W
domu rodziców spędziłam jeszcze kilka tygodni. Z dnia na dzień czułam się coraz
lepiej, po prostu wracałam do zdrowia. Zivit była dla mnie dużą podporą, lecz
więcej znaczyła dla mnie jej dyskrecja. Ani matka, ani ojciec nie wiedzieli o
moich problemach. Coraz częściej jednak myślałam o odwiedzinach Sokarisa. Przez
te ostatnie tygodnie zdałam sobie sprawę z tego, jak moja rodzina jest krucha.
Z mojego punktu widzenia żyli w ciągłym niebezpieczeństwie. Śmierć czyhała na
nich na każdym kroku. A ja tak bardzo bałam się, że ich stracę...
Tego dnia udałam się z Zivit na długą
przechadzkę po ulicy Pokątnej. Moje serce biło mocno z radości, kiedy mijałam
miejsca, w których często bywałam... Sklep Borgina i Burkesa nie zmienił się
prawie w ogóle. Przynajmniej z zewnątrz; obawiałam się wejść do środka,
właściciel mógł mnie rozpoznać.
Na obiad udałyśmy się do Dziurawego
Kotła. Nie było tam tłumów, w zwyczajny czwartek o godzinie piętnastej
czarodzieje i czarownice pracowali. Grzebiąc widelcem w swoim talerzu z
ziemniakami i stekiem, myślami byłam w zupełnie innym miejscu. Zivit przyglądała
mi się z niepokojem, żując powoli sałatkę z utartej marchewki. W końcu
zapytała:
- O czym myślisz?
- Chciałabym coś zrobić, zanim wrócę do
Egiptu - westchnęłam unosząc nieco wzrok. - Bardzo chciałabym udać się do
Hogsmeade. Zobaczyć te miejsca, które odwiedzałam za młodu, ujrzeć z oddali
Hogwart. Wiem, że to niezwykle niebezpieczne, lecz mogłabym zaryzykować.
Ostatnio prawie nic nie dzieje się w moim życiu. Egzystuję w gnijącej nudzie,
boję się, że w końcu tak mnie pochłonie, że już nigdy się nie obudzę.
Zivit uśmiechnęła się zachęcająco, a ja w
duchu już się ucieszyłam, bo wiedziałam, co chciała powiedzieć.
- Chętnie zobaczyłam ten Hogwart -
rzekła, a jej wielkie oczy zalśniły entuzjazmem. - Mogłabym polecieć tam z
tobą?
- Będę zachwycona.
*
Jak
postanowiłyśmy, tak zrobiłyśmy. Oczywiście musiałam się do tego przygotować.
Całkowita zmiana wyglądu nie była trudna, aczkolwiek nieco pracochłonna. Kiedy
byłyśmy już gotowe do drogi, po prostu teleportowałyśmy się.
Pojawiłyśmy się po środku jednej z uliczek
w wiosce. Pogoda była ładna i ciepła, słońce grzało mocno, pieszcząc skórę
delikatnymi promieniami, niebo urzekało gładkim błękitem. Był piątek, więc
uczniowie spędzali ten czas w szkole. Nie mogłam powstrzymać promiennego
uśmiechu, który rozciągnął moje usta na widok znajomych miejsc. Darzyłam je
takim sentymentem. W oddali majaczył ciemny zarys Hogwartu. Coś ścisnęło mnie
za serce, gdy ujrzałam już prawie zapomniany zamek. Byłam tak blisko miejsca, w
którym tyle przeżyłam... Zrobiłam wszystko, aby tamte czasy wróciły. Wszystko.
Siostra chwyciła mnie za rękę.
- Piękny - mruknęła, patrząc na zamek. -
Mama opowiadała mi dużo o Hogwarcie, ale nigdy tu nie byłam.
- Nawet nie wiesz, co straciłaś -
powiedziałam i oderwałam wzrok od szkoły. Do głowy wpadł mi głupi, lecz
nieodparty pomysł. Po prostu musiałam go zrealizować. - Chodź.
Pociągnęłam ją w kierunku lasu, który
łączył się z Zakazanym Lasem. Chciałam podejść tak blisko zamku, jak się tylko
dało. Znów poczuć ten charakterystyczny, tajemniczy czar.
Przez las przedzierałyśmy się przez nieco
ponad pół godziny, ciągnąc za sobą siostrę, nie zważając na drobne ranki,
skaleczenia i otarcia. Nie miałam pojęcia, w którym szłam kierunku, lecz
brnęłam uparcie do przodu, pragnąc już ujrzeć te praktycznie zapomniane błonia.
W końcu zaczęło się przejaśniać, drzewa rosły coraz rzadziej. Mogłam już
zobaczyć oświetlone mocno przez gorące, letnie promienie słońca szkolne
trawniki. Podbiegłam bliżej i schowałam się w gęstych zaroślach. Zivit
przycupnęła obok mnie, wyciągając szyję, aby móc zobaczyć jak najwięcej.
Musiała być chyba pora obiadowa albo jakaś dłuższa przerwa, gdyż uczniowie
tłumnie oblegali błonia, ciesząc się z ciepłych dni, szybko zbliżających się
wakacji i wolnego czasu. Poczułam, jak coś przewraca mi się w żołądku, a jakaś
silna dłoń obleczona w żelazną rękawicę chwyta za serce. Nawet się nie
zorientowałam, że po policzkach spłynęły mi łzy. Tak bardzo zatęskniłam za tym
miejscem i czasami, w których żyłam w Hogwarcie, że ból rozdzierający duszę
wydał mi się wręcz namacalny. Zivit nie odezwała się do mnie ani słowem. Po
prostu zrozumiała. Uścisnęła mocno moją dłoń i spojrzała w stronę zamku.
Wyglądał majestatycznie, a ja już prawie zapomniałam, że panowała tu tak
magiczna atmosfera, jak nigdzie na świecie. Był dla mnie pierwszym i prawdziwym
domem. Mniemam, że wielu uczniów przede mną i po mnie czuło do Hogwartu to
samo. Nie mogłam się im jednak dziwić. Serce załomotało mi dziwnie, kiedy
pomyślałam, że jednym z uczniów wygrzewających się na błoniach był Harry
Potter. Ten, który rozbił moją rodzinę i
zniszczył mi życie. Poczułam do niego tak przerażającą nienawiść, że
zapragnęłam wtargnąć na szkolne błonia i zamordować. Rozszarpać. Dłonie
zadrżały mi, musiałam więc zacisnąć je na kolanach.
- Dżahmes, wracajmy już - szepnęła Zivit. Spojrzałam na nią. Jej
błyszczące, szmaragdowozielone oczy patrzyły na mnie z taką stanowczością, że
musiałam jej ulec. Trzymając się za ręce, odwróciłyśmy się i ruszyłyśmy w
stronę przeciwną do zamku. Posmutniałam. Wiedziałam jednak, że tak się stanie,
zbyt dużo tu było wspomnień, zbyt dużo tłumionych od dawna emocji...
Nie
zabawiłam długo w Londynie. Po powrocie z Hogsmeade pozostałam w domu rodzinnym
jeszcze przez pełne trzy dni, natomiast dnia czwartego, zanim wzeszło słońce,
po prostu zniknęłam, jakbym nigdy tu nie przebywała. Nie lubiłam pożegnań, na
samą myśl o tym moje serce krwawiło. W planach miałam jeszcze wizytę u jednej
osoby. Sokarisa nie widziałam od tylu lat, że kiedy o tym myślałam, czułam, jak
wnętrzności skręcają mi się ze zdenerwowania. Bałam się, że wyrzuci mnie z domu
lub zwymyśla... Nie słyszałam nigdy, aby popierał Czarnego Pana, choć miał
podobne poglądy. Jak każdy Ślizgon nienawidził szlam i mugoli.
Leciałam, nie zważając na chłód poranka i
pęd kąsającego twarz powiewu. Moje myśli biegały gdzieś dookoła starszego brata
i jego domniemanej reakcji na moją wizytę. Mimo że droga do dworu Sokarisa była
naprawdę długa, dla mnie minęła zaskakująco szybko. Być może powodem było
wcześniejsze przyzwyczajenie mojego organizmu do podróży. Już z daleka
spostrzegłam rezydencję. Piękną, starą i majestatyczną. Wylądowałam tuż przed
drzwiami wejściowymi, na szczycie kamiennych schodów i załomotałam mocno
miedzianą kołatką. Musiałam poczekać jakiś czas, aż mi otworzono. W drzwiach
ujrzałam Ivy. Na najświętszych bogów, jak ona się postarzała... Gdy tylko mnie
poznała, zrobiła wielkie oczy. Wciąż miała jasne włosy i lśniące, wielkie oczy,
lecz twarz wyglądała o wiele doroślej i poważniej. Teraz była prawdziwą panią
tego dworu. Jej suknia była prosta, elegancka, uszyta z modrego jedwabiu,
długie blond włosy uczesane miała w klasyczny kok.
- Victoria...! Sokarisie, mogę cię
prosić|? - zawołała. Jego kroki rozbrzmiały echem w obszernym holu. Na widok
brata uśmiechnęłam się, mimo że widok jego twarzy zszokował mnie jeszcze
bardziej niż Ivy.
- Dżahmes, mój Boże, jakaś ty... egipska!
- w jego głosie zabrzmiała najprawdziwsza radość. Rzuciłam się mu w objęcia,
uśmiechając się szeroko. Nigdy bym nie przypuszczała, że tak będą wyglądać
nasze relacje. Kilkanaście lat temu przecież nie mogliśmy na siebie patrzeć, a
dziś cieszyliśmy się na swój widok.
Ivy zamknęła za mną drzwi, wziąć bardzo
zadziwiona, a nawet nieco przerażona. Wiedziałam, o czym myślała. Miała
świadomość tego, kim byłam i to ją onieśmielało.
- Co cię do nas sprowadza? - zapytał
Sokaris, kiedy usiedliśmy już w salonie, a jego żona podała herbatę. -
Niesamowicie wyglądasz, ty... ty w ogóle się nie zmieniłaś, a przecież minęło
tyle lat...
Spuściłam na chwilę wzrok i zaśmiałam się
cicho, skromnie. Chyba nie oczekiwał, że powiem mu prawdę. W moi życiu już tak
się działo, iż mówienie kłamstw należało do codziennego rytmu.
- Och, to nic takiego. Ty też wyglądasz
świetnie - odparłam.
Prawda jednak była taka, że włosy mu się
przerzedziły, dookoła oczu pojawiły się zmarszczki, a twarz nieco sflaczała.
Był jednak tak przystojny, jak wiele lat temu, pod tym względem nic się nie
zmienił.
- Nie kontaktowałaś się z nikim od tak
dawna... ja wiem, że nie czujesz się zbyt... po tym, co się stało... -
kontynuował, zerkając na mnie ostrożnie i bawiąc się filiżanką ze złotym
uszkiem.
- Przepraszam. Nie chciałem się narzucać,
poza tym minęło tyle lat, a ja wciąż nie potrafię odnaleźć swojego miejsca na
świecie - odparłam pokrótce i westchnęłam ciężko. - Nie rozmawiajmy już o tym.
Opowiedz mi, co u was? Słyszałam od matki, że macie bardzo zdolnego syna.
- Tak, teraz jest w Hogwarcie. Jesteśmy z
niego bardzo dumni - potwierdziła gorliwie Ivy. - A ty...?
Sokaris szturchnął ją lekko, dyskretnie w
ramię i rzucił miażdżące spojrzenie, więc jego żona zamknęła usta i spojrzała
gdzieś w bok. Jej nietakt nie sprawił mi jednak bólu. Uśmiechnęłam się lekko i
przemówiłam:
- A ja wciąż cieszę się wolnością... cóż,
najwyraźniej bogowie tego dla mnie chcieli.
Nie potrafiłam opanować jeszcze jednego,
cichego westchnienia. Bardzo chciałam utrzymać na ustach ten radosny uśmiech,
którym powitałam w drzwiach brata, lecz wydało mi się to niemożliwe.
- Jesteś szczęśliwa, żyjąc na odludziu, w
takiej samotności? - spytał po chwili milczenia Sokaris. - Przecież otacza cię
tam tylko piach i nicość.
- Lubię te miejsca. Poza tym mam do
towarzystwa całe mnóstwo osób. Jest mi tam całkiem wygodnie. Tak naprawdę takie
prawie całkowite odizolowanie dobrze mi robi. Nie każdy lubi takie życie.
Upiłam mały łyk herbaty i uśmiechnęłam
się ciepło, aby utwierdzić go w tym przekonaniu. Przez długą chwilę nie
odzywaliśmy się, każdy pogrążony we własnych myślach. Gdy tak milczeliśmy,
dyskretnie przyglądałam się Ivy i Sokarisowi. Oboje byli tak wytworni i piękni,
że wydawali się być dobrze dobranym małżeństwem. Z pewnością musieli się bardzo
kochać, choć nie okazywali sobie tego przy innych. Byli także bardzo chłodni.
Ich syn musiał być swoim ojcem w miniaturze, zawsze idealny i wyniosły. Nie
tylko z charakteru i zachowania, lecz z wyglądu również. Nad wielkim,
marmurowym kominkiem wisiał portret Antefa. Jego blada, szlachetna, ostra twarz
była pełna arystokratycznego wdzięku,
ciemne włosy zaczesane miał do tyłu, a lodowate, szarobłękitne oczy
przysłonięte były do połowy powiekami w geście nieskrywanej ignorancji. Musiał
być niezwykle rozpieszczonym, młodym królewiczem o przerośniętym ego i
przedziwnych poglądach. Nie byłam pewna, czy mogłabym go polubić. Rodzice
jednak musieli go uwielbiać, zwłaszcza matka. Ujrzałam jego maleńki,
czarno-biały portrecik umieszczony w srebrnej broszce przytwierdzonej do jej
śnieżnobiałego, koronkowego kołnierzyka. Nie wywołało to we mnie żadnych
negatywnych emocji, wręcz przeciwnie. Gdybym ja miała dziecko, zapewne
czyniłabym podobnie do Ivy. Rozpieszczałabym je i kochała bezwarunkowo.
Wyglądało na to, że rodzina Sokarisa była
typową rodziną arystokratyczną, o sztywnych zasadach i chłodnym podejściu do
innych ludzi. Ja nigdy nie traktowałam ich z przesadną wyższością i byłam do
nich pokojowo nastawiona. Przynajmniej zazwyczaj. Ich czystość krwi też była
ważna, to oczywiste, ale człowiek pozostaje człowiekiem bez względu na to, czy
jest mugolem, czy arystokratą. Wolałam nie wypowiadać się na tematy związane z
takiego rodzaju poglądami, moje zdanie zatrzymywałam tylko dla siebie. Nikogo
zresztą nie obchodziło, co myślę, liczyły się czyny. Intencje odczytują
bogowie, ludzie zaś - uczynki. Ta odwieczna zasada niezmiennie funkcjonowała w
społeczeństwie nie tylko czarowników i czarownic, ale i zwykłych niemagicznych
obywateli. Już dawno przestało się liczyć serce, teraz każdy ma na uwadze
dłonie, którym wszyscy przyglądają się z taką uwagą, że gdyby wzrok mógł
parzyć, przepaliłby je na wylot. Niewiele osób pozostało, dla których bardziej
istotne od tego, co się robi, liczy się to, co się myśli. Ludzie w dzisiejszych
czasach są skażeni, naturalne zasady moralne zostały wypaczone z ich umysłów i
serc. Coraz bardziej przypominają zwierzęta, dążące do zaspokojenia
podstawowych potrzeb. Za nic mają etykę i bogów. Bez znaczenia jest, jaką
religię wyznaje, przecież ważne jest, aby w coś wierzyć. Jeśli nie ma się nad
sobą nikogo, żadnego autorytetu, w końcu człowiek sam dla siebie staje się
bogiem. Zaczyna narzucać innym swoje zdanie. A najgorzej się dzieje, kiedy
zyskuje zwolenników, którzy czczą go i utwierdzają w tym przekonaniu. Że jest
wszechmocny i nieomylny... to brzmi znajomo.
~*~
Znowu
nieco krócej, ale przynajmniej rozdział nieco wcześniej. Uczyniłam plan
najbliższych rozdziałów i muszę Was rzec, że do powrotu Voldemorta pozostało
naprawdę niewiele czasu. A co za tym idzie, i bitwa o Hogwart zbliża się
nieubłagalnie.
Mamy dziś tak charakterystyczną i
wyjątkową datę, że aż zaczynałam się zastanawiać, czy dzisiaj wszyscy nie
zginiemy, hehe xD
Dedykacja dla Caitlin :*
~Areti
OdpowiedzUsuń12 grudnia 2012 o 23:34
Rozdział świetny! Nie mogłam się go doczekać ;)Widzę, że jest zaliczona data z godziną ;PPozdrawiam,Areti ;)
13 grudnia 2012 o 15:36
UsuńHahaha, specjalnie sobie godzinę ustawiłam xD To takie gimbazowe, musiałam to uczynić hahahaha xD
~Enigmatyczna
OdpowiedzUsuń13 grudnia 2012 o 00:27
Czyli Dżahmes powoli wyrabia sobie własną opinię. Mimo wszystko, jest niesprawiedliwa w ocenie Harry’ego, ale tego chyba nie trzeba tłumaczyć.PS O czym będzie blog, który zamierzasz założyć po maturze?PS2 Co zdajesz na maturze? ;)
13 grudnia 2012 o 15:40
UsuńGdyby ktoś, kogo kocham, zginął przez takiego Harry’ego, też bym go nienawidziła, mimo że ten ktoś sam pchał się w łapska śmierci. Ooo, chyba blogi xD Oczywiście, będzie kilka z kategorii śmierciożercy (wszystkie moje blogi są o HP, swoje teksty piszę i nie publikuję ich), ale mam już też kilka (jak na razie trzy) opowiadania z serii Zakon Feniksa xD Polski, matma, angielski i historia. Co do rozszerzeń, to pewny jest na razie tylko polski, a reszta to się okaże xD
~_Wika_
OdpowiedzUsuń14 grudnia 2012 o 18:38
Nareszcie coś nowego =) Aż mi się łza w oku zakręciła kiedy Dżahmes była tak blisko Hogwartu. I obecność Pottera to zepsuła. Mam nadzieję, że następny rozdział ukaże się w święta. Mam taką dziwną ochotę na nagły zwrot akcji w tym opowiadaniu i zżera mnie ciekawość, co będzie dalej.
14 grudnia 2012 o 20:56
UsuńRozdział postaram się dodać jak najwcześniej, ale muszę go jeszcze dokończyć, w przyszłym tygodniu coś się pojawi xD
~Caitlin
OdpowiedzUsuń16 grudnia 2012 o 22:36
Ojej, dziękuję za dedykację :*
Rozdział fantastyczny, biedna Dżahmes, tak mi się jej żal zrobiło, gdy była w Hogwarcie… Wspomnienie tych beztroskich czasów, ah! Na jej miejscu po prostu bym poszła i zamordowała Pottera :D i wtedy cały HP byłby na nic, ha!
PS Zapraszam serdecznie na nowy rozdział, już XXX! :)
Buziaki, Caitlin.
[the-reason-to-cry]
21 grudnia 2012 o 23:09
UsuńHaha, kusiło mnie okropnie, aby tak uczynić, ale jednak nie mogłam.
~Caitlin
OdpowiedzUsuń17 grudnia 2012 o 12:01
Nie wiem, co jest z tym nie tak, ale już chyba trzeci raz próbuję dodać komentarz :P
Dziękuję bardzo za dedykację hahaha!
Dobrze, że odwiedziła Sokarisa, myślę że bez tego byłoby jej jeszcze bardziej ciężko…
Czekam na cd:)
PS
zapraszam też do siebie na nowy rozdział!
I czy chciałabyś mi może kiedyś zrobić nowy szablon? Bo się wszystko tu zmieniło i wygląda dziwnie xD
21 grudnia 2012 o 23:05
UsuńCzyli Tobie też się przenieśli bloga. Jak sama odkryję, jak się tutaj robi szablony, to Ci oczywiście zrobię. Wiesz, dlaczego komentarze się nie pojawiają? Bo ja muszę to najpierw zaakceptować :( Nacudowali z tymi blogami, komuna wróciła :( :(
~Caitlin
Usuń21 grudnia 2012 o 23:42
Ojaaa, co za…!
Głupi Onet, i głupi Blog.pl!!