiekiem skorym do dyskusji. Zaczynałam naprawdę się niecierpliwić, kilkakrotnie nawet wstawałam i zaczynałam się ubierać, aby wpaść do sali tronowej, do której Czarny Pan zaprowadził śmierciożercę, jednak szybko się rozmyślałam, ponieważ postanowiłam sobie, że w momencie, gdy Lord Voldemort odzyska już pełnię sił, nie będę ingerować w jego plany i decyzje, chyba że sam mnie o to poprosi.

         Spostrzegłam czającego się w ciemności Midnighta. Jego oczy błysnęły jak dwie srebrne gwiazdy, po czym kot przebiegł truchtem przez komnatę i wskoczył na łóżko, aby przytulić się do swej pani. Przez kilka minut dopraszał się o pieszczoty, ocierał się wąsatym pyszczkiem o moje uda i tarzał po pościeli. Ale po chwili znudziło mu się to monotonne głaskanie i drapanie za uszami, więc zaczął się ze mną drażnić, gryząc moje dłonie i obłapiając pazurami nadgarstki. Moją uwagę prędko zwróciło coś innego. Usłyszałam kroki dobiegające z korytarza, zbliżające się do mojej sypialni. Szybko zrzuciłam kota z łóżka i usiadłam sztywno, natomiast drzwi powoli się otworzyły, a w progu stanął Czarny Pan. Był opanowany i chłodny, kiedy przemierzał pokój w moim kierunku. Nie minęła sekunda, a już znalazł się przy mnie całkiem nagi i ogarnięty żądzą. Mieliśmy spędzić tę noc razem, nadrabiając trzynaście lat bolesnej rozłąki.

*

         Kolejne dni mijały nam lekko i przyjemnie. Byłam zaskoczona, że Lord Voldemort miał dla mnie tyle czasu, przypuszczałam, że po ucieczce Harry’ego Pottera przez mój dom będą przewijać się tłumy śmierciożerców. Wiedziałam, że ów spokój prędko się skończy, dlatego postanowiłam maksymalnie wykorzystać ten czas. Czarny Pan powiedział mi, że najbezpieczniej było teraz odczekać kilka dni, aby nie wzbudzić podejrzeń. Zgadzałam się z nim, gdyż wiedziałam, że wielu śmierciożerców pracuje w Ministerstwie Magii na wysokich stanowiskach. Byli nam w najbliższym czasie bardzo potrzebni.

         Postanowiłam jak najszybciej pokazać mu królestwo. Kiedy przechadzaliśmy się białymi uliczkami pomiędzy świeżo wzniesionymi budynkami, był zachwycony rozkwitem mego małego państewka, które sięgało już niemalże po horyzont. Pałac znajdował się raczej na obrzeżach, natomiast po drugiej stronie, gdzie płynęła woda i rosła dość gęsto roślinność, wypasano bydło, a odurzeni magicznym pyłem mugole uprawiali ziemię. Wygląd tamtych miejsc znałam tylko z opowieści, ponieważ nigdy nie miałam chęci się tam zapuszczać.

- Dlaczego zostawiłaś tu ten wielki, pusty plac? – Zapytał Voldemort, a ja spojrzałam na niego pałającymi oczami, nie mogąc się powstrzymać od szerokiego uśmiechu.

- Powstaną tutaj dwie figury przedstawiające największych władców, jakich nosiła egipska ziemia. Wszak to za naszego panowania powstało to królestwo i prędko przewyższyło potęgą pozostałe w tak krótkim czasie. Jeszcze dziś wydam rozkaz.

Lewa brew Czarnego Pana drgnęła, a na twarzy pojawił się najszczerszy podziw, który był dla mnie największą pochwałą. Ucałował mnie namiętnie, a kiedy odsunął twarz, rzekł:

- Nie jesteś tu królową, ale wielkim budowniczym.

         Zgodnie z obietnicą jeszcze wieczorem zarządziłam planowanie posągów. Oba miały mieć dokładnie sześćdziesiąt sześć stóp, gdyż życzyłam sobie, aby swą wspaniałością przewyższały Sfinksa, który był jednym z największych zabytków w Egipcie. Z niecierpliwością oczekiwałam, aż nadworni architekci naszkicują kształt naszych kamiennych odpowiedników. W tej chwili była to dla mnie sprawa najpilniejsza, a pojawiający się wciąż śmierciożercy nie poprawiali mi nastroju. Po pięciu cudownych, lekkich dniach i pięciu namiętnych, nieprzespanych nocach nadszedł najważniejszy dla Czarnego Pana moment. Wszyscy jego słudzy zgromadzili się w sali tronowej; spodziewałam się, że będzie wśród nich niewierny Tomasz, ten Snape, ale jego miejsce pozostało puste, zresztą tak samo, jak i miejsce Lucjusza Malfoya. W sercu liczyłam na to, że odpowie na wezwanie swego pana, a ja będę mogła go przesłuchać. Mimo że oficjalnie byłam wściekła na siostrę, wciąż żywo interesowałam się jej losem i bardzo zależało mi nad kontrolą choć jednego z kochanków. Nie mogłam wymóc posłuszeństwa na siostrze, ale z Malfoyem nie powinno mi pójść tak źle.

         Czarny Pan nie nalegał, abym uczestniczyła w tajnych spotkaniach śmierciożerców, ja zaś nie wspominałam, że chciałabym brać w nich udział. Uznaliśmy, że najbezpieczniej będzie, jeśli on zajmie się swoimi sprawami, a ja swoimi. Wspierałam go w decyzjach, które podejmował oraz żywo interesowałam się jego planami, o których wieczorami mi opowiadał, aczkolwiek sama byłam zbyt zajęta kontrolowaniem wszystkiego, co działo się w moim królestwie, aby brać w nich czynny udział. Teraz najważniejsza była dla mnie budowa dwóch ogromnych posągów, które rosły z dnia na dzień, jakby wielki Geb układał ogromne bloki przybierające coraz to bardziej ludzkie kształty. Byłam dumna z siebie i swoich budowniczych, jednak wciąż miałam dylemat związany z dochodowym i odpowiedzialnym stanowiskiem. Rozwój państwa stał się dla mnie najistotniejszą sprawą pod słońcem, dlatego nadal nie mianowałam Wielkiego Budowniczego Egiptu. Zdawałam sobie sprawę z tego, że gdybym w końcu zadecydowała, kto zasługuje na tę posadę, bardzo bym siebie odciążyła, przez co miałabym o wiele więcej czasu na pozostałe sprawy. Mimo to wolałam jeszcze poczekać. W duchu łudziłam się, że pewnego dnia Zivit na nowo wkupi się w moje łaski, powróci do Egiptu, a Wielkim Budowniczym mianuję Nathira, dzięki czemu Qutajbah będzie jeszcze bardziej godzien ręki mojej siostry, niż teraz. Jednak wiedziałam, że moja bajka nieprędko się spełni.

*

         Lord Voldemort interesował się nie tylko rozkwitem mego Imperium, ale ciekawiły go także tajniki starożytnej magii. Byłby głupi, gdyby nie wykorzystał czegoś, o czymś jego największy wróg nawet nie wiedział, a nieroztropnie byłoby przypuszczać, że magia moich bogów nie byłaby w stanie zwyciężyć magii Albusa Dumbledore’a. Jednak ja chciałam zaskoczyć Czarnego Pana w inny sposób.

- Jak wiesz, postanowiłam uczynić kolejny krok w kierunku nieśmiertelności – rzekłam, prowadząc go do komnaty, w której modliłam się do wielkiego Anubisa. – Dlatego stworzyłam kolejnego horkruksa. Ukryłam go w takim miejscu, że nikt go nigdy nie dopadnie.

Ciężkie drzwi się otworzyły, a ja zajrzałam do sali. Wszędzie panował czerwony, przyjemny półmrok, a w powietrzu unosił się zapach aromatycznych świec i kadzideł, na wysokiej podstawie natomiast stał sporej wielkości posąg. Kiedy podeszliśmy bliżej, słychać było miarowe, spokojne bicie serca. Voldemort nie zadawał żadnych pytań, po prostu podszedł do rzeźby i zaczął ją obmacywać. Długie, trupioblade palce błądziły przez chwilę po psim łbie, a płaski nos wydymał się, jakby chciał wyczuć zapach czarnej magii. Gdy skończył i odwrócił się w moją stronę, oczy rozbłysły mu czerwonym blaskiem, a na ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Bardzo mnie to cieszy, że nie zamknęłaś się tylko na swoją starożytną magię – odparł.

Wystarczyło, że raz spojrzałam na jego jaśniejącą twarz, abym się zorientowała, że w jego głowie narodził się już jakiś plan, lecz ja postanowiłam spytać o coś innego. Odczekałam jeszcze, aż Czarny Pan zapoznał się bliżej z moim ukrytym w posągu Anubisa horkruksem, po czym opuściliśmy komnatę, a ja zapytałam:

- Zostawmy na chwilę Egipt i moje sprawy. Mówiłeś, że masz już jakieś plany dotyczące Pottera i Dumbledore’a…?

Voldemort uśmiechnął się szeroko. Moje zainteresowanie jego decyzjami mile połechtało jego próżność. Zauważyłam, że od momentu, kiedy skupiłam się na własnych sprawach, Czarny Pan zaczął liczyć się z moim zdaniem. Odzywałam się też rzadziej, dzięki czemu z chęcią słuchał tego, co miałam do powiedzenia, a najbardziej cieszyły go pytania, które zadawałam. Dlatego natychmiast odparł:

- Pamiętasz, jak dawno temu zacząłem interesować się pewną przepowiednią wypowiedzianą przez nauczycielkę wróżbiarstwa, Sybillę Trelawney. Dotyczyła mnie i Pottera…

- Ach, tak, pamiętam, pamiętam.

Voldemort poprowadził mnie długim korytarzem w kierunku sali tronowej, w której zazwyczaj gromadzili się śmierciożercy, aby wysłuchać, co ich pan ma im do powiedzenia.

- Postanowiłem spróbować poznać jej treść, ale nie będzie to już takie proste – kontynuował. -  Lata temu Snape usiłował ją podsłuchać, ale przekazał mi tylko jej część. Działałem dokładnie tak, jak radziło mi proroctwo, jednak coś poszło nie tak… Podejrzewam, że odpowiedź na moje pytanie znajdę z drugiej części przepowiedni.

Zanim skończył mi o tym opowiadać, w głowie natychmiast zawitał mi pomysł tak banalny i oczywisty, że zdziwiłam się, dlaczego Czarny Pan jeszcze na to nie wpadł. Nie mogłam powstrzymać się od cichego śmiechu.

- Dlaczego nie porwiecie tej wróżbitki? – Zapytałam. – Uprowadzenie Harry’ego Pottera nie pójdzie wam już tak łatwo. Bo chyba do tego dążysz, prawda?

- Nie do końca o tym myślałem. Sybilla Trelawney nie jest świadoma, że wypowiedziała tę przepowiednię. Jeśli Dumbledore jej tego nie powiedział, a wątpię, aby popełnił ten błąd, nauczycielka nie pamięta, że wygłosiła jakiekolwiek proroctwo, nie mówiąc już o jego treści – odparł, a jego wąskie wargi rozciągnął uśmiech zadowolenia, że dałam wpuścić się w maliny. – Zadecydowałem, że wyciągniemy tę przepowiednię z Ministerstwa Magii. W Departamencie Tajemnic znajduje się odpowiednia komnata, w której przetrzymywane są wszystkie wypowiedziane dotąd przepowiednie. Zajmie się tym Lucjusz Malfoy. Chyba jesteś rada, że ostatnio tutaj nie przebywa?

Pomachał mi po królewsku ręką i zniknął za drzwiami do sali tronowej, gdzie, jak mniemam, czekali już zniecierpliwieni śmierciożercy. Wiedziałam, że obecna kwatera główna ich pana bardzo im nie odpowiada, co niesamowicie mnie cieszyło. Każdego z nich uważałam za prostaka i tchórza, dlatego wszystko, co mogło im uprzykrzać życie, było powodem mojej satysfakcji. Znów musiałam udać się do swoich zajęć, jednak był tego pewien wielki plus. Dzięki temu, że nieustannie bywałam zajęta, nie musiałam ich widywać, niemniej jednak wiedziałam, że śmierciożercy nie potrafili zachowywać się w towarzystwie mieszkańców mojego pałacu. Irytowało mnie, że nieustannie kręcili się po jego korytarzach, zaczepiali kapłanki i usiłowali klepać je po tyłkach, jakby były najpodlejszymi kurwami. Starałam się jednak zachowywać spokój, gdyż wiedziałam, że w momencie, kiedy poskarżę się na obecność sług, Czarny Pan przeniesie się do Londynu, co było mi kompletnie nie na rękę.

         Kilka następnych dni spędziłam na podziwianiu wznoszących się ku niebu figur, które wciąż otoczone były wysokimi, niestabilnymi, drewnianymi rusztowaniami, jednak można już było dostrzec rysy twarzy. Z głową posągowego Lorda Voldemorta nie było najmniejszych problemów, jednak mój kamienny odpowiednik sprawił robotnikom sporo kłopotów. Mimo że magia wiele ułatwiała, nie mogła zrobić za nich wszystkiego. Nie mogłam się już doczekać, aż drewniane szkielety znikną, a oczom wszystkich ukażą się dwie, potężne, kamienne postacie, które będą widoczne z najodleglejszych krańców mojego królestwa.

         Czarny Pan odwiedził mnie wieczorem, kiedy stałam na balkonie i obserwowałam ostatnie tego dnia prace. Zawsze nieco mnie drażniło patrzenie na wykończonych mugoli, którzy marzyli już tylko o powrocie do swoich kwater. Nie mogli myśleć o niczym innym, gdyż ich odurzone magicznym pyłem umysły pozbawione były pragnienia wolności.

- Chyba się myliłem, sądząc, że mugoli należy wymordować. Dowiodłaś, że mogą stać się w pewien sposób… pożyteczni.

Kątem oka dostrzegłam czający się na jego wargach uśmiech. Ten sam, który widziałam kilka dni wcześniej w sali Anubisa. Zaśmiałam się cicho na te słowa.

- Ten pomysł narodził się zupełnie przypadkiem. W moim pałacu mieszkają sami szlachetnie urodzeni, nie mogłam przecież pozwolić, aby kapłani wielkiego boga Ozyrysa pracowali przy budowie posągów, a moje służące nosiły im wodę z najbliższych oaz. Jedyne, co miałam wtedy pod ręką, to dziesiątki wypełnionych mugolami wiosek. To była konieczność.

Przez chwilę staliśmy w milczeniu, a ja odwróciłam na chwilę wzrok od posągów i omiotłam spojrzeniem znajdujące się najbliżej niego budynki. To w nich mieszkali ci, którym zezwoliłam na opuszczenie pałacu, a także osoby przyjezdne. W większości były to osoby popierające politykę Czarnego Pana, śmierciożercy, którzy zapragnęli zaznać uciech w egipskich karczmach i między nogami mugolskich prostytutek, ale trafiały tam też osoby balansujące na granicy prawa. Nie byli to ani słudzy Czarnego Pana, ani szpiedzy Dumbledore’a, lecz ludzie z pełnymi sakwami, którym znudziło się monotonne, europejskie życie. Nie przeszkadzali mi w niczym, dopóki zostawiali w karczmach sporo galeonów, nie zaczepiali szlachetnie urodzonych panien i nie awanturowali się. Mało tego, ich obecność czasami nawet była mi na rękę, ponieważ wielu z nich zostawało tu na stałe, dzięki czemu mogłam zyskać kolejnych popleczników, a moje Imperium – sławę.

- Mam dla ciebie niespodziankę – przemówił niespodziewanie Czarny Pan, a ja wzdrygnęłam się nieznacznie. – Nie skarżysz się ani słowem, ale ja dobrze wiem, że wizyty niektórych śmierciożerców trochę cię męczą. Są ordynarni i traktują to miejsce jak miejsce, w którym mogą się rozerwać, odpocząć od starych żon…

Zeszliśmy do głównego holu, po czym Czarny Pan skierował się ku podziemiom. Zaskoczył mnie, ale bez słowa ruszyłam za nim. Blask jego różdżki rozświetlał mroki wąskiego, chłodnego korytarza. Raczej nie bywałam w tej części zamku, dlatego czułam się niepewnie, choć Voldemort wyglądał tak, jakby doskonale znał to miejsce. Na drodze napotkaliśmy pierwszą przeszkodę w postaci ściany z wielkim, kamiennym sterem przyozdobionym płaskorzeźbami, ale Czarny Pan pokonał ją bez najmniejszych problemów. Wystarczyło jedno machnięcie różdżki, a ściana rozpłynęła się w powietrzu, ukazując nam dalszą część korytarza. Tym razem jednak szybko dotarliśmy do tego, co znajdowało się na jego końcu, a były to wysokie, ciężkie drzwi. Dwa razy grubsze od tych, które znajdują się w pozostałych komnatach. Jeszcze jedno machnięcie różdżki, a i one rozwarły się przed nami. Komnata, w której się znaleźliśmy, pogrążona była w martwym, nieprzeniknionym mroku. Jednak światła rozbłysły jasnym, zimnym blaskiem w momencie, kiedy Voldemort zrobił krok naprzód, a moim oczom ukazała się wysoka, przepastna komnata. Z początku nie widziałam jej końca, ponieważ wszędzie rosły białe, suche drzewa pozbawione liści. Ich grube konary wiły się niemal pod samym sufitem; to z niego biło owo jasne, nieco oślepiające światło. Ja również wkroczyłam do pokoju, a moje nagie stopy zatopiły się w zimnym, białym piasku. W mojej głowie pojawiło się podstawowe pytanie: po co Czarny Pan zadał sobie tyle trudu, aby sprowadzić do podziemi te drzewa? Sądziłam, że będzie chciał sobie urządzić tutaj loch, w którym mógłby przetrzymywać nieposłusznych.

- Ty to zrobiłeś? – Niepewność w moim głosie wyraźnie ucieszyła Voldemorta, który ujął mnie pod ramię i poprowadził powoli wzdłuż wyraźnie zaznaczonej ścieżki. Na jej końcu majaczyło coś wysokiego i ciemnego.

-  To prezent – odparł. – Sprowadziłem dla ciebie te drzewa z samego centrum Afryki. Dzięki aurze roztaczanej przez ich korę nikt nigdy nie znajdzie twojego horkruksa, a dostęp do tego pomieszczenia będziesz mieć tylko ty. Chciałbym, aby cząstka twojej duszy nareszcie miała spokój.

Sala była na swój sposób bardzo egipska, ale i  nowoczesna. Kiedy skupiłam wzrok, spostrzegłam, że czarne, matowe ściany pokryte są gęsto płaskorzeźbami przedstawiającymi powstanie świata, wygiętą Nut oraz jej pięcioro dzieci. Dopiero w momencie, kiedy Czarny Pan wspomniał o moim horkruksie, poznałam ciemny kształt posągu Anubisa osadzonego na wysokiej, czarnej platformie. To było teraz jego małe królestwo, do którego nikt nie miał wstępu. Natychmiast podbiegłam do figury, aby upewnić się, czy aby na pewno jest odpowiednio ustawiona. Kiedy znalazłam się bardzo blisko niej, usłyszałam znajome, regularne bicie serca, które natychmiast stłumiło burzę emocji. Odwróciłam się do Voldemorta z szerokim uśmiechem i pałającymi oczami.

- To prawie że najlepszy dar, jaki mogłeś mi ofiarować – wyznałam, podchodząc do niego.

- A czego najbardziej pragniesz? – Spytał cicho i wyciągnął ramiona, by móc mnie objąć.

- Dziecka.

Zatonęłam w jego szkarłatnych oczach, które jarzyły się teraz niczym dwie pochodnie. Zimne dłonie ujęły moją twarz, a wąskie wargi zamknęły me usta w czułym pocałunku, który przyćmił mi zmysły. Stałam się tym, kim Czarny Pan chciał, abym była. Mimo że wieczór wciąż był jeszcze wczesny, a słońce dopiero co zniknęło za horyzontem, znaleźliśmy się w sypialni, aby kochać się tak długo i namiętnie, jak tylko oboje chcieliśmy.

~*~

         Dzisiaj trochę krócej, nie chciałam przedobrzyć. Dobrze zrobiłam, że w porę zadecydowałam, aby wprowadzić fabułę do Egiptu, dzięki temu nie dość, że chce mi się pisać, to jeszcze zauważyłam pewien progres w opowiadaniu. Mimo że do ostatecznej bitwy o Hogwart zostało przecież jeszcze trzy grube tomiszcza „Pottera”, rozdziałów do końca nie zostało aż tak dużo. Ale powiem Wam, że setkę spokojnie przekroczymy. Moim marzeniem jest (odnoście DLR oczywiście) dobić sobie spokojnie w roku 2015 do setki i walnąć epilog, ale znając życie wpadnę na jakiś „genialny” pomysł (tak, jak to było z Seleną) i napiszę kolejne osiemdziesiąt rozdziałów. Ale cóż. Przepraszam za zwłokę, mam nadzieję, że mnie nie zabijecie. Jak prędko przeczytacie, to kolejny odcinek też będzie szybko xD Dedykacja dla Eweline :*