86. Chwała silniejsza niż śmierć

Muzyka

         Powrót do Egiptu był tym, czego przez ostatnie tygodnie potrzebowałam. Angielskie ulewy, szarobure, ciężkie chmury snujące się po burzowym niebie, szargające szaty wichury, niska temperatura… Odwykłam już od tego klimatu i, mimo że nadeszło lato, brakowało mi w nim spokoju. Londyn był końcem czerwca miastem bardzo gorącym tego roku, aczkolwiek wieczny chaos, jeżdżące we wszystkie strony samochody, cała masa mugoli i mieszający się z nimi czarodzieje przytłaczało mnie wystarczająco, abym czuła zmęczenie nawet po krótkim, wieczornym spacerze. Przez lata, które spędziłam niemalże samotnie w przestronnych, opustoszałych komnatach, urozmaicając sobie oczekiwanie na Czarnego Pana długimi wędrówkami pomiędzy wysokimi, piaszczystymi wydmami Sahary. Polubiłam milczenie, swoje własne towarzystwo i kontemplacje, które doskonale wpływały na moje doświadczenie z magią. Czułam, że była ona teraz w całkowitej harmonii z moim ciałem, a ja mogłam kontrolować ją na tyle, aby nie wymykała się ona spod kontroli. Kiedy intensywniej zagłębiałam się w siebie, nie mogłam poznać swej twarzy. Nie tylko tej ukrytej za ciemną opalenizną, makijażem, diamentami i złotem, ale i wewnętrznej, która stała się bardziej opanowana, mniej wstydliwa, bardziej władcza i samodzielna. Nie potrzebowałam już nikogo, nawet Czarnego Pana.

         Jednak mój powrót przyniósł, jak się spodziewałam, o wiele mniej rozmyślań i odpoczynku. Mimo że dostarczane często i regularnie raporty pozwoliły mi jakoś wyobrazić sobie sytuację, w jakiej znajdowało się moje młode, chwiejne królestwo, kiedy przybyłam, sytuacja okazała się być nieco inna. Wystarczyły tygodnie bez nadzoru, a osoby, które dopuściłam do władzy, skupiły się bardziej na swoich potrzebach i bogaceniu się, niż na pilnowaniu mego dobytku. Osoby, którym zaufałam, którym powierzyłabym samą siebie, gdyby była taka konieczność, natomiast władza i bogactwo okazało się posiadać większą siłę przekonywania, niż ja. Rozczarowanie wypełniło mnie całą, a mój gniew zdawał się nie mieć końca.

- Zdawało mi się, że dostaliście jasne wskazówki! Ba, polecenia! Otrzymaliście polecenie, że roboty mają trwać nieprzerwanie aż do mojego powrotu! On dokonuje się, a ja zastaję lenistwo i rozpasanie! Nie żyjemy w czasach starożytnych, to od faraona zależy potęga kapłanów, a nie odwrotnie! Nie potrzebuję waszej pomocy w tym, aby zgasło słońce! Precz! Precz z moich oczu, wiarołomcy!

Chwyciłam stojącą na niskiej kolumnie wielką, ręcznie malowaną wazę i cisnęłam nią z całej siły o ścianę, a ona roztrzaskała się w drobny mak, zasypując resztkami kolorowej gliny niemalże całą podłogę w przepastnej komnacie. Mężczyźni czmychnęli czym prędzej, gdyż ręka drgnęła mi w kierunku przytwierdzonej do pasa różdżki, jednak kiedy tylko opuścili salę, rozluźniłam dłonie. Twarz mi drgnęła, a ja zmarszczyłam czoło i przycisnęłam palce do czoła. Potworny upał panujący w całym pałacu nie pomagał mi w opanowaniu emocji, choć bardzo chciałam się już uspokoić. Przerażona, czająca się w kącie Heather śledziła uważnie każdy mój ruch, kiedy spacerowałam powoli po komnacie, starając się uspokoić. W końcu westchnęłam:

- Powierzyłabym im duszę, gdyby nadal była w całości, a oni tak perfidnie mnie oszukują. Ot i wyszła teraz moja naiwność. Sądziłam, że wieloletnia bliskość bogów zniszczyła w nich żądzę wzbogacania się. Czy nie mają tutaj wszystkiego, czego zapragną?

- W każdym człowieku drzemie nieczysta siła, która popycha go do takich czynów – odpowiedziała cicho arabka, a oczy jej błysnęły.

Spojrzałam na jej pomarszczoną już lekko twarz. Pięciokrotny poród zniekształcił paskudnie jej ciało, które starała się ukrywać pod białymi, lnianymi szatami zasłaniającymi dekolt, brzuch i nogi. Pozwalała sobie jedynie na odsłonięcie kościstych, prawie czarnych ramion, które zdobiła złotymi wzorami. Dopiero teraz, kiedy wróciłam po wielotygodniowym pobycie w Londynie spostrzegłam, jak bardzo postarzała się moja największa pomocnica. Znów pozwoliłam sobie na ciche westchnienie.

- W tobie także? No cóż, nie mam wyjścia. Powiadom tych nieudaczników, że mają nadrobić te miesiące nieróbstwa. Mugole mają pracować teraz dłużej i ciężej, nie obchodzi mnie, czy będą padać jak muchy, czy nie. Nie mam zamiaru wszystkiego doglądać, to oni otrzymali ode mnie odpowiednie tytuły i majątki, aby mogli mnie teraz wyręczać. Skończyło się moje dobre serce, chcę zbudować tu Imperium, a nie podupadającą wioskę! Idź!

Patrzyłam pałającymi oczami, jak Heather znika za ciężkimi drzwiami. Kiedy te same się za nią zamknęły, a w komnacie zapanowała całkowita cisza przerywana jedynie cichymi, stłumionymi odgłosami dochodzącymi z dołu, opadłam nareszcie na kamienny, twardy tron i zamknęłam oczy, złożywszy głowę na wysokim, przyjemnie chłodnym oparciu. Byłam przerażona i jednocześnie rozwścieczona tym, co zastałam po powrocie. Moi doradcy zapewniali mnie w listach, że wszystkie moje plany zmierzają już ku końcowi. Wprawdzie osady niewolników były już gotowe, ale reszta nie zbliżała się nawet do połowy. Tak, jak zostawiłam, tak też zastałam arenę, na której mieli się szkolić moi wojownicy. Prace posuwały się jeszcze wolniej, niż przed moim odejściem, a w skarbcu przybyła zaledwie jedna trzecia tego, czego się spodziewałam. Zawiedli mnie wszyscy, nawet Heather, która skrzętnie dbała o to, abym zbyt wcześnie nie poznała prawdy.

         Midnight wskoczył mi na kolana z cichym miauknięciem, a ja wzdrygnęłam się, gdyż jak zwykle mnie zaskoczył. Poruszał się bezszelestnie po śliskiej, kamiennej podłodze; nie postarzał się ani o dzień od chwili, kiedy go dostałam. Był cudownym, nieśmiertelnym kotem, musiał pamiętać moich najstarszych przodków. Widziałam w nim kociego wampira, który czuwał nad każdym swoim opiekunem i patrzył na śmierci setek osób, których kochał. Ze mną miało być inaczej. Mieliśmy żyć wiecznie: on, ja i Czarny Pan.

*

         W „Proroku Codziennym” przeczytałam, że Trzecie Zadanie Turnieju Trójmagicznego zaplanowane jest na dwudziestego czwartego czerwca. Czekałam na ten dzień z niecierpliwością, aczkolwiek wypełniał mnie paraliżujący niepokój, który sprawiał, że chciałam natychmiast znów znaleźć się w Londynie i nadzorować plany Lorda Voldemorta, choć wiedziałam, że nie byłam mu w tym momencie do niczego potrzebna. Potyczka z Harrym Potterem była jego zmartwieniem i jego celem, nie wiązało się to ze mną w żaden sposób, niemniej jednak czułam do chłopca palącą niechęć. To przez niego wszak straciłam na wiele lat osobę, którą kochałam ponad życie. Jednak… Gdyby nie to, nie byłabym teraz królową, lecz posłuszną kobietą czekającą cierpliwie na swego pana.

         Ostatnia sowa, którą wysłał mi Czarny Pan, przybyła wczesnym rankiem w dzień Trzeciego Zadania. List od niego miał na celu bardziej mnie uspokoić, niż dostarczyć nowych informacji, tak naprawdę był bezużyteczny, aczkolwiek cieszyłam się, że w tak emocjonującym i ważnym dla niego momencie pomyślał o moim samopoczuciu. Czułam, że wszystko potoczy się tak, jak powinno, chwilami nie mogłam uwierzyć, że po trzynastu latach w końcu ujrzę swego ukochanego. Kiedy o tym myślałam, przez sekundę miałam ochotę stać się na nowo tamtą nieporadną, nieśmiałą dziewczyną, która nie mogła obejść się bez pomocy Czarnego Pana. Ale ten stan szybko mijał. Choć te niedorzeczne przebłyski marzeń pojawiały się dość często, wiedziałam, że panowanie nad tą krainą było mi przeznaczone. W tej roli odnajdywałam się najlepiej, czasami nawet przemykało mi przez głowę, że różdżka była jedynie dodatkiem. Władałam potężnymi mocami bez jej użycia, ponieważ była to magia starożytnych bogów, która wynikała nie z czystości mojej krwi, lecz z ciężkiej pracy, którą włożyłam naukę. 

         Po całodziennej kontroli uwijających się niczym mrówki robotników, udałam się do swoich prywatnych komnat, gdzie zażyłam długiej, odprężającej kąpieli, choć gdzieś pod skórą czułam nasilający się niepokój. Mimo że od samego rana starałam się skupić na tym, co robię, myśli nieustannie uciekały do Little Hangleton, gdzie Lord Voldemort miał odzyskać ciało. Czułam, że wszystko idzie tak, jak było zaplanowane, gdyż Mroczny Znak na lewym przedramieniu palił mnie nieznośnie, aczkolwiek nie było to jeszcze ostateczne wezwanie, raczej… przypomnienie o tym, że stanie się to tej nocy.

         Ciszę w wielkiej łaźni zakłócał jedynie cichy, delikatny plusk wody, w której się moczyłam. Zanurzona niemal po samą szyję wpatrywałam się pustym wzrokiem w naczynia i buteleczki z przeróżnymi olejkami, substancjami i mazidłami, które wlewano do płytkiego basenu zanim zrzucałam szaty i wchodziłam do niego, aby móc zmyć z siebie pył pustynnego piasku, który otaczał mnie niczym ochronna tarcza z bladobrunatnego dymu, kiedy jechałam rydwanem poprzez wydeptane drogi. Dopiero teraz, kiedy miałam chwilę tylko dla siebie przypomniałam sobie uroczy spokój, który mieszał się niestety z natarczywą czasami samotnością. Po wielu ciężkich godzinach spędzanych pośród robotników, otumanionych mugolskich niewolników, wśród wrzasków, rżenia koni i trzeszczenia kół mego rydwanu z ulgą wracałam do cichego, wypełnionego sakralną atmosferą pałacu, gdzie mogłam całkowicie odciąć się od tych, z którymi spędziłam dany dzień. Jednak w momentach, kiedy brakowało mi ludzkiego towarzystwa, czułam się samotnie. Być może przez aurę, którą sobie stworzyłam? Oprócz Heather nikt nie traktował mnie jak istotę, która oddycha tak samo, jak oni. Z biegiem czasu stałam się w ich oczach jedną z żywych bogiń. Dzieciom, które wciąż nie potrafiły się należycie zachować, zabraniano wstępu do części zamku, gdzie ewentualnie mogłam się pojawić. Dlatego też od samego początku mojego pobytu w Egipcie nie widziałam ani jednej osoby, która nie skończyła jeszcze czternastu lat, choć czasami słyszałam stłumione przez grube, kamienne ściany śmiechy i wrzaski bawiących się dzieci. Wtedy zazwyczaj czułam w sercu ukłucie maleńkiej, ale ostrej igiełki. Już przestałam się łudzić, że usłyszę kiedykolwiek dziecięcy śmiech, który nie będzie dobiegał mnie ze specjalnych, zamkniętych dla mnie komnat.

         Całkowity mrok rozciągał się już za oknami, choć wciąż było jeszcze na tyle wcześnie, abym nie musiała się denerwować, choć w żołądku wciąż czułam nieprzyjemny uścisk. Setki maleńkich świec rozjaśniało wysoką komnatę ciepłym, pomarańczowym blaskiem, który delikatnie zaczął mnie usypiać, dlatego prędko wezwałam swe pomocnice, aby mnie wysuszyły, ubrały i umalowały, abym była gotowa na najistotniejszą w tej chwili ceremonię. Kiedy najmłodsze, wciąż bardzo dziecięce kobietki krzątały się przy mnie w milczeniu, ja starałam się ujrzeć oczami wyobraźni to, co teraz działo się w ogromnym labiryncie. Czy Harry Potter dotknął już podmienionego pucharu? A może wszystko niespodziewanie rozpoczęło się beze mnie, ponieważ nie wyczułam subtelnego wzmocnienia? Przez długie lata samotności i rozpaczy stałam się nieczuła i zimna, jak marmurowy posąg, jakich pełno było na korytarzach i w komnatach mego pałacu. Wiedziałam jednak, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Bartemiusz Crouch nie mógł zawieść, zbyt wiele już utraciliśmy, aby odebrano nam i tę nadzieję.

         I wtedy to poczułam. Ból na przedramieniu nie był wcale tak subtelny i delikatny, jak się tego spodziewałam, wręcz przeciwnie, ugodził z całą mocą, aż zgięłam się wpół, rozmazując świeże malowidła pojawiające się sukcesywnie na moich nagich ramionach. Trwał on przez kilka długich sekund, po czym zelżał do swej poprzedniej siły, do której zdążyłam się już przyzwyczaić.

Natychmiast odepchnęłam od siebie dobiegające piętnastki dziewczęta, które poupadały na podłogę, tłukąc dzierżone w ramionach słoiczki; podłoga natychmiast zabarwiła się na czarno, złoto i niebiesko, w tych kolorach były także i białe, lniane szaty pomocnic. Przeraziły się. Ich okrągłe, oprawione czernią oczy utkwione były nieprzerwanie w mojej osobie, ale ja nie rzekłam im ani słowa, wezwałam tylko Heather, która nieprzerwanie stała pod drzwiami łaźni.

- Natychmiast wylatuję – oświadczyłam, a moje serce biło tak mocno, że ciężki, złoty medalion, który zakrywał nagie piersi niemal delikatnie się poruszał. – Wiem, że nie potrwa to długo, ale proszę, abyś to ty miała oko na wszystko podczas mojej nieobecności. Tylko tobie mogę zaufać.

Dziewczyna dygnęła posłusznie, choć perspektywa pełnienia tak odpowiedzialnej funkcji przytłoczyła ją nieco, bo nie odpowiedziała mi na to w żaden sposób, tylko przyglądała się, jak przywdziewam szorstkie, pomarańczowe futro z lwiej skóry, dobywam różdżki i przywołuję nią jeden ze wspaniałych, najszybszych dywanów, jakie posiadaliśmy.

         Dosiadłam go na otwartym, półokrągłym balkonie i wystrzeliłam w powietrze ku lśniącym gwiazdom. Nigdzie nie były one tak widoczne, jak tutaj, nad nieskażoną ludzką ręką pustynią. Jednak nie miałam czasu na podziwianie uroków kosmosu. Z całych sił trzymałam oba rogi dywanu, który rozpędzał się coraz bardziej i bardziej, aż świat stał się dla mnie jedną wielką, rozmazaną, czarno żółtą plamą. Nie widziałam morza, nad którym przelatywałam, nie widziałam samochodów, które śmigały ulicami… Miałam do pokonania dwa ogromne, wodne zbiorniki, które wciąż w pewien sposób budziły we mnie lęk, aczkolwiek wiedziałam, że im szybciej to uczynię, tym prędzej będę mogła się teleportować, kiedy będę już wystarczająco blisko celu. Krótki płaszcz szalał na moich ramionach i plecach, a ja błogosławiłam się w duchu, że pomyślałam o tak błahej rzeczy, jak wierzchnia szata. Anglia, choć nareszcie ciepła i przyjemna, była o wiele chłodniejsza i mniej gościnna, niż wiecznie gorący Egipt.

         Kiedy przelatywałam nad kanałem La Manche, wiedziałam, że to już jest ten moment. Zwinęłam się razem z wiotkim dywanem i obróciłam dookoła swojej własnej osi, a siła deportacji wepchnęła mnie w czasoprzestrzeń, która napierała na mnie ze wszystkich stron, aby w najbardziej krańcowym momencie wyrzucić bezceremonialnie na twardą, trawiastą ziemię. Choć upadłam na nią nieco pokracznie, na nogi podniosłam się z największą gracją. Rozejrzałam się automatycznie, aby zbadać, czy moje moce przeniosły mnie w odpowiednie miejsce, jednak nie pomyliłam się ani trochę. Stary, zapuszczony cmentarz nosił już ślady czarnej magii, gdzieś w oddali majaczył jakiś rozpadający się kościół… Tak, to było to miejsce, lecz spowite gęstą mgłą, która skutecznie utrudniała widzenie. Udało mi się dostrzec ogromny kocioł, w którym coś się poruszało. Wzniosło się ku górze i wyprostowało. Teraz już widziałam wyraźnie, tak, była to męska sylwetka. Dokładnie taka, jaką zapamiętałam. W żołądku coś mocno mnie ścisnęło, a ja wstrzymałam oddech, kiedy usłyszałam:

- Odziej mnie.

Tym razem mniejsza, skulona i drżąca postać podniosła coś z ziemi i narzuciła byle jak na wysokie, chude, męskie ciało. Szata opadła, a Czarny Pan wyszedł z gęstej, ciężkiej pary, która nieprędko, acz sekwencyjnie się rozpływała. Nie był tym przystojnym, ciemnowłosym młodzieńcem, którego poznałam bardzo wiele lat temu na stacji King’s Cross, choć tak naprawdę nie spodziewałam się ani przez chwilę, że kiedy wyjdzie ku mnie z tego kotła, ujrzę nieco starszego i doskonalszego Toma Riddle’a. Nie był także potworem, którego rozmazana, woskowata twarz przywodząca na myśl maskę wywoływała we mnie strach i niepokój. Teraz rysy jego twarzy były ostre i szlachetne, a skóra niemal jarzyła się w mroku perłowo białym blaskiem, choć tak naprawdę jedyną cechą, która natychmiast przykuwała uwagę, były jego oczy. Ogromne, szkarłatne niczym dwa drogocenne kamienie, przedzielone wąskimi jak u kota źrenicami. I patrzyły prosto na mnie. Starałam się zapanować nad emocjami, jednak nagromadzona przez trzynaście lat tęsknota przelała się niczym przepełniona eliksirem czara. Czułam się jak we śnie, kiedy jego silne ramiona wzniosły mnie nad ziemię, a wargi spoczęły na moich. Powróciło dawno już zapomniane uczucie pożądania, choć wiedziałam, że zanim spotkamy się w sypialni sam na sam, Czarny Pan będzie musiał dokończyć swój plan.

         Nogi znów stały się dla mnie oparciem, a zimne, kościste dłonie, które spoczęły na  moich rozgrzanych policzkach sprawiły, że po plecach przebiegł mi dreszcz. Od kiedy tylko Voldemort powrócił pod karłowatą, stworzoną przez Glizdogona postacią, często wyobrażałam sobie ten moment. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, jak ceremonia będzie wyglądać, zatem sądziłam, że przybędę na jakiś skomplikowany, napędzany tajemniczymi pieśniami rytuał. Mimo to nie zawiodłam się, gdyż wszystko szło po naszej myśli.

- Marzyłam o tej chwili, mój kochany – wyszeptałam, przyciskając swoje ukryte na złotą kopułą czoło do piersi Czarnego Pana.

- Nie bardziej, niż ja – brzmiała odpowiedź.

Lord Voldemort odwrócił się szybko w stronę grobowca, do której przywiązane było jakieś ciało, którego wcześniej nie zauważyłam; ja uczyniłam to samo. Faktycznie. Do płyty przymocowano jakieś naprężone, chłopięce ciało, jednak mgła, która wydobywała się z kotła była wciąż wystarczająco gęsto, więc musiałam dłużej przyglądać się czarnej sylwetce, aby rozpoznać w niej postać czternastoletniego Harry’ego Pottera. Kiedy przyjrzałam się jego zakrwawionej, brudnej twarzy, całkiem męskim już dłoniom, przeżyłam swego rodzaju szok. Moja samotność trwała tyle, co całe życie tego biednego chłopca, którego przywiązano do tej nagrobnej płyty niczym zwierzę składane bogom w ofierze. Na początku zrobiło mi się go żal, jednak po chwili uzmysłowiłam sobie, że to przez niego zmuszona byłam cierpieć przez tyle długich lat.

         Glizdogon upomniał się o obietnicę złożoną mu przez jego pana. Voldemort zaśmiał się pod nosem i chwycił dość brutalnie lewy nadgarstek swego naiwnego sługi, jednym ruchem podciągnął zakrwawiony rękaw, a naszym oczom ukazał się czerwony Mroczny Znak. Wystarczyło jedno dotknięcie, aby magiczna blizna w momencie stała się czarna jak noc. Ów czyn sprawił Glizdogonowi wiele bólu, jednak nie był on jedyną osobą, która to odczuła. Mój Znak, mimo że od dawien dawna czarny, zapłonął nagle żywym ogniem. Tym razem wszyscy śmierciożercy musieli zdać sobie sprawę z tego, że ich pan powrócił. Pozostało czekać.

         Czarny Pan przemówił do Harry’ego Pottera, który wciąż wisiał zakneblowany na grubych linach, dławiąc się własną śliną. Przewalał oczami jak schwytany w sidła zając, a ja już wiedziałam, że wpadł prosto w ramiona Ozyrysa. Jednak nie będzie w jego przypadku odrodzenia. Śmierć Pottera miała zapoczątkować rządy Lorda Voldemorta nie tylko w świecie czarownic i czarodziejów. Kiedy zasiądzie na tronie, do stóp padną mu także mugole.

         Nagle zaczęło się dziać coś niepokojącego. Płaszcze i czarne, długie peleryny zaczęły wirować dookoła nas przy akompaniamencie donośnych trzasków teleportacji i nieprzyjemnego szelestu. Pomiędzy nagrobkami pojawili się, jak na komendę, niemalże wszyscy wezwani śmierciożercy. Całe oczekiwane, elitarne grono osób, które Czarny Pan wybrał osobiście. Ustawili się w półokręgu, zostawiając między sobą puste przestrzenie, jakby każdy z nich znał doskonale swoje miejsce w szeregu. Kiedy już poruszenie opadło, jeden z zamaskowanych przybyszów wymamrotał coś niewyraźnie, upadł na kolana i podczołgał się do Voldemorta, aby ucałować skraj jego szaty; reszta poszła w jego ślady. Czarownice i czarodzieje podchodzili skuleni do swego pana, jakby był jakąś cudowną figurką, która przynosi szczęście, kiedy ucałuje się kawałek jej ubrania. Patrzyłam na to z rosnącym zaskoczeniem, wsłuchując się jednocześnie w ciche, bolesne pochlipywanie Petera Pettigrew.

         W momencie, gdy ostatni śmierciożercy zajął miejsce w szeregu, Voldemort zaczął swą mowę. Od lat chciał ją wygłosić, widziałam satysfakcję malującą się na jego twarzy, której nie potrafił ukryć. Przechadzał się powoli i mówił. Setki, tysiące słów żalu, pretensji i złości, które, wypowiadane spokojnie i cicho, wzbudzały w każdym tu zgromadzonym mężczyźnie i kobiecie poczucie winy. Jeden z nich nie wytrzymał wyrzutów sumienia. Wystąpił na przód, znowu upadł na kolana i zaczął drżącym z przejęcia głosem wygłaszać swe płaczliwe przeprosiny. Zaklęcie padło niemalże natychmiast. Chęć powrotu do łask kosztowała Avery’ego wiele bólu; zaklęcie Cruciatus trwało krótko, lecz śmierciożerca wciąż drżał i dyszał ciężko, kiedy podnosił się na nogi.

Kiedy tylko na cmentarzu znów zapanowała cisza, a krzyki niewiernego sługi rozpierzchły się pomiędzy grobami, Voldemort wezwał do siebie Glizdogona. Mimo że nie był najodważniejszym i najbardziej utalentowanym śmierciożercą, odnalazł swego pana i pomógł mu powrócić do świata żywych. Uczynił coś, czego ja nie potrafiłam, choć tak bardzo tego pragnęłam. Peter otrzymał swoją nagrodę. Jedno machnięcie różdżki wystarczyło, aby do krwawiącego kikuta przylgnęła jaśniejąca w mroku dłoń. Glizdogon przez cały ten wieczór myślał tylko o tym. W podzięce ucałował skraj szaty Voldemorta, otarł łzy z brudnych policzków i zajął jedno z pustych miejsc w szeregu śmierciożerców.

         Zaczaiłam się nieopodal przywiązanego do nagrobka Harry’ego Pottera, kiedy Czarny Pan nadal przechadzał się po cmentarzu, rzucając w kierunku niektórych swoich sług kilkuzdaniowe komentarze. Niektóre były pochlebne, inne zaś przypominały nieprzychylne uwagi, jakimi nauczyciel mógłby poczęstować niesfornego uczniaka. Wypatrzyłam wśród zamaskowanych, odzianych w czerń czarowników Lucjusza Malfoya. Nie było to trudne, ponieważ długie, jasne, niemalże białe włosy upadały na jego ramiona, poza tym zapewnił Lorda Voldemorta o swej wierności. Kiedy tylko przemówił, poczułam gdzieś w środku nieprzyjemne ukłucie gniewu. Mimo że to do Zivit miałam żal z powodu romansu z człowiekiem, którego uważałam za tchórza, moje uczucia co do Malfoya nie ociepliły się ani trochę. Byłam na siostrę wściekła i życzyłam jej jak najgorzej, lecz myśl o tym, że mogłaby odnowić romans była nie do zniesienia.

Spojrzałam na Harry’ego. Przysłuchiwał się słowom Czarnego Pana tak, jakby sądził, że jakimś cudem uda mu się przegryźć grube niczym kobiece nadgarstki sznury, pokonać bez różdżki swego największego wroga oraz tłum uzbrojonych po zęby śmierciożerców i odlecieć na leżącym nieopodal martwym ciele jakiegoś chłopaka. Najbardziej zainteresowała go opowieść Voldemorta dotycząca jego wygnania. Ja słyszałam to już wiele razy i pytałam go wtedy, dlaczego nie użył resztki sił, aby powrócić do Egiptu, gdzie kapłani Anubisa uczyniliby dlań więcej, niż pozbawiony magicznych talentów Glizdogon. Słyszałam wtedy, że „magia moich bogów nie jest tym, co mogłoby mu pomóc, ponieważ żaden egipski kapłan nie zrozumie istoty podzielonej na siedem części duszy”. Tak się kończyła rozmowa z nim. Lord Voldemort był uparty jak sam diabeł.

         Ale opowieść szybko się skończyła i Harry Potter musiał samodzielnie podjąć walkę o swoje życie, które i tak zakończy na tym cmentarzu. Byłam w szoku, ponieważ sądziłam, ze Czarny Pan zechce jak najszybciej zakończyć jego żywot, jednak wykazał się prawdziwym męstwem. Glizdogon przeciął zakrwawionym nożem liny i wyjął chłopcu knebel, a Harry upadł na ziemię, wzbudzając tym samym ciche, nieśmiałe jeszcze śmiechy śmierciożerców. Peter postawił go na nogi i wcisnął mu różdżkę w dłonie, jednak młody Gryfon nie wiedział jeszcze, co się z nim działo. Twarz miał sflaczałą, pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu. Czarny Pan natomiast zaproponował pojedynek. Kiedy już zrzucił z serca ciężar żalu, zaistniała sytuacja zaczęła go bawić. Pogrywał ze swoją przyszłą ofiarą, która, choć nie wypowiedziała ani słowa, walczyła z nim z całych swoich sił.

         Wydawało mi się, że pojedynek zakończy się prędko. Znów padło zaklęcie Cruciatus, a cmentarz na nowo wypełnił się rozpaczliwymi wrzaskami. Tym razem jednak krzyczał Harry, a śmierciożercy śmiali się i szydzili z chłopca. Ja zaś nie widziałam w tym nic zabawnego. Chciałam, aby Voldemort szybko zakończył sprawę, lecz wiedziałam, że jego duma nie pozwoli mu na to. Będzie jeszcze przez długi czas mścił się na czternastolatku za wiele, wiele lat cierpień i wstydu. Dopiero na koniec, kiedy dzieciak będzie już zmęczony nieustającym cierpieniem, zgodzi się łaskawie go zabić.

Nagle stało się coś, czego nikt się nie spodziewał. Kolejne zaklęcie wystrzeliło z różdżki Voldemorta, ale Harry Potter upadł na ziemię, zrobił zręczny unik i w ostatniej chwili ukrył się za kamienną tablicą. Szydercze komentarze Czarnego Pana jeszcze bardziej rozbawiły śmierciożerców, którzy również zaczęli rzucać złośliwymi uwagami, ja jednak spostrzegłam cień niepokoju na twarzy ukochanego. Nie podejrzewał, że chłopak w jakiś sposób go oszuka. Nieustannie go podjudzał, wbijał gwoździe w jego czternastoletnią dumę, aż Harry powoli wyszedł zza grobowca, ściskając w dłoni różdżkę. Był wszak Gryfonem, nie mógł pozwolić na to, aby umarł jak tchórz, usiłujący uciec przed śmiercią jak szczur. Kiedy Glizdogon przecinał sznury, wyglądał jak podduszony kot, teraz zaś stał wyprostowany i dumny mimo bólu, które rozsadzało jego ciało. Minęło kilka sekund, po których jednocześnie padły dwa zaklęcia. Avada kedavra i Expelliarmus zderzyły się ze sobą, tworząc strzelający złotymi iskrami pręt łączący obie różdżki. Wydałam z siebie zduszony okrzyk, odsuwając się gwałtownie, gdyż blask tych dwóch zaklęć boleśnie mnie oślepił. Kiedy odzyskałam wzrok, spostrzegłam, że Lord Voldemort i Harry Potter unoszą się nad ziemią, a otacza ich złota, gorąca kula strzelająca we wszystkie strony błyskawicami. Śmierciożercy usiłowali w jakiś sposób dostać się do środka. Byli równie przerażeni, co ich pan, jednak nie byli w usunąć czarodziejskiej kopuły. Ja natomiast stałam z rękami opuszczonymi po obu stronach tułowia i przyglądałam się wszystkiemu. Nie uczestniczyłam w tej ceremonii ani nie przemówiłam choćby jednym słowem. Byłam jedynie posągiem, który obserwował ludzkie poczynania i nie potrafił… a może nie chciał w to ingerować?

         Kiedy przesuwające się po złotym pręcie pierścienie dotknęły końca różdżki Voldemorta, wydobyło się z niej coś, co przeraziło mnie nie na żarty. Perłowo biała, zwiewna postać chłopaka szepczącego coś do Harry’ego. Chłopaka o twarzy tego trupa leżącego kilka metrów od potężnego kotła. Ale to nie był koniec. Zaraz za młodzieńcem pojawiła się kolejna postać, tym razem jakiegoś wysuszonego, przygarbionego staruszka. Śmierciożercy również cofnęli się z przestrachem, a ich ciała zesztywniały. Przerażenie pokonało chęć zreflektowania się w oczach swego pana, które teraz skupione były jedynie na postaciach, wynurzających się z jego różdżki. Trzecim widmem okazała się być jakaś brzydka kobieta z grubymi ramionami i wielkimi piersiami. Duchy krążyły dookoła Czarnego Pana, szepcząc mu do uszu jakieś nieprzyjemne groźby; ich twarze nie były już ludzkimi obliczami. Teraz wykrzywiały się paskudnie, wytrzeszczały czarne oczy, a zęby stały się długie i ostre. To były demony. Nieatrakcyjna kobieta nie była ostatnim widmem. Zaraz za nią wyskoczyła również dziewczęca sylwetka, jednak ta była piękna i czysta. Nie podleciała, aby straszyć Voldemorta, zwróciła się od razu do Harry’ego. Mimo że nigdy nie widziałam matki tego czternastoletniego Gryfona, gdzieś w środku poczułam, że to musi być jej duch. Piątą w kolejności zjawą była postać mężczyzny wyglądającego niemalże tak samo, jak walczący z drżącą gwałtownie różdżką chłopak. To był już ten moment. Gryfon szarpnął nią z całej siły, a promień łączący go z Voldemortem natychmiast pękł, rozrywając złotą, gorącą kulę, która zwaliła nas wszystkich z nóg.

Upadłam boleśnie na plecy, a potężny powiew mocy przygwoździł mnie z całej siły do zimnego, nieprzyjemnego podłoża. Nie mogłam otworzyć oczu, bo czułam, że jeśli to uczynię, natychmiast staną w ogniu. Słyszałam wrzaski Voldemorta. To one zachęciły mnie do walki z szalejącą po cmentarzu energią. Zasłoniłam twarz ramieniem, uchyliłam powieki i ujrzałam przeskakującego nad płytami nagrobnymi Pottera. Strzeliłam weń zaklęciem, jednak czerwony pióropusz jedynie musnął jego śmigającego w powietrzu buta. Sekundę później chłopak był już przy ciele kolegi, a w jego stronę leciał wielki puchar. Kiedy tylko dotknął jego wyciągniętej ręki, Harry Potter zniknął. Cmentarz wypełniły wściekłe wrzaski Czarnego Pana, a ja z trudem podniosłam się na nogi i zawołałam:

- Uciekł! Pozwoliłeś mu uciec!

~*~

         Ten rozdział jest nieco inny, muszę przyznać, że nawet się trochę wysiliłam, choć sądziłam, że będzie inaczej, bo przecież główny temat tego odcinka do powrót Lorda Voldemorta (a po co czytać skróconą, gorszą wersję na blogach, skoro można przeczytać oryginał w książce), dlatego bardziej skupiłam się na opisach i przeżyciach, niż na dialogach. Cieszę się, że nie ma podczas tej sceny ani jednej wypowiedzi. Już raz opisywałam powrót Voldemorta na Siostrzenicy (chwała Bogu, że mi się upiekła powtórka z rozrywki na Douce Fleur, Macy nie pojawiła się na cmentarzu), poza tym jest to scena tak ważna i przede wszystkim znana, że po prostu nie ma sensu tworzyć kolejnej (identycznej jak w książce) odsłony. Dedykacja dla Fan Cro :*