13. Niezgoda buduje

Jeszcze nigdy nie czułam się tak rozbita, nawet przed ślubem, a teraz na domiar złego Nicolas opuścił skrzydło szpitalne i z jeszcze większym zapałem wrócił do swojej ulubionej rozrywki — terroryzowania uczniów. Obawiałam się, że szlamy z młodszych roczników szybko przestaną mu wystarczać, więc Victoria Hortus na nowo zagości na jego liście, dlatego starałam się trzymać swojej grupy na tyle, na ile mogłam, nie ryzykując zbyt częstego przebywania z Tomem. I tak widywałam go na każdych zajęciach i w bibliotece, a łamiąca serce plotka Gaby wciąż nie wywietrzała mi z głowy. Tym bardziej, że Riddle wprowadził do naszego towarzystwa Black, tę dziwaczkę z makijażem à la Śmierć i fryzurą inspirowaną chochołem. I co z tego, że od kiedy do nas przystała, odkryła zastosowanie szczotki i przestała mazać oczy czarnym atramentem? Kłóciła się z chłopakami, szukała zaczepki i bez przerwy żuła gumę, ordynarnie z niej strzelając, kiedy ktoś miał czelność reprezentować inne zdanie. Raz przyłapałam ją na obcinaniu wąsów kotu Ivy. W tej smarkuli nie było krztyny kobiecości, ale najwyraźniej Tom dopatrzył się w niej czegoś wartościowego, bo Bellatriks nie odstępowała go na krok, a jemu wyraźnie to schlebiało. Już nie szalałam z zazdrości jak przy Margaret. Tym razem poczułam się realnie zagrożona — wiedziałam, że Rowle to tylko ładna twarz i błyskotliwy umysł, wykruszy się jeszcze przed ukończeniem szkoły. Natomiast Black miała to wszystko i więcej. Nie chciałam tego widzieć, ale biło od niej to samo, co od Riddle’a. Znacznie słabsze, lecz pochodzące z tego samego źródła. Widziałam w niej to, czego Tom oczekiwał ode mnie, a teraz, kiedy miał to gotowe na wyciągnięcie ręki, nie potrzebował zmieniać wraka, którym się stałam.

Dlatego przestałam walczyć i zbratałam się z tym, do kogo było mi najbliżej. Teraz, kiedy niemal bez przerwy przesiadywałam z Nottem, nie czułam presji, by bez efektów ślęczeć nad książkami. Zaakceptowanie przeciętnych wyników przy jego ocenach stało się znacznie prostsze niż przy samych wybitnych Toma. Choć Teodor nie podzielał mojego zainteresowania filozofią i wciąż obawiałam się przed nim otworzyć, czas z nim spędzony okazał się znacznie bardziej radosny. Po morzu wylanych łez popołudnia w towarzystwie Notta wydawały się dwa razy lżejsze.

— Jak one to robią — mruknęłam, obserwując Ivy Taciturn, która siedziała w fotelu przed kominkiem i ze znudzoną miną piłowała długie paznokcie; na stoliku obok powykładała cały arsenał lakierów, pilniczków, wacików, fiolek i cążków. — Używają jakiegoś zaklęcia czy co… zresztą co mi po zaklęciu, zawsze będę miała takie obgryzione kołki…

Właśnie dobiegała końca długo oczekiwana druga sobota lutego, a salon był po brzegi wypełniony zmarzniętymi, padniętymi Ślizgonami; prawie wszyscy postanowili obchodzić Dzień Zakochanych w Hogsmeade, ale nikt nie przewidział gwałtownej śnieżycy, która wydłużyła świętowanie o ponad półtoragodzinną drogę powrotną przez zaspy. I ja skusiłam się na wycieczkę do Trzech Mioteł na kufel kremowego piwa, czego pożałowałam zaraz po wejściu do baru, gdy niebo zasnuły ołowiane chmury, a zaraz potem wioska doświadczyła istnego Armagedonu. Nadzieje na wcześniejszą wiosnę zniknęły pod dwiema stopami śniegu.

— Kiedy byłem młodszy, miałem tak… z sześć lat… też obgryzałem paznokcie — powiedział Nott, wciąż pochylony nad wypracowaniem dla Slughorna. — Siostra mnie oduczyła. Malowała mi te paznokcie i ten przymus obżerania jakoś zniknął. Zaraz…

Wyprostował się i zaczął się rozglądać; kiedy zauważył Ivy, rzucił pióro na pergamin i od razu do niej pobiegł. Obserwując kątem oka, jak żywo gestykulował, wyraźnie próbując nakłonić ją do czegoś, sięgnęłam po różdżkę i usunęłam ogromną, granatową plamę atramentu, która pojawiła się na nabazgranym wstępie. Po chwili Nott wrócił, bardzo z siebie zadowolony, trzymając w garści pędzelek, a w drugiej szklany pojemniczek po kremie.

— Zwariowałeś? Przecież takie ogryzki będą wyglądać jeszcze gorzej — prychnęłam, kiedy zanurzył wąską kępkę włosków w krwiście czerwonym lakierze.

— Nie wybrzydzaj, Taciturn ma tylko takie. Wyciągaj łapy. No już, bo to pierwsza i ostatnia sytuacja, kiedy robię coś tak babskiego.

Nadal nie byłam przekonana, ale posłusznie podsunęłam mu dłonie i rozczapierzyłam palce. Nie mogłam przestać chichotać, kiedy pochylił się i z wytkniętym między zębami językiem malował paznokieć po paznokciu, jakby odmierzał składniki do piekielnie niebezpiecznego eliksiru. Po chwili wyobraziłam sobie Toma w identycznej sytuacji; najpierw zaczęłam śmiać się jeszcze bardziej, ale szybko — zupełnie bez powodu — zrobiło mi się przykro i natychmiast umilkłam. Nie widziałam go przez prawie cały dzień. Jako jedyny z naszej grupy nie wybrał się do Hogsmeade, najprawdopodobniej poszedł kontemplować swoją samotność; bardzo chciałam się łudzić, że wolał wykorzystać jedno z niewielu wolnych od Bellatriks popołudnie. Nie wiedziałam, co gorzej bym zniosła — świadomość, że wolał jej towarzystwo, czy kolejną schadzkę z Davies. Choć sama go odprawiłam, serce krwawiło mi na samą myśl.

— Gotowe! — Nott wyglądał na zachwyconego swoim dziełem, choć moim paznokciom daleko było do perfekcyjnie pomalowanych szponów innych dziewcząt. — Teraz trzeba wysuszyć…

— Nie! — wrzasnęłam i natychmiast zabrałam ręce, choć Teodor nie zdążył jeszcze wyciągnąć różdżki. — To znaczy… nie, lepiej niech same wyschną. Dzisiaj podpaliłeś sobie buty, lepiej nie ryzykować.

Chłopak zaczerwienił się gwałtownie, ale i parsknął krótkim śmiechem.

— Racja. To teraz będziesz bezbronna przez jakieś… no, długo. To jedyny moment, kiedy niezdarność dziewczyn można jakoś logicznie wytłumaczyć. 

— Tak? Przekonamy się, jak to wyschnie, a teraz podrap mnie po czole, o, tutaj. Nie tu, wyżej. Jeszcze wyżej, powinieneś wiedzieć, jak wygląda czoło, masz na swoim bardzo ładną hodowlę.

Uwielbiałam się z nim droczyć. I choć było to całkowicie dziecinne, na co z Tomem nigdy bym się nie odważyła, pierwszy raz od długiego czasu czułam się naprawdę beztrosko. W takich chwilach zapominałam o dziecku i o tym, jak umarło. Starałam się nie unikać reszty grupy, to przy Teodorze udawałam najmniej. Robiło mi się słabo na samą myśl, że ktoś mógłby dowiedzieć się o Katy.

Do tej pory nie przeżyłam boleśnie śmierci bliskiej osoby i spodziewałam się, że okres żałoby okaże się nie do zniesienia, jednak z każdym tygodniem i calem topniejącego śniegu dni wydawały się bardziej beztroskie i tylko w nocy przyłapywałam się — coraz rzadziej, niż się spodziewałam — na ocieraniu pojedynczych łez. Okazało się, że po tym wszystkim istniało jednak jakieś życie. Nienawiść do Nicka nie zmieniła mojego żalu do Toma — kiedy emocje opadły, musiałam w końcu przyznać, że Riddle nie był Bogiem, ale zbyt szybko przeszedł do porządku dziennego, jakby w naszej stracie odeszła wyłącznie moja cząstka. Przeżywanie kartkówek, rozgrywek quidditcha i zbliżającego się kursu teleportacji nie wydawałoby się już tak bardzo nie na miejscu, gdyby chociaż raz zapytał, jak sobie radziłam. Co prawda nieznośny marazm zniknął wraz z pojawieniem się słońca i roztopów, pozostała ogromna pustka koślawo wypełniana przez Notta i ogrom niedopowiedzeń, kiedy próbowałam zrozumieć postępowanie grupy. Widziałam po twarzach niektórych, że nie tylko ja cierpiałam przez pojawienie się nowego pupilka naszego lidera. Nikt nie śmiał podważać jego decyzji, choć miny Traversa, Yaxleya i Wilkesa czasami mówiły aż zbyt wiele, podczas gdy Riddle zdawał się doskonale bawić, obserwując z cienia ten teatrzyk przepychanek. Bellatriks szybko wyczuła swoją pozycję i pewne pobłażanie, z jakim Tom podchodził do jej kontrowersyjnych, feministycznych tez. Chłopcy nie mogli się powstrzymać i prawie zawsze wchodzili z nią w dyskusje, wyraźnie stawiając sobie za punkt honoru utrzeć nosa tej pyskatej, bezczelnej smarkuli. Ja wymownie milczałam. Choć tak naprawdę byliśmy tylko garstką szkolnych przyjaciół, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że moja pozycja wyglądała gorzej niż Tomasza Boleyna po 1536 roku.

Ukojenie znalazłam w błotnistych ścieżkach otaczających cieplarnię. Biegałam tamtędy każdego ranka i wieczorem po kolacji, jeśli akurat nie padało; codziennie obserwowałam, jak natura powoli budziła się do życia po topornej, ciężkiej zimie, choć zerkanie w okolice jeziora wciąż było jednoznaczne z wizją łazienki tonącej we krwi. Mimo że tamte wspomnienia na zawsze pozostaną jednakowo wyraziste,  wiedziałam, że teraz to już tylko kwestia czasu. Za kilka miesięcy wszystko wróci do normy i ból zniknie, lecz o ile byłoby to łatwiejsze, gdybym miała z kim go dzielić.

Musiałam przyznać, że i ja zaczęłam wyczekiwać marca. Miotlarskie ekscytacje nie udzielały mi się jak reszcie szkoły, ale coraz częściej myślałam o lekcjach teleportacji. Wcześniej traktowałam to jak kolejny przedmiot bliźniaczo podobny do nauki zaklęć niewerbalnych, który oznaczał udrękę i niekończące się pasmo wstydu, lecz perspektywa przemieszczania się w każdy zakątek świata, jaki tylko mi się zamarzy, wyglądała równie zachęcająco, co oklumencja. Nie zapomniałam o niej. Powróciłam do regularnego oczyszczania umysłu przed snem, choć nie sądziłam, by to do czegokolwiek zmierzało. Podetknięte przez Toma lektury przybliżyły mi jedynie wschodnie metody relaksacji, które w warunkach szkolnych były nie do wykonania, a część praktyczna… do niej potrzebowałam nauczyciela, lecz nie śmiałam prosić Riddle’a o wznowienie lekcji. Zwłaszcza że miałam sporo własnych zajęć. Środowe kółko z eliksirów na nowo mnie wciągnęło. Oswoiłam się z myślą, że po otrzymaniu dyplomu profesor Slughorn weźmie mnie pod swoje skrzydła i nareszcie zostanę kimś. W tej kwestii po cichu zgadzałam się z Bellatriks: obecny czarodziejski świat — wzorem mugolskiego — potrzebował więcej światłych kobiet.

O tej porze zwykle żałowałam, że dormitorium Ślizgonów nie znajdowało się w jakiejś wieży; wiosna przyszła w tym roku wyjątkowo wcześnie. Pomimo srogiego porywu zimy już tydzień później zaginęły wszelkie ślady po śniegu, a co rano słońce na chabrowym niebie świeciło tak ślicznie, że nie chciało się wychodzić z Wielkiej Sali. Nauczyłam się wstawać jeszcze przed dźwiękiem budzika Margaret i bezszelestnie przemykać przez uśpione dormitorium, żeby na wciąż jeszcze mroźnym powietrzu cieszyć się wschodzącym słońcem rodzącego się przedwiośnia, a wieczorem, kiedy wszyscy powoli kierowali się na kolację, ubrana w gruby sweter wybierałam się na codzienną rundkę pomiędzy szklarniami. Dbanie o figurę przywróciło mi namiastkę kontroli, którą utraciłam wraz ze śmiercią Katy. I choć przez bite dwa tygodnie nie opuściłam ani jednego dnia treningu, w ostatni piątek lutego wieczorna zaprawa wyfrunęła mi z głowy pod wpływem widoku znajomej, wytartej na plecach szaty. Zafalowała tuż przy ścianie, jakby jej właściciel właśnie się wymykał; zupełnie straciłam nad sobą kontrolę, kiedy jak piorun raziło mnie wspomnienie Gaby i plotki, którą przyniosła. Wściekła do granic możliwości, wystrzeliłam jak z procy w stronę korytarza prowadzącego do gabinetu Mistrza Eliksirów. Wrzasnąć? Złapać za ramię i zatrzymać? Śledzić i pozwolić wydarzeniom się rozwijać? Złość tak mnie ogłuszyła, że słyszałam jedynie szum i bicie własnego serca gdzieś w okolicy uszu, kiedy rozeźlona prawie biegłam za oddalającym się Riddle’em. Bolesny uścisk w żołądku, którego doświadczyłam zaraz po wyjściu z dormitorium, wyparował niewiadomo gdzie.

— Mało ci? — zawołałam zadziwiająco dźwięcznym, spokojnym głosem, choć w środku cała się trzęsłam.

Przystanął i natychmiast się odwrócił; zagotowało się we mnie, kiedy zobaczyłam jego twarz — chłodną, nieporuszoną, prawie bez wyrazu, jakby wszystkiego się spodziewał. Wszystko ukartował. Dupek.

— Możesz powtórzyć? — zapytał irytująco uprzejmie.

Ułamek sekundy i już przy nim byłam — identycznie zaślepiona, rozwścieczona i wojownicza jak po jednej z lekcji oklumencji, kiedy spotkałam Nicka. Ale tym razem było inaczej. Tom nie krzyczał i nie wyklinał jak Rowdy, stał spokojny i zrelaksowany, drażniąc samą swoją obecnością; popchnęłam go z całej siły, ale tylko odbiłam się od jego ramienia. 

— Ile to jeszcze potrwa? Jak długo będziesz… grał sobie na moich… najpierw ta kurwa Davies — wyrzucałam z siebie, raz po raz okładając Riddle’a pięściami, ale furia nie ustępowała. — Teraz werbujesz wariatkę… wariatkę Black…!

Ponownie go szturchnęłam i to był o jeden raz za dużo, bo lodowaty spokój zmienił się w gniew — prawie zobaczyłam, jak zapłonął ogniem na jego twarzy, kiedy sekundę później Riddle spętał mi ręce jedną dłonią, a drugą pchnął na ścianę, tak że odbiłam się od niej ze zduszonym okrzykiem i zamilkłam, zamroczona tępym bólem w klatce piersiowej. Tymczasem ręka Toma uderzyła mocno o kamień, tak że poczułam na policzku podmuch tego plaśnięcia.

— No, no, gdzie się podziała ta ułożona dama? Czy dobrze wychowane panienki używają takiego języka? — Zacmokał karcąco. — Davies zrobiła mi dobrze, wielkie rzeczy — wysyczał; jego twarz znalazła się tak blisko mojej, że widziałam nienaturalnie zwężone źrenice. Paląca aura, która zwykle w takich chwilach go otaczała, już mnie nie dotykała; to ja znalazłam się w jej wnętrzu i pomimo gorzkich słów pragnęłam jak najszybciej się z niej wydostać, ale tamten wciąż ściskał mnie mocno za nadgarstki. — Sama kazałaś mi się odpierdolić, a teraz masz pretensję, że szukam pocieszenia gdzie indziej? Nawet sobie nie wyobrażasz — przyłożył rękę do piersi i wykrzywił się groteskowo — jak cierpiałem.

— Przestań odwracać kota ogonem! — Choć dłonie wciąż miałam skrępowane, natarłam na niego całym ciałem, ale już dużo spokojniej i mechanicznie. — Nienawidzę cię, puść mnie!

— Lekko rzucasz ciężkie słowa. — Wściekłość tak szybko, jak wykwitła na jego twarzy, równie prędko z niej spełzła. Co więcej, uśmiechnął się pogardliwie, z pełnym triumfem połyskującym w oczach. — Możesz być pewna, że bardzo mi schlebia, jak jesteś zazdrosna, ale o Slughorna chyba nie musisz.

Wolną ręką wysunął z kieszeni szaty wąski, pergaminowy rulonik, strzepnął go i machnął przed oczami; mignęły mi wypunktowane pozycje z Działu Ksiąg Zakazanych, które chciał wypożyczyć. Poczułam gorący rumieniec wstydu na policzkach, ale wściekłość nie ustąpiła, wręcz przeciwnie. Prawda, z którą się zderzyłam, jeszcze ją podsyciła.

— Nie w tym rzecz! — Szarpnęłam się jeszcze mocniej i dopiero wtedy odsunął dłonie; potarłam pobielałe miejsca, na których zaciskał palce, rozjuszona jak jeszcze nigdy dotąd. Zniżyłam głos i zaczęłam go przedrzeźniać: — Wybaczysz mi, jeśli zabiję Rowdy’ego? Wybaczysz? A jak zabiję twojego tatę? I twojego brata? I co? I Rowdy nadal żyje, świetnie się ma, tyle znaczą twoje słowa! Gdzie byłeś, kiedy walczyłam, żeby nie oszaleć… żeby nie pójść i… i się nie utopić…? Nic nie potrafisz zrobić, tylko gadasz i nakręcasz Gaby Taciturn… i czekasz, aż do ciebie podejdę, ty tchórzu…

W kompletnym zaślepieniu znów go szturchnęłam, tym razem w oba ramiona. Znów doskoczył do mnie w zaślepieniu, lecz teraz zapalnikiem było to, co powiedziałam. Wyrzucałam z siebie wszystkie duszone przez tygodnie myśli, których nie śmiałam wyznać przed nikim, nawet przed nim, gdybym nie zapomniała się w tym gorącym zacietrzewieniu. Nie widziałam niczego, kipiałam w złości, ale nie Riddle. On stał cały spięty, ziejący lodowatą furią, a energia, która z niego biła, na długi moment zaparła mi dech. Podsunął mi palec niemal pod nos.

— Jeszcze raz mnie uderzysz, a pożałujesz — wycedził nadzwyczaj spokojnie, choć jego oczy ciskały gromy.

— Tak? I co mi zrobisz? — Popchnęłam go chyba setny raz tego wieczora. — Co? No co zrobisz? Zbijesz mnie jak Rowdy?! Odpowiadaj! CO. MI. ZROBISZ?!

— Dzieciaki, dzieciaki, hola!

Opuściłam ręce i Tom też; dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że ściskał mnie za kark wraz z garścią włosów. Dłonie paliły mnie od ciągłego okładania Ślizgona, policzki pulsowały, całą twarz miałam spoconą, a fryzurę w nieładzie: kosmyki powymykały się z ciasnego kucyka i pewnie wisiały byle jak, rozwichrzone we wszystkie strony. Musiałam cała płonąć, podobnie jak Riddle — mocno zaróżowiony, lekko rozczochrany i cały pognieciony. Oboje nadal lekko drżeliśmy. W potwornym zakłopotaniu nie potrafiłam doszukać się srogości na obliczu profesora, kiedy powoli wyłaniał się zza zakrętu; dopiero w momencie, gdy się zbliżył, spostrzegłam uprzejmy, pytający uśmiech wydymający jego wielkie, rude wąsy.

— Tom, nie wiem, czym wyprowadziłeś koleżankę z równowagi, ale na twoim miejscu drugi raz bym tego nie robił — zachichotał, mrugając do niego łobuzersko, po czym dodał nieco poważniejszym tonem: — Panno Hortus, będzie pani musiała przeprosić pana Riddle’a. Też mam czasem ochotę zdzielić po łbie starego… no, mniejsza o to… ale przemoc nie jest sposobem na rozwiązywanie konfliktów.

— Tak, oczywiście — bąknęłam, spoglądając zamglonym wzrokiem na swoje stopy. — Przepraszam.

— No — ucieszył się, po czym skinął na chłopaka. — A ty z czym do mnie przychodzisz? Kolejna? Masz ci los, Tom, to już druga w tym miesiącu. Wziąłeś sobie za punkt honoru przeczytać cały Dział Ksiąg Zakazanych przed owutemami?

Riddle tylko uśmiechnął się grzecznie i trochę przygładził potargane włosy, kiedy nauczyciel odwrócił się, żeby otworzyć drzwi.

— Zaczekaj tu chwilę — mruknął Tom, po czym zniknął za profesorem w jego gabinecie.

Przykucnęłam pod ścianą i wcisnęłam twarz w dłonie — nadal potwornie piekła. Miałam ochotę natychmiast wrócić do dormitorium albo zaszyć się w toalecie Marty; drżałam na myśl o dalszej rozmowie, a spotkanie Slughorna w drodze na kolację zapowiadało ciąg dalszy męczarni. Chciałam spalić się ze wstydu. Z jednej strony dziękowałam Bogu, że nie natknął się na nas ktoś inny (coś zabolało mnie na myśl o Dumbledorze), bo prawdopodobnie skończyłoby się na ujemnych punktach, a szkolna sowa właśnie dźwigałaby list do ojca, opisujący karygodne zachowanie jego córki. Z drugiej natomiast wizja zniszczonej opinii u ulubionego nauczyciela rzucała ponury cień na moją przyszłość. A co, jeśli Slughorn po chwili zastanowienia wyjdzie i powie, że nie może wziąć na seminarium takiego niewychowanego dziewuszyska? Czekałam na nich z mieszaniną strachu i złości zaledwie kilka minut, choć czas ciągnął się niemiłosiernie. Tamten jak zwykle ze wszystkiego się wywinął. Siedział sobie teraz przy biurku, dyskretnie wygładzając szatę, a profesor tańczył, jak mu zagrał. Za chwilę pojawią się w progu, jeden przekabacony, drugi z podpisanym pisemkiem dla pani Mortemore…

Zerwałam się na równe nogi, słysząc zbliżające się kroki.

— Panie profesorze, ja naprawdę chciałam bardzo…

— Nie trzeba, drogie dziecko, nie trzeba, Tom mi wszystko wyjaśnił. A teraz szybko na kolację, wpadłem tylko po to dla profesora Dippeta… obchodzi dzisiaj urodziny i liczę, że to dwustuletnie wino skrzatów pomoże w… eee… pozytywnym rozpatrzeniu prośby o taki mały urlopik w maju… wygrałem w karty pobyt w sanatorium w Sète i głupio by było, gdyby się zmarnował… no nic, nic, pośpieszmy się, już pewnie wszyscy jedzą.

Pod tajnym przejściem do dormitorium skłamałam, że o czymś zapomniałam; nauczyciel nie zaprzątał sobie tym głowy, tylko pobiegł do Wielkiej Sali, ale Tom zatrzymał się tuż przede mną; cofnęłam się o krok, aby zwiększyć dystans.

— Nie szedłeś do Slughorna — powiedziałam cicho, patrząc na Riddle’a podejrzliwie. — Nie wiedziałeś, że tu przyjdzie.

— Wiedziałem. Wiedziałem, kiedy Dippet ma urodziny. I że Slughorn zapomniał o prezencie… choć to drugie raczej przewidziałem. — Uśmiechnął się szelmowsko, ale tylko zmroziłam go niechętnym spojrzeniem. — Przyznaję: chciałem ci zrobić na złość. Doceń to, rzadko kiedy jestem tak szczery.

Otworzyłam usta w niemym okrzyku oburzenia, ale bardzo szybko je zamknęłam, podczas gdy Riddle nawet nie próbował zetrzeć z gęby tego parszywego wyrazu samozadowolenia. Znałam go prawie sześć lat, a on potrafił mnie tak bezczelnie zaskoczyć. Miałam wrażenie, że dopiero teraz, kiedy poróżnił nas ciąg pewnych wydarzeń, odkrywałam jego prawdziwą naturę. Albo raczej ledwo ją musnęłam.

Tymczasem on ciągnął dalej:

— A teraz, kiedy nareszcie przestałaś się na mnie dąsać, możemy przedyskutować kontynuację naszych lekcji oklumencji. Pamiętasz, pomimo twojej ostatniej samowolki mam ci coś do pokazania. Właściwie to dwie rzeczy, jedną być może całkiem niedługo, a drugą jak będziesz grzeczna.

— Trzymaj ręce przy sobie — warknęłam nieprzyjaźnie, kiedy wykonał kilka kroków w moją stronę; choć czułam, że powoli (głównie pod wpływem ciekawości) znów zaczynałam ulegać jego obietnicom, nadal pamiętałam o bezczelnej grze, którą prowadził. — Gdzie i kiedy?

Tom udał zamyślonego, mimo że odpowiedź miał od dawna gotową:

— Jutro po meczu? W naszej klasie?

Wciąż mogłam co najwyżej łypnąć na niego spode łba.   

— Jak sobie życzysz.

Już miałam odejść — nie na kolację i nie na trening, raczej by znaleźć się jak najdalej od Riddle’a — kiedy znów mnie zatrzymał, zachodząc delikatnie drogę. Wciąż subtelnie się uśmiechał, a ślady po dawnej szarpaninie zostawił pod gabinetem profesora Slughorna, lecz zaniepokoiłam się bardziej niż wtedy, gdy na siebie krzyczeliśmy.

— Ach, jeszcze jedno! — zawołał cicho, łagodnie, pochylając się na tyle, by zrównać się ze mną twarzą. — I skup się, bo to bardzo ważne. Nie nazywaj mnie nigdy tchórzem. Zrozumiałaś? Nigdy.

Po czym szturchnął mnie lekko, prawie niewyczuwalnie.

*

Bezchmurne niebo, suche błonia, łagodne promienie słońca okalające cały teren szkolny, ciepły, prawie wiosenny wiaterek — wymarzona pogoda, by usiąść na wolnym powietrzu w ostatni weekend lutego i pooglądać mecz, pokibicować. Ja jednak wolałam trzymać się z daleka od mioteł, starcia Ślizgonów z Krukonami i przede wszystkim trybun; jako jedna z niewielu (i chyba jedyna z własnej woli) wybrałam bezpieczną przystań biblioteki. Zajęłam miejsce przy oknie, tak, że mogłam patrolować ścieżkę, którą kibice podążali w stronę boiska. Jak na przeciętną szóstoklasistkę przystało, sterta nietkniętych wypracowań, którą dostaliśmy na sobotę i niedzielę, nie zmniejszyła się ani trochę. Bardzo denerwowałam się przed lekcją z Tomem i liczyłam, że jeśli poćwiczę zaklęcia niewerbalne, z oklumencją pójdzie mi trochę lepiej. Pani Mortemore krążyła pomiędzy regałami jak przerośnięty kruk, pilnując ciszy wśród całej trójki uczniów, którzy postanowili spędzić to urocze przedpołudnie w jej królestwie. Nie mogłam narzekać na brak warunków do nauki, jednak czarowanie bez wypowiedzenia formułki na głos wciąż szło mi jak krew z nosa — w odróżnieniu od kilku uczniów z Tomem na czele, którzy śmigali zaklęciami niewerbalnymi na każdej lekcji. Choć nie byłam niechlubnym wyjątkiem, który wciąż miał z tym kłopot, czułam się przy nich jak pierwszoroczniak. Jednym razem piórnik bez trudu frunął pod sufit, innym zaś leżał obrażony na ławce, choć pociłam się nad głupim, niemym Wingardium Leviosa przez bite pół godziny. Zauważyłam, że sukces w dużej mierze zależał od dobrego snu i porządnego posiłku, ale przecież nie mogłam biegać do toalety po każdych ćwiczeniach, żeby zwymiotować. Powrót do udawania, że się zjadło, okazał się znacznie łatwiejszy. Tym razem udało mi się lewitować własną torbę zaledwie raz, więc — znużona niepowodzeniami — szybko porzuciłam plan nauki i z podbródkiem opartym na rękach obserwowałam ten kawałeczek stadionu, który widać było z okna biblioteki. Z takiej odległości ani nie widziałam graczy, ani nie słyszałam kibiców; poczułam się trochę wyobcowana, stercząc samotnie w szkole, choć tak naprawdę pierwszy raz nikt nie ciągnął mnie na siłę na sam szczyt trybun i nie oczekiwał, że będę się dobrze bawić, jednocześnie powstrzymując mdłości. Nigdy nie wychodziłam na balkon na najwyższym piętrze naszego dworu, nie siedziałam na miotle; ojciec wykorzystał swoje znajomości i pierwszy i ostatni raz zrobił coś tylko dla mnie — poprosił profesora Dippeta, by zwolnił jego córkę z uczestnictwa w lekcjach latania. Czułam, że teraz znów coś traciłam, dlatego poprzysięgłam sobie, że opanuję sztukę teleportacji. Bo skoro nie to i nie miotły, to co innego? Smoki? Hipogryfy? Latające dywany? Nie, po prostu nie wyobrażałam sobie siebie w powietrzu.

Jednak zanim mogłam zacząć się martwić tym, czy uda mi się powtórzyć sukces Sokarisa, który rok wcześniej już pod koniec pierwszych zajęć apotował się w środku własnej poręczy, czekała mnie pierwsza fala realnego stresu związanego z innymi ćwiczeniami. W rogu okna dostrzegłam rosnący tłumek, który wylał się na błonia i powoli zmierzał ku szkole — a więc koniec. Z minuty na minutę hałas za szybą stawał się coraz wyraźniejszy, a niewyraźne, czarne kształty zaczęły rozdzielać się na mniejsze grupki, kiedy uczniowie pojawili się pod biblioteką. Coś nieprzyjemnie podskoczyło mi w żołądku na widok większej gromady, która niosła muskularnego chłopaka w barwach Ślizgonów i skandowała głośno jego nazwisko; ryża czupryna Nicolasa powiewała na wietrze, kiedy tamten ryczał coś, wymachując pięściami nad głową. Czyli zwycięstwo.

Nic dziwnego, tyle trenowali…

Co, teraz żałujesz, że pogoniłaś taką partię? Byłabyś żoną zwycięzcy, aj, taka strata, taka strata…

— Już prędzej zagrałabym za niego w tym meczu — prychnęłam, natychmiast ściągając na siebie natarczywy wzrok pani Mortemore.

Ale nawet na nią nie spojrzałam, bo na ścieżce pojawiło się skupisko znajomych twarzy: Tom na czele, biegnąca po jego prawicy Bellatriks, po lewej stronie Travers i niezadowolona Margaret, a za nimi cała reszta — wyraźnie zadowolona i dumna z wygranej Ślizgonów. Natychmiast poderwałam się z krzesła, pozbierałam swoje rzeczy i szybkim krokiem opuściłam bibliotekę. Przez całą drogę do lochów przekonywałam siebie, że wcale nie zależało mi na lekcji oklumencji. Nie miałam najmniejszej ochoty, by Riddle znów grzebał w myślach, które wolałam przed nim ukryć, choć wciąż idiotycznie łudziłam się, że być może widok mojego cierpienia wszystko zmieni. Nie, nie jego, ale chociaż to, do czego zabrnęła nasza przyjaźń.

Dopiero w połowie głównych schodów natknęłam się na pierwsze grupki uczniów, a strzępy rozmów, kiedy przeciskałam się przez tłum zawiedzionych Krukonów, utwierdził mnie w tym, do czego doszłam już w bibliotece — Ślizgoni rozgromili przeciwników, a celny strzał pałkarza w ostatniej chwili powstrzymał szukającego Ravenclawu przed złapaniem złotego znicza.

Widok znajomych okolic mrocznego, zawilgoconego korytarza nieopodal gabinetu profesora Slughorna natychmiast ściągnął widma wczorajszych wydarzeń i wprawił mnie tym samym w nieco bojowy nastrój. Gdy zatrzymałam się pod umówioną klasą, na wszelki wypadek zajrzałam do środka. Pusto. Mogłam z czystym sumieniem oprzeć się o zmurszałą ścianę i skrzyżować ręce na piersiach; choć czułam, że nie skuliłabym się na widok czerwonych błysków w oczach Toma, ogarnęła mnie trwoga na samą myśl o ujrzeniu go tu poirytowanego i zniecierpliwionego.

W tym samym czasie gdzieś w oddali na tle stłumionego tętentu nad lochami rozbrzmiały wyraźnie męskie kroki.

— Spóźniłeś się — zagadnęłam zjadliwie, unosząc brwi.

— Nie, to ty przyszłaś zbyt wcześnie. — Minął mnie i wszedł do środka. Chwilę później w klasie rozbłysło pomarańczowe światło pochodni. — Pewnie słyszałaś, że…

— Że wygraliśmy. Obiło mi się o uszy.

— Tak. Dzięki twojemu mężowi. „Niedoszłemu”.

Stał odwrócony plecami, powoli rozpinając sznur guzików; nie musiałam widzieć jego twarzy, żeby przed oczami stanął mi wyraz pogardy, który ostatnio tak często gościł na tym anielskim obliczu. Riddle zdjął wierzchnią część i powiesił na oparciu jedynego krzesła; wyglądało na to, że znów zamierzał udowodnić, na co go stać. 

— Mam nadzieję, że widząc go, za bardzo nie cierpiałeś. Możemy zaczynać.

Bez słowa skinął głową i nawet nie uniósł różdżki, kiedy niespodziewanie zalała mnie fala obrazów z całego poranka — tak dokładnych i nasyconych, że zdążyłam tylko w bólu złapać się za głowę. W niczym to nie pomogło. Magicznie zwielokrotniony śniadaniowy harmider, przenikliwy, wibrujący śmiech Gaby Taciturn kilka miejsc dalej, wirujące zbliżenia na fragmenty twarzy każdego w promieniu kilkudziesięciu stóp. Sowia poczta brzmiała jak wichura, trzepoty setek skrzydeł nakładały się na siebie falami, aż zlały się w jeden magicznie zwielokrotniony szum; do tego widok nieba — nieprawdopodobny, jadowicie niebieski, skontrastowany z szarobrązową, ptasią chmarą chciał wypalić mi oczy. Miałam wrażenie, że moja czaszka za chwilę eksploduje, ale strumień obrazów nie ustawał. Rozmowy uczniów podążających w stronę boiska — potężne jak seria wybuchów, osaczające ze wszystkich stron, jakbym znalazła się w środku tłumu. I wtedy zdałam sobie sprawę, że to nie moje wspomnienia. Riddle właśnie wkładał mi do głowy to, co sam widział — każdy szczegół drewnianych stopni, kiedy piął się po schodach na trybunę, szelest łopoczących na wietrze płaszczy, a na koniec podskakujące, oślepiające iluminacje, kiedy znalazł się na jej szczycie.

Ocknęłam się skulona na podłodze. Po przenikliwym pulsowaniu w skroniach nie było śladu, w zamian za to trzęsłam się jak osika i nijak nie potrafiłam tego zatrzymać. Potrzebowałam dłuższej chwili, żeby namierzyć Toma. Stał nieopodal drzwi, z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała i przyglądał mi się bez cienia emocji; pomarańczowy blask pochodni oświetlający tylko połowę twarzy zniekształcił ją i teraz, kiedy tkwiła w tym nieludzkim bezruchu, przywodziła na myśl jakąś demoniczną maskę.

— Ćwiczyłaś — skomentował krótko, a ja nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że usłyszałam w tym nutkę uznania.

— T-tak — wychrypiałam przez piekące gardło, starając się brzmieć wyniośle, ale głos również zadrżał. Wstałam dopiero wtedy, gdy upewniłam się, że się nie zachwieję. — A co, poczułeś coś… c-coś innego niż zwykle?

Dyskretnie otarłam spoconą twarz rękawem i na wszelki wypadek przysiadłam na skraju krzesła, bo kolana wciąż miałam niepewnie miękkie, tymczasem Tom wyszedł z kąta i przeszedł się kilka razy wzdłuż ściany; spostrzegłam, że w jego ręku pojawiła się różdżka, którą teraz natarczywie obracał w palcach.

— Odparłaś mój atak. Oczywiście po całej serii obrazów, które ci pokazałem. I tych okropnych krzykach, musiałem cię uciszyć. Nie przypuszczałem, że widok boiska może być tak traumatyczny. — Złośliwy grymas przemknął mu przez usta. — Ale osiągnęłaś to, co chciałaś: wyrzuciłaś mnie ze swojego umysłu. W wielkich bólach i ogromnych wysiłkach, ale…

— Och, nie chrzań już — prychnęłam, choć nie mogłam przestać się uśmiechać. Skrzyżowałam ręce na piersiach i zacmokałam cicho, jak on zwykł to czynić w podobnych sytuacjach. — Ktoś tu chyba nie może pogodzić się z przegraną.

Nic na to nie odpowiedział, rzucił mi tylko bardzo intensywne, zabarwione czerwienią spojrzenie i zaproponował jeszcze jedną próbę. Wiedziałam, że nie miałam co liczyć na łagodne traktowanie, ale wstałam pewnie i bojowo, zachęcona poprzednim sukcesem. Choćbym miała budzić się na podłodze po każdym jego ataku, warto było odeprzeć go chociaż raz, by zobaczyć tę minę — chyba naprawdę wyrażającą aprobatę.

*

Pierwsze wiosenne podrygi skończyły się wraz z nadejściem marca, który przyniósł potężną falę deszczy. Błonia rozmokły i nawet przejście z zamku do szklarni na zielarstwo zmusiło nas do ubierania kaloszy; o porannym bieganiu mogłam zapomnieć, a członków domowych drużyn można było łatwo rozpoznać, kiedy pojawiali się wieczorem w Wielkiej Sali mokrzy, jakby wyszli spod prysznica i cali uwalani błotem. Każdy narzekał; raz czy dwa usłyszałam, jak Nicolas wybrzydzał na ulewy, choć jeszcze nie tak dawno nazywał mięczakiem każdego, kto skrzywił się na widok zachmurzonego nieba. Jezioro bardzo szybko wystąpiło z brzegów i przykryło całą kamienistą plażę; miałam wrażenie, że profesor Flitwick użył jakiegoś sprytnego zaklęcia, bo park z wielkim dębem na czele już dawno zostałby zalany.

Pozbawiona treningów spędzałam prawie cały wolny czas albo w pokoju wspólnym, otoczona książkami i pozaczynanymi wypracowaniami, albo w lochu z Tomem, ćwicząc oklumencję. Okazało się, że po tamtej nieszczęsnej projekcji trybun coś się we mnie odblokowało i nareszcie znalazłam dziedzinę, w której czułam się naprawdę swobodnie. Znacznie lepiej niż przy warzeniu eliksirów. Wystarczył tydzień i już nie przytomniałam, klęcząc na odrażającej, wilgotnej podłodze, a przenoszenie się do obskurnej klasy przestało być koniecznością; Tom atakował mnie znienacka, coraz częściej wtedy, kiedy nie znajdował się na tyle blisko, bym mogła to przewidzieć — oczekiwał, że nauczę się funkcjonować z zamkniętym umysłem dwadzieścia cztery godziny na dobę, ostrzegał przed czarodziejami, którzy potrafili używać legilimencji pomimo setek mil dzielących ich od ofiary. Miał na myśli Dumbledore’a, za każdym razem dawał to do zrozumienia.

— Teraz jesteśmy do siebie w czymś podobni — powiedział pewnego dnia; w salonie było wyjątkowo ciasno, prawie wszyscy siedzieliśmy ściśnięci w fotelach, na pufach i kanapach, bo na zewnątrz znów lało, a nikt nie zamierzał spędzać piątkowego popołudnia w bibliotece.

— A to nie ty zawsze chcesz być „inny od wszystkich”? — zaśmiałam się, wykonując w powietrzu gest imitujący cudzysłów. — Chyba już coś takiego wspominałeś z… tysiąc razy.

Zajmował fotel w kącie salonu, pod zaczarowanym oknem wychodzącym na dno jeziora, a ja przycupnęłam na szerokim, skórzanym podłokietniku. Rosier przyciągnął skądś największą ławę i teraz razem z Traversem, Mulciberem, Nottem, Averym, Malfoyem i Yaxleyem grali w karty na pieniądze. Zaczynali jak zwykle od knutów, ale domyślałam się, że rywalizacja i podejrzanie przejrzysta, bursztynowa substancja w butelkach po kremowym piwie szybko spowodują wzrost stawki.

— Nie w kwestii postępu. — Jak zwykle odebrał mój żart poważnie. — Uważam, że trzeba mieć jakiś autorytet i ambicję, by go przerosnąć. Liczę, że niedługo i ty wykażesz się ambicją i poprosisz o lekcje legilimencji.

— I ja niby miałabym cię przerosnąć?

Tom uniósł wzrok znad oprawionego w sztuczną skórę notesu i przeczesał wzrokiem nasze najbliższe towarzystwo, po czym uśmiechnął się pokrętnie.

— Ona — rzucił i wskazał podbródkiem na skuloną w fotelu naprzeciwko Bellatriks; doprowadzone do porządku włosy i schludny makijaż tworzyły złudny obraz przykładnej uczennicy, ale teraz, kiedy siedziała pochylona nad wielkim dziennikiem i smarowała coś agresywnie po obu stronach, biła od niej jakaś niepokojąca dzikość. — Spróbuj.

Poprawiłam się na podłokietniku i przez dłuższą chwilę usiłowałam prześwidrować Black spojrzeniem, ale dziewczyna nawet się nie poruszyła, zamknięta w swoim świecie. Riddle powtarzał, że nie inkantacja, a kontakt wzrokowy i odpowiednie pokierowanie swoją mocą, a co za tym idzie — świadomość jej: właśnie to prowadzi do sukcesu. Ale mnie do tej pory jedyne, co udało się osiągnąć, to bolesne pulsowanie w skroniach. Spojrzałam na Toma i potrząsnęłam głową.

— Szkoda — odparł, nadal się uśmiechając. — Gdybyś widziała to, co ja…

— Mów w tej chwili!   

— Cicho — syknął i w tej samej chwili zawtórował mu głośny wybuch euforii Rosiera; wygrał ze dwa galeony w syklach, ściągając na siebie gniew Bellatriks. — W przyszłą sobotę zaczynamy kurs, we wtorek test obrony, piątek eliksiry… niech zgadnę, zapomniałaś. Na nasze zajęcia proponuję czwartek zaraz po historii magii, masz być niewyspana. Co? Chcesz się tego nauczyć? Wiedziałaś, że ze mną jest albo do końca, albo wcale. Jeśli chcesz znać moje zdanie, to poradzisz sobie i po zarwanej nocce, tylko przestań się ze sobą pieścić.

Z początku poczułam się urażona jego ostrym komentarzem, nawet uniosłam się lekko na podłokietniku, ale powstrzymał mnie ton, jakim to zakończył. Pierwszy raz ktoś nie wymagał ode mnie wyłącznie koniecznego minimum; wiedziałam, że we czwartek nieprzyjemnie odczuję ten brak snu, ale i tak doświadczyłam bardzo przyjemnego ożywienia. Skoro Tom uważał, że radziłam sobie nie najgorzej, a mogłam jeszcze więcej, być może w istocie tak było.

Tak, bo Tom W ISTOCIE nie jest mistrzem manipulacji.

— Dlaczego wszystko inne idzie mi miernie, tylko w tym robię jakieś postępy? — zapytałam niemal szeptem i tylko w ten sposób dałam radę zamaskować drżenie głosu.

— Wyobrażam sobie — zaczął z nutką wahania — że aby świetnie opanować tę sztukę, należy osiągnąć pewną lekkość w oddzielaniu siebie od tego, co się przeżywa. Rozumiesz? Łatwo przychodzi ci maskowanie prawdziwych emocji, to mam na myśli.

— A zaklęcia niewerbalne…?

— To co innego — przerwał mi surowo. — Do tego potrzeba wyłącznie skupienia i silnej woli. Brakuje ci jednego i drugiego i nie opanujesz tej dziedziny magii, dopóki nie przestaniesz użalać się nad sobą. „Och, Tom, dlaczego wszystko idzie mi tak miernie”… hmm, zaraz, słyszałem to już tak z… tysiąc razy.

Ukłuło mnie, że tak bezczelnie odwrócił kota ogonem, ale i tak się roześmiałam. Przez kilka minut obserwowałam chłopców przy ławie; gra pochłonęła wszystkich, łącznie z Lucjuszem. W ruch poszły już złote monety, a Yaxley postawił nawet swój kieszonkowy zegarek. I nic dziwnego — tego wieczora karty przyniosły mu szczęście, bo dzierżył przed sobą największą kupkę pieniędzy i drobnych gadżetów. Dopatrzyłam się drewnianej, rzeźbionej w mandragory papierośnicy, ogromnego, pawiego pióra ze srebrną stalówką (zapachniało mi Averym), garści guzików z herbem Malfoyów i pękatej bambusowej fajki. Któryś z kretynów przegrał nawet swoją różdżkę — dzięki minie Rosiera nie musiałam już snuć żadnych podejrzeń.  

Tymczasem Tom nie przerywał pisania.

— Jest jeszcze jakiś esej, o którym nie wiem? — zagadnęłam go.

— Nie. Na wakacjach będę musiał iść do pracy — odparł, ale nie zabrzmiał już tak wyrozumiale. Poczułam na policzkach gorący rumieniec zakłopotania. — To lista miejsc, w których teoretycznie mógłbym poszukać szczęścia. Najpóźniej do końca weekendu chciałbym sporządzić i wysłać wszystkie podania.

— Sporo tego — mruknęłam, szybko podliczywszy pozycje na otworzonej stronie. — Naprawdę chcesz się zatrudnić na zmywaku w Świńskim Łbie? Albo u zielarza jako kurier?

Popatrzyłam mu w oczy i zrobiło mi się niesamowicie przykro, kiedy wyobraziłam sobie Toma — tego, który potrafił opanować nowe zaklęcie po kilku próbach, znał odpowiedź na każde nauczycielskie pytanie, praktycznie od początku był naszym przewodnikiem i nigdy się nie mylił — ubranego w poplamiony fartuch i snującego się ze zmiotką w ręku każdego wieczora przed zamknięciem obskurnego baru. A widząc jego minę i lód w oczach, poczułam się jeszcze gorzej. Żałowałam, że w ogóle się odezwałam. U naszych stóp przy niskiej ławie rozległo się triumfalne kurwa! — Rosier odzyskał swoją różdżkę.

— Nie chcę, ale bez dyplomu mogę liczyć tylko na prace dorywcze. Nie zajmuj się tym, to moja sprawa — odparł Riddle; byłam prawie pewna, że usłyszałam w tym nutkę groźby. — Chyba nie muszę się powtarzać, że nie będę ci pobłażał. Chcesz wniknąć w jej umysł? Naucz się koncentrować.

Albo ukradnij jej dziennik.

*

Jeszcze tego samego dnia wszyscy najwięksi ulubieńcy profesora Slughorna zostali zaproszeni na niedzielny podwieczorek; z niezadowoleniem odkryłam, że nie tylko Sokaris, ale i Bellatriks dostała rulonik obwiązany fioletową wstążeczką. Nauczyciel długo rozpływał się nad jej wspaniałą przemianą, zajadając się kruchymi ciasteczkami, które Avery i Rosier wynieśli z kuchni. Choć nauczyciel zdawał się tego nie zauważać, atmosfera była gęsta jak listopadowa mgła — od pamiętnego wydarzenia w gabinecie Dippeta Sokaris unikał Riddle i Traversa jak ognia; zwłaszcza Amadeusz odgrażał się mojemu bratu, kiedy tylko tamten pojawił się w pobliżu, choć na szczęście jeszcze nie doszło do poważnych rękoczynów. Tom sugestywnie milczał, ale nie musiał nic mówić. Znałam jego zdanie aż za dobrze, a teraz pierwszy raz od kilku tygodni cała trójka znalazła się tak blisko siebie przy jednym stole. Jednak Slughorn ani słowem nie powrócił do tamtej sytuacji i nieustannie dowcipkował, nie mogąc doczekać się corocznych obchodów topienia Marzanny — pogańskiego święta, które ponoć przywlókł ze wschodu ze swojej wycieczki życia po Europie.

— Jeszcze miesiąc temu mogłabyś posłużyć za Marzannę, moja droga! — zagrzmiał znad pucharu z winem; napełniał go już trzeci raz.

Wszyscy ryknęli śmiechem, odwracając głowy w kierunku Bellatriks, która, delikatnie mówiąc, nie wyglądała na zadowoloną z tego porównania. Wyobraziłam sobie Black w bufiastej, koronkowej, tandetnej sukience i drewnianych koralach na szyi, przywiązaną do kija od szczotki i zawyłam jeszcze głośniej; Avery po mojej prawicy ocierał z policzków łzy, a Nott zanosił się bezgłośnie, przyciskając ręce do brzucha.

— Tylko musiałby mi pan pożyczyć wąsy! — zawołała, przekrzykując zamieszanie.

Bellatriks w bufiastej, koronkowej, tandetnej sukience, drewnianych koralach na szyi i z rudymi wąsami Slughorna.

Rosier pokładał się ze śmiechu na blacie naprzeciwko mnie, ale zobaczyłam to dopiero wtedy, kiedy udało mi się opanować. Tymczasem nauczyciel — zadowolony z reakcji, jaką wywołał jego żarcik — odczekał cierpliwie, aż zapanuje względny spokój. Jeszcze raz dolał sobie wina.

— Potrafi się odgryźć! Wspaniale, wspaniale — komentował, grzebiąc w ozdobnym pudełku. Wepchnął do ust ostatnie ciastko, otarł wąsy zamaszystym ruchem i klasnął w dłonie. — No, będziemy kończyć. Teraz będę miał trochę pracy, więc następne spotkanie Ślimaków pewnie dopiero na święcie Marzanny, panie szykują wianki, panowie wskakują w odświętne szaty… panie Wilkes, to się tyczy tylko dziewcząt, kostium tego czerwonego cosia proszę w tym roku zostawić w kufrze, rozumiemy się? No, to zmykać i nie spóźniać mi się na kolację, raz, raz!

Wstając od stołu spojrzałam bez cienia wyrzutów sumienia na swój pusty talerz; kawałek szarlotki i dwa kruche ciasteczka — choć kuszące — spoczywały bezpiecznie na dnie kieszeni, zawinięte w serwetkę. Ustawiłam się w ogonku do wyjścia, wypełniona mieszaniną samozadowolenia, spokoju i ciążącej gdzieś w środku zazdrości; Bellatriks wkradła się najpierw w łaski Toma, teraz zaczynała czarować profesora Slughorna. I choć chłopcy nadal za nią nie przepadali, obawiałam się, że z czasem przyzwyczają się do jej ostrych jak brzytwa komentarzy i też ją polubią, a ja stracę pozycję jedynej dziewczyny w grupie. Takich jak Margaret przewinęło się sporo przez nasze towarzystwo, natomiast Black była inna. Zaborcza i bardzo, bardzo przywiązana do faktu, że w końcu miała przyjaciół. Przyjaciół, których nie znosiła.

Dlatego uknułam plan. Wiedziałam, że daleko mu było do podłości Mulcibera i zmyślności Traversa, ale potrzebowałam nareszcie wykonać jakiś krok, nie stać tylko w kącie i oczekiwać, aż zaczarowane wróżki zrobić wszystko za mnie. Nie zwlekałam z jego wykonaniem. Opróżniłam kieszeń z ciastek i odczekałam, aż pokój wspólny opustoszeje; członkowie Klubu Ślimaka, opchani słodyczami, nie śpieszyli się na kolację, nadal obgadując Bellatriks i zeszłoroczne wystąpienie Wilkesa na uroczystości topienia Marzanny, ja natomiast nie spuszczałam wzroku z Black. Byłam zdenerwowana i podekscytowana jak podczas włamania do kantorka profesora Slughorna, obserwując, jak kręciła się po salonie, kompletując zawartość tobołka — pęk wyskubanych piór, jakieś pomazane świstki, książki z biblioteki, niedomyty kociołek. Z rozdrażnieniem odkryłam, że podobnie jak ja nie miała w zwyczaju przepakowywania torby. Jednak emocje sięgnęły zenitu, gdy dziewczyna skierowała się w stronę drzwi prowadzących do sypialni dziewcząt. Modliłam się, by wróciła bez torby… bez torby… bez torby… TAK, wyszła bez torby. Przemknęła beztrosko przez salon, nie zaszczycając mnie spojrzeniem, bo rąbek szaty Toma właśnie znikał za zakrętem.

Serce tłukło mi się w gardle, kiedy zakradałam się do sypialni z tabliczką opatrzoną napisem czwarty rok. Na wszelki wypadek zapukałam i odczekałam dłuższą chwilę, po czym drżącą ręką przekręciłam gałkę w kształcie szczerzącej się paszczy węża. Sypialnia czwartoklasistek różniła się od naszej tylko tym, że stało w niej osiem łóżek, przez co musiała zostać magicznie powiększona. Poza tym te same gobeliny z wężowymi motywami, plątanina światełek ćmiących się na zielonkawo, szerokie, rzeźbione łóżka z czterema kolumnami, otoczone szmaragdowymi zasłonami z grubego brokatu, dwie okazałe kolumny podtrzymujące sufit, nawet łazienka po tej samej stronie. Zamknęłam za sobą drzwi i jeszcze raz rozejrzałam się po wnętrzu — najwidoczniej wśród ślizgońskich czwartoklasistek nie znalazł się odpowiednik Margaret Rowle, która pilnowałaby porządku, bo każda pościel była zwojowana, a szafki nocne, wieka kufrów i podłogę dookoła łóżek pokrywały pojedyncze fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta, opakowania po czekoladowych żabach (wypatrzyłam nawet kilka kart, których brakowało w kolekcji Notta), pootwierane kosmetyczki, różne części garderoby łącznie z koronkowymi, bardzo skąpymi majtkami wiszącymi na uchwycie jednej z szuflad, do tego wysokie kolumny książek i ogromne ilości zgniecionego w kulki pergaminu, a wszystko to przyprószone wsuwkami do włosów. Na samiuśkim środku pokoju ktoś rozgniótł puder wraz z puderniczką i teraz kawałki pokruszonego lusterka połyskiwały na zielono w prawie białym proszku. Na ten widok pierwszy raz podziękowałam Bogu za Margaret.

Wyciągnęłam różdżkę. Znalezienie zwyczajnego, oprawionego w skórę dziennika pośród stosów zwyczajnych, oprawionych w skórę książek okazało się trudniejsze, niż myślałam, zwłaszcza że Bellatriks z pewnością nie trzymała go na wierzchu. Wiszący na ścianie zegar wybił dwudziestą — czas naglił.

— Accio dziennik Bellatriks — powiedziałam stanowczo, celując różdżką w bliżej nieokreślony punkt na suficie, ale nic się nie stało. — Accio notes Bellatriks. Accio… kalendarz Bellatriks. Na pewno nie Accio dziennik Bellatriks? No dobra, nie to nie. Accio… Accio pamiętnik Bellatriks? No nie, przecież to to samo.

Zwinięta u wezgłowia łóżka narzuta zadrżała, a spomiędzy szmaragdowozielonych fałd wysunęła się duża, skórzana okładka; książka przeleciała przez pokój i wylądowała w moich wyciągniętych ramionach. Obejrzałam ją, prędko przekartkowałam i rzuciłam okiem na pierwszą stronę, na której widniał nagłówek napisany ładną, wymyślną kaligrafią: Własność Bellatriks Druelli Black, dotykanie i czytanie zastrzeżone pod groźbą Avady kedavry. Parsknęłam śmiechem.

— Groźnie — mruknęłam do siebie, przyglądając się z bliska atramentowym mandalom zdobiącym przestrzeń pod przestrogą.

Ktoś przeszedł korytarzem i z przerażenia prawie upuściłam dziennik. Trzęsącymi się rękami wcisnęłam go do torby, w dwóch bezdźwięcznych susach znalazłam się przy drzwiach, a kiedy kroki ucichły, wyściubiłam nosa za próg. Jak najszybciej opuściłam sypialnię czwartoklasistek i na wszelki wypadek zabrałam pamiętnik ze sobą, choć miałam wrażenie, że kiedy wkroczyłam do Wielkiej Sali wraz z ostatnimi spóźnialskimi Gryfonami, wszyscy jakimś cudem dowiedzieli się, czego się dopuściłam i teraz szeptali między sobą: „złodziejka, złodziejka, patrzcie, złodziejka”.

A my przecież tylko go pożyczyłyśmy. Kończ to jedzenie, pokrako, jestem ciekawa, co tam na ciebie powypisywało to czupiradło.

Usiadłam obok Avery’ego i wypełniłam talerz jeszcze ciepłymi tostami, ale myślami siedziałam już w dormitorium dziewcząt, umyta i w koszuli nocnej, z pamiętnikiem Bellatriks na kolanach. Z drugiej strony bardzo chciałam zobaczyć, jak Black zareaguje na zniknięcie swojego skarbu; czułam, że to było podłe. Podłe i potwornie infantylne, bardzo w stylu Mulcibera i Notta. Nie miałam dla siebie żadnego usprawiedliwienia, zrobiłam to z czystej złośliwości, choć nigdy, przenigdy nikomu bym się do tego nie przyznała. Wiedziałam, że Tom prędzej czy później dowie się, że to ja, modliłam się tylko, by moja tarcza ochronna powstrzymała go przed poznaniem powodów.

Kolacja okazała się męczarnią, podobnie pół godziny w pokoju wspólnym, które musiałam przesiedzieć z Nottem i zagrać z nim w warcaby. Ostatnią partię pozwoliłam mu wygrać, widząc zbierającą się do wyjścia Bellatriks. Zżerała mnie ciekawość na samo wyobrażenie jej miny, ale czułam, że nie będę potrafiła zachować powagi; uciekłam do dormitorium, zanim Teodor zaczął ponownie ustawiać pionki. Obawiając się, że Ślizgonka opanowała już zaklęcie przywołujące, zamknęłam się z jej pamiętnikiem w łazience, by przez cały prysznic mieć go na oku. Po — wydawało się — wieczności od wizyty w sypialni czwartoklasistek nareszcie spełniłam swoją dzisiejszą fantazję: ja w łóżku z najskrytszymi myślami swojego nowego nemezis i Midnight na poduszce obok.

Przez kilkanaście pierwszych stron przewijały się niemal same szkice i narzekania na wszystko i wszystkich, głównie na matkę, datowane na sierpień i wrzesień. Dzisiaj znów gościliśmy na obiedzie babcię. Przepraszam, STARE PRUCHNO. Najpierw podjudza matkę, a potem wywala te zezowate ślepia, kiedy matka gdera: „jaka z ciebie kobieta, młodej damie nie przystoi taka fryzura. Przynosisz nam wstyd, żaden porządny kawaler nie ożeni się z taką czarownicą”. Oby jej sztuczna szczęka wpadła do szamba! Typowe nastoletnie wynurzenia, które — w znacznie łagodniejszej wersji — były mi znane aż za dobrze. Niechętnie zaczęłam odnajdować powody jej trudnego zachowania. Wyobcowanie, zrujnowana samoocena, złota klatka. To musiało działać podobnie w każdej rodzinie, którą budowano na małżeństwie z rozsądku, bo nie wierzyłam, by moja matka zgodziła się poślubić ojca z miłości. U Black było identycznie.

To podobieństwo Bellatriks nie sprawiło, że poczułam się lepiej; aby ochłonąć, dla odmiany skupiłam się na rysunkach. Gładząc kota po grzbiecie, przyglądałam się atramentowym pracom i nie mogłam wyjść z podziwu nad szczegółowo uchwyconymi twarzami, znajomymi miejscami w Hogwarcie, jakby ktoś pomniejszył je i przeniósł w czerni i bieli do dziennika.  Myślenie, że przecież to Black, w niczym nie pomogło, była doskonałym obserwatorem, dokładnie jak Tom, a ja nic nie mogłam na to poradzić.

*

Od teraz pamiętnik Bellatriks towarzyszył mi przez trzy kolejne dni. Strzegłam go jak oczka w głowie i choć z zewnątrz nie wyróżniał się niczym szczególnym, uważałam, by zawsze dobrze go ukryć. Wraz z kolejnymi kartkami wpisy były coraz dłuższe i dziwniejsze, coraz częściej pojawiały się wstawki dotyczące naszej grupy, a dokładniej — Riddle’a. Wcześniej rysowała różnych ludzi: uczniów, nauczycieli, natknęłam się nawet na kilka autoportretów, z czasem z każdej strony łypały na mnie oblicza Tomów. Powtykane w każde wolne od tekstu miejsce, piekielnie realistyczne. I do tego bardzo niepokojące komentarze. Opisy zaczęły ustępować miejsca jakimiś wyrwanymi z kontekstu zdaniami, które — jak się szybko zorientowałam — okazały się cytatami. Nie musisz udawać fałszywej skromności, Bella, nie formujemy zakonu. Dla nas w cenie jest śmiałość. Nie pycha, ale zdecydowanie. Będziemy cię doceniać, jeśli sama się docenisz. Każde słowo, które Riddle musiał wypowiedzieć do niej bezpośrednio. Dotknął mojego ramienia i włosów. Powiedział: byłoby ci ładnie w długich włosach. Ostatnie zdanie widniało na samym środku, otoczone wielkimi, granatowymi różami, a każda w centralnym punkcie miała jednakową głowę Toma. Upiorne.

Na sprawdzianie z obrony przed czarną magią nie poszło mi tak dobrze, jak na to liczyłam, tylko raz odparłam zaklęcie Notta, który z kolei zamiast tarczy wyczarował niewerbalnie ogromną chmurę gradową i trzeba było przerwać zajęcia, żeby ją wessać, a później uprzątnąć klasę. Teodor usiadł z pałą do poprawy, a Riddle zdobył dziesięć punktów dla domu za błyskawiczne usunięcie wszystkich bryłek lodu. Pod koniec lekcji — sądząc po gniewnie drgającej brwi profesor Merrythought — wydawało mi się, że poza kilkoma wyjątkami wszyscy obleją, ale jakimś cudem skończyło się na dwóch okropnych i upokarzającym trollu Notta. Kwadrans później opuściłam klasę z lekkim sercem, zadowalającym w dzienniczku i rozdziałem dziewiętnastym do przeczytania na następną środę.

Po wróżbiarstwie ostatni raz usiadłam z dziennikiem w zacienionym kącie pokoju wspólnego. Zamierzałam podrzucić pamiętnik w bibliotece zaraz po kółku u Slughorna i czekać, aż ktoś podniesie notes z biurka i zajrzy do środka. Miałam nadzieję, że szczęśliwy znalazca napisze ogłoszenie, a Bella natknie się na nie, kiedy będę w pobliżu. Zostało jeszcze kilkanaście stron do końca, ale nie przeczytałam nawet drugiej linijki, bo usłyszałam markotne:

— Serwus.

W pierwszej sekundzie serce niemal mi stanęło, w drugiej gwałtownie podskoczyło do gardła.

— Nott… to ty… — wydusiłam z ręką przyciśniętą do piersi.

— Trochę kiepsko z tą obroną — mruknął, siadając na pufie naprzeciwko. — Byłem u Merrythought. Mam tydzień na przygotowanie się, powiedziała, że jak znów zasypię salę, wyśle mnie na tydzień do Pringle’a. Ty masz zadowalający, mogłabyś mnie pouczyć?

— Nie jestem w tym najlepsza. Może poproś Toma albo Traversa… w ostateczności Margaret, ona dostała wybitny, ale osobiście odradzam. Kiedy trafiłam do skrzydła szpitalnego, raz pożyczyła mi notatki z run, później przez cały wieczór chciała mnie z tego odpytywać. I dopytywała, czy aby na pewno wszystko rozczytałam.

Teodor uśmiechnął się krzywo, ale nie wyglądał na przekonanego.

— Dobra, zapytam Toma. Co to? — Podniósł się nieco na pufie i zmrużył oczy. — Zaraz… czy to…? Nie. NIE.

Poczułam nieprzyjemne gorąco na policzkach, ale Nott porwał dziennik i już siedział na podłokietniku mojego fotela.

— Cicho, bo jeszcze ktoś usłyszy — syknęłam, szczerze przerażona, rozglądając się w panice po salonie. Ostatnie, czego chciałam, to Bellatriks czającej się gdzieś w mroku i awantury, której nie omieszkałaby zrobić mi przy całym pokoju wspólnym. Ale Teodor już kartkował pamiętnik, a dyskretne odebranie go graniczyło z cudem. — Tak, to Złote Myśli Black, zgadłeś.

— Raczej czarne — mruknął pod nosem. — A ona w niedzielę po kolacji wywaliła całe dormitorium do góry nogami. Żałuj, że nie widziałaś, powyrywała nawet poduszki z kanap.

Uśmiechnęłam się cwaniacko.

— Nie znalazła, bo nie szukała pod moim prysznicem…

— Co tam macie?

Obydwoje poderwaliśmy głowy, równie przestraszeni. Mulciber — cuchnący papierosami i z rękami w kieszeniach — wyrósł jak spod ziemi i teraz stał odprężony, rzucając na nas długi cień. Po drugim małym zawale serca poczułam chęć jak najszybszego pozbycia się dziennika. Tymczasem Nott bez żadnych obaw pomachał nim nad głową i odpowiedział:

— A na co to wygląda?

Oczy Mulcibera momentalnie rozbłysły.

— Przesuń się. — I bezceremonialnie wepchnął się na podłokietnik po drugiej stronie. — Pisze coś o nas?

— Ostatnio pisze tylko i wyłącznie o nas. Z okazji świąt poświęciła nam całe dwie strony. Dawaj to. — Odebrałam Teodorowi książeczkę i zaczęłam energicznie kartkować. Gdy dotarłam do dwudziestego piątego grudnia, naszym oczom ukazała się imponująca tabelka ze znajomymi nazwiskami ustawionymi alfabetycznie. — Mulciber, Francis. W nosie hoduje grzyby, a to, co mu z niego wyrasta, mógłby sobie zaplatać w warkocze. Nott, Teodor. Zaklęcie na porost pryszczy nazwą jego imieniem. Kiedy schodzi ze schodów, ciągnie ręce po stopniach wyżej. Hortus, Victoria. Arabka z bielactwem. Mam nadzieję, że kiedyś wystraszy się własnego cienia, spadnie ze schodów i skręci sobie kark. Milusie. Patrzcie, co pisze o Yaxleyu: ten to sobie smaruje łysinę masłem. I Malfoya też nieźle obsmarowała… Wydaje mu się, że jest wielkim bankierem, a kiedy siada, nogi dyndają mu dwie stopy nad ziemią. Popisuje się złotem jak ośmiolatek znajomością tabliczki mnożenia.

— A Rosier? — Mulciber wsadził nos głębiej w dziennik i zarechotał. — Wszystkie synonimy słowa „bałwan”… No, to do przewidzenia. A Riddle?

Teodor znalazł go w tabelce i ryknął tak głośno, że zadzwoniło mi w lewym uchu.

— Słodki, milczący, przystojny — wydusił z siebie, a łzy podeszły mu do oczu. Chłopcy wyli tak, że po chwili zaczęło brakować im powietrza; ja też się śmiałam, ale poczułam się bardzo dziwnie, kiedy Nott przeczytał to głośno. Wyobraziłam sobie reakcję na widok psychodelicznych stron całych w Tomach i jego komentarzach zapisanych słowo w słowo, dlatego postanowiłam przejść kontrolę nad pamiętnikiem. — Riddle jest naprawdę słodko milczący, zwłaszcza kiedy przychodzi do komentowania bieżących wydarzeń… jest tego więcej?

Ostrożnie przewróciłam kilkanaście kartek, uważając, by nie zatrzymać się na jednym z tych dni, kiedy obsesja Black wypadła z orbity. Tak właściwie nie chciałam, by zobaczyli to z jeszcze jednego powodu: miałam wrażenie, że aż tak intymnych przemyśleń nie powinno się oglądać dla śmiechu i szyderstw. A gdyby Mulciber i Nott to przeczytali… Życie Black w Hogwarcie skończyłoby się wraz z tym środowym wieczorem. Do kompletu podłego towarzystwa zabrakło jeszcze Wilkesa. Nie byłam w stanie posunąć się do takiej nikczemności.

— O, to obrzydliwe i w twoim stylu, Mulciber. Jestem Mulciber. Uważam, że kobiety nie powinny głosować, bo nigdy żadnej nie zaliczyłem. Jedyne, co mnie dyma, to trolle z numerologii. — Postukałam palcem po dymku nad szybką ilustracją rozczłonkowanego Francisa w bufiastej sukience, po czym zgromiłam spojrzeniem tego prawdziwego i dodałam: — Z tym akurat się zgadzam. Gdybyś zamiast ośmieszać się takimi głupotami, zaczął się uczyć, profesor Macmillan przestałaby podawać cię jako przykład największego rozczarowania 1973 roku.

Przez następny kwadrans świetnie się bawiliśmy, czytając sobie kolejne opisy dni z pamiętnika. Choć teraz absolutnie wszystkie wywoływały śmiech, wcześniej, gdy przeglądałam to w samotności, nie raz przeszedł mnie dreszcz niepokoju. Wczoraj przed snem natknęłam się na kartkę z piątku. Całą pokryła czerwonym atramentem, a w samym centrum Ślizgonka napisała na czarno Hortus do gazu. Udawałam, jak bardzo mnie to bawiło, kiedy stronę dalej odkryłam swoją podobiznę z głową odłączoną od korpusu. Nie tylko ja popadłam w niełaskę. Margaret Rowle w oczach Black była przemądrzałym pawianem, a Ivy Taciturn — nie wiedzieć czemu — krowim kurwiszonem. Przypięłabym ją za ten kolczyk łańcuchem do dachu sowiarni i liczyła, ile sów na nią narobi — pisała.

Chłopcom nie podobały się jej własne przemyślenia na tematy, o których rozmawialiśmy po kolacji albo rano przy czytaniu Proroka Codziennego, ale ja znajdowałam pewną przyjemność w ich czytaniu. To był jedyny dowód na to, że Bellatriks jednak żyła poza swoim urojonym światem i nie postradała zmysłów do końca. Gdyby nie zraziła mnie niedorzecznymi życzeniami śmierci, pomyślałabym, że to całkiem zdrowy rodzaj terapii.

Czarownice mają więcej praw niż mugolki. W Historii Hogwartu jest napisane, że mamy czterech założycieli — Godryka Gryffindora, Rowenę Ravenclaw, Helgę Hufflepuff i Salazara Slytherina. Nie Slytherina, Gryffindora i dwie nieznane czarownice. Według autora to Ravenclaw wymyśliła nazwę szkoły, bo miała sen. Sen! A reszta musiała się z tym liczyć. Mamy cztery równe domy, a nie dwa najważniejsze i dwa poddomy, bo nazywają się po kobietach. W średniowieczu liczono się z nami bardziej niż teraz i jeśli traktowanie czarownic czystej krwi z czarodziejami czystej krwi miałoby być równoznaczne z przeniesieniem się do średniowiecza, to ja bardzo chętnie, muszę tylko znaleźć odpowiednio duży zmieniacz czasu.

Wypisywała w punktach, jakich działań na rzecz kobiet chciałaby się podjąć, zanim skończy siedemnaście lat. Na ostatniej stronie widniała znękana tabelka, która wyglądała tak, jakby Bellatriks przeklejała ją z dziennika do dziennika. Przy kilku punktach (Napisać felieton o pogarszających się warunkach pracy na męskich stanowiskach piastowanych przez czarownice, Źle podpowiedzieć 10 chłopakom na testach, Pomóc 20 dziewczynom z pracą domową, Przywalić 30 chłopakom za szerzenie krzywdzących czarownice stereotypów, Wpłacić 100 galeonów na Ligę Wiedźm Brytyjskich) postawiła już krzyżyki, ale trzy cele główne wciąż nie zostały zrealizowane: Nie wyjść za seksistę, Urodzić córkę, Założyć fundację dla czarownic zmuszanych do małżeństwa. Nie pokazałam tego chłopakom i próbowałam udawać, że to, co przeczytałam na ostatniej stronie pamiętnika, nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia.

Zasiedzieliśmy się nad dziennikiem do tego stopnia, że wypadłam z pokoju wspólnego dopiero wtedy, kiedy zegar nad kominkiem wybił siedemnastą; na szczęście tradycji stało się zadość i nauczyciel spóźnił się prawie kwadrans. Wyglądało na to, że biegł przez całą drogę do klasy, bo dyszał ciężko jeszcze przy rozdawaniu naszych próbówek sprzed tygodnia. Gaby Taciturn zgadła. Sporządzaliśmy nasze pierwsze eliksiry szczęścia, które — jeśli przejdą test Slughorna — będziemy mogli zatrzymać, a teraz były prawie na ukończeniu. Nauczyciel pieczołowicie odliczał czas do końca zajęć, żeby wypuścić nas punktualnie na kolację, ale nie zależało mi na czasie; pani Mortemore zamykała bibliotekę dopiero o dwudziestej i liczyłam, że podrzucenie dziennika przebiegnie bez komplikacji. W marcu o tej porze za oknami panowała ciemna noc, dlatego wszystkie pochodnie na korytarzach już płonęły. Co chwilę mijałam grupki śpieszące na kolację i przez myśl przemknęła mi pokusa, żeby tak po prostu porzucić dziennik na głównych schodach; gdyby wpadł w łapy jakiejś szlamie z Gryffindoru, na Bellatriks nie pozostawiliby suchej nitki.

Na drugim piętrze napotkałam garstkę hałaśliwych znajomych Gaby z Ravenclawu i czarną owcę pośród nich. Sokaris snuł się kilka kroków za nimi, wyraźnie wpatrując się we mnie błyszczącymi oczami; w garści trzymał jakieś napoczęte zawiniątko i wielką kopertę.

— Gdzie zgubiłaś pana i resztę piesków? — zagadnął, kiedy Krukoni się oddalili. — Matka przysłała słodycze.

Wyciągnął z ogromnej paczki mniejsze pudełko opakowane w szary papier i rzucił w moją stronę; złapałam je, nie spuszczając z brata wzroku. Zatrzymaliśmy się w bezpiecznej odległości od siebie — ja ze strachu, Sokaris zapewne z obrzydzenia. Uśmiechał się niepokojąco, wyraźnie rozluźniony.

— Dziękuję — odparłam, ale nie ruszyłam się z miejsca. Wystający z koperty list mówił mi, że słodycze to tylko pretekst i dla równowagi zaraz usłyszę coś gorzkiego.

— Właśnie wracam z sowiarni, odpisałem ojcu na list. 

— Skoro potrzebujesz całego dnia, żeby sporządzić odpowiedź… — odwarknęłam, czując, jak coś w żołądku zacisnęło mi się w panice.

Sokaris obnażył zęby.

— Zobaczymy, czy po egzaminach też będziesz tak szczekać. Ojciec kazał ci przekazać, że skoro jesteś taka dorosła, aby kwestionować jego decyzje, to albo sama poszukasz sobie męża ze sfery, albo nie będzie już łożył na twoje utrzymanie. Chcesz się uczyć, sama załatw sobie środki na wyprawkę. Jednym słowem: wynocha do pracy. To tyle. — Ruszył gwałtownie i ominął mnie szerokim łukiem, wyraźnie kierując się do Wielkiej Sali na kolację. Nie zdążyłam jeszcze przeanalizować tego, co powiedział, bo znów się zatrzymał i dodał: — Aha, zapomniałbym. Na twoim miejscu szukałbym jakiegoś frajera już teraz, bo wstępnie ślub z Ivy planujemy na sierpień. Mam nadzieję, że prezent od niezależnej i dorosłej siostry zwali wszystkich z nóg.

I odszedł, rechocząc podle. Zostawił mnie z nieprzyjemną mieszaniną strachu, niepokoju, poczucia winy i tego rodzaju zdenerwowania, które towarzyszy bardzo trudnym egzaminom. Domyślałam się, że teraźniejsza idylla nie mogła trwać wiecznie i niebawem zmierzę się z karą za zrujnowanie bajecznie drogiego ślubu, choć liczyłam, że czeka mnie to dopiero po powrocie do domu. Zerknęłam na torbę, na dnie której spoczywał bezpiecznie pamiętnik Bellatriks. Na samą myśl o moim małżeństwie zrobiło mi się gorąco. Wieść o weselu Sokarisa wleciała jednym uchem, wyleciała drugim, ale poczułam się fatalnie na wyobrażenie używanych podręczników, znoszonej szaty i wstydu przy ladzie w Trzech Miotłach, kiedy by się okazało, że do zapłacenia za piwo kremowe brakuje dwóch knutów. A zaraz potem przypomniałam sobie kalendarz Toma i jego listę potencjalnych pracodawców zatrudniających uczniów. Sokaris miał rację, powinnam jak najszybciej zrobić swoją.

Wściekła i zaniepokojona minęłam zakręt i znalazłam się na korytarzu prowadzącym do biblioteki. Chciałam od razu mieć to za sobą i wrócić prosto do dormitorium, żeby nie oglądać parszywej gęby brata z przyklejonym do niej triumfalnym uśmieszkiem. Nie byłam pewna, czy wtedy dałabym radę nad sobą zapanować.

— Cholera! Uważaj, jak łazisz!

Prawie dostałam w twarz wysokimi drzwiami; boleśnie odbiłam się od nich, a one odskoczyły i gałka uderzyła Bellatriks prosto w czoło — świadczył o tym okrągły, szybko czerwieniejący ślad.

— Przepraszam, nie zauważyłam cię — mruknęłam, ale Black tylko przemknęła obok mnie, mamrocząc pod nosem dobrze znajome inwektywy. Przez sekundę miałam ochotę odpuścić i nawet zrobiłam krok w kierunku biblioteki, ale Sokaris, ojciec, tamten list, uderzenie… Tego było za dużo. Odwróciłam się i zawołałam: — Coś ty powiedziała? Zatrzymaj się. Słyszysz mnie? Przestań dukać i powtórz to tak, żebym usłyszała!

Serce biło mi jak oszalałe, kiedy przemknęłam przez długi korytarz i szarpnęłam ją mocno za ramię; byłyśmy niemal jednakowej postury, ale Black z łatwością się wyrwała. Gdy się odwróciła, na twarzy pojawiła się wściekłość podkreślająca już i tak ostre rysy. Żyła pomiędzy brwiami nabrzmiała do tego stopnia, że zbiegła się z czerwonym śladem po gałce i zaczęła mocno pulsować.

— Powiedziałam, żebyś zaczęła patrzeć pod te krzywe kopyta — zaczęła, podnosząc głos ze słowa na słowo — bo nie jesteś pierdoloną księżniczką.

Innego dnia pewnie nigdy nie doszłoby to takiej sytuacji, a jeśli nawet, puściłabym to mimo uszu, lecz nie teraz. Nagromadzone emocje szukały ujścia, a i Bellatriks nie zamierzała się hamować, dlatego nie miałam żadnych wyrzutów sumienia po tym, co jej odpyskowałam:

— Panuj nad językiem, nie jesteśmy u ciebie w chlewie. Nie wiem, co sobie uroiłaś pod tą strzechą, ale sprowadzę cię na ziemię: nie jesteś od nas lepsza. To, że Tom pozwolił ci z nami przesiadywać, nie oznacza, że jesteś jedną z nas. Bo nie jesteś. Przestań siać zamęt, dobrze ci radzę, bo nie masz nikogo, kto cię poprze. Możesz sobie myśleć, co ci się żywnie podoba — podeszłam bardzo blisko i szturchnęłam ją palcem w ramię — ale traktuj mnie lepiej, bo oberwiesz.

W środku cała się trzęsłam, a ręce miałam lodowate i spocone, ale kiedy to z siebie wyrzuciłam, poczułam się lżejsza i silniejsza, jakbym urosła kilka cali. Jednak nie tylko ja; Black gwałtownie pobladła, a usta drgnęły jej jak do uśmiechu. Gniew wręcz z niej parował. Nim się spostrzegłam, wyszarpnęła różdżkę.

— Tom sam zaproponował, żebym się do was przyłączyła. — Natychmiast wyciągnęłam swoją, ale byłam już na celowniku Black. — Śmiało, możemy walczyć, nie przetrwasz pięciu minut. Ale księżniczka pewnie się boi brzydkiej różdżki Bellatriks, bo sama nie wie, do czego służy… Nie pastwię się nad takimi ofiarami losu, ale jak chcesz, możemy zaraz pójść do Toma i przekonamy się, kto jest mu bardziej potrzebny.

— Zgadzam się, możemy pójść do Toma. — Mój głos drżał tak niekontrolowanie, że niemal to wyszeptałam. — Jest taki słodki i milczący, z pewnością wysłucha, co masz do powiedzenia.

To było dziecinne i zdecydowanie poniżej wszelkiego poziomu, ale warte miny, która pojawiła się na twarzy dziewczyny. Spłoniła się niezdrowym rumieńcem, a w oczach rozbłysło najprawdziwsze szaleństwo, jeszcze straszniejsze od tego, które widziałam u Nicka wtedy nad jeziorem czy kiedykolwiek indziej. Opuściła różdżkę.

— Co… O co ci chodzi?

Nie odpowiedziałam, tylko wyszarpnęłam z torby oprawiony w skórę pamiętnik i majtnęłam jej przed oczami. Próbowałam uśmiechnąć się złośliwie, ale mięśnie twarzy zmieniły się w kamień; stałyśmy przez moment naprzeciwko siebie, a atmosfera zrobiła się nie do zniesienia. Ułamek sekundy później dziennik już leżał na podłodze kilka stóp od nas, a ja trzymałam Bellatriks na długość wyciągniętych ramion, by uniemożliwić jej rozczapierzonym pazurom rozoranie szyi.

— Ty kurwia wszo… teraz to ty oberwiesz…! — ryknęła na cały korytarz.

Kopnęła mnie w goleń tak, że ugięłam się pod ciężarem bólu; tym razem bez trudu sięgnęła mi do gardła, drugą ręką okładając po twarzy. Uodporniona dzięki Nickowi oddałam jej na oślep, ale trafiłam, bo usłyszałam jęk, a na kłykciach poczułam coś mokrego i ciepłego. Zamroczona bólem i złością, prałam na oślep, sama zbierając prawie tyle samo razów, tracąc przy tym włosy i równowagę, aż obie upadłyśmy, nie przerywając szarpaniny. Myślałam tylko o tym, by jak najbardziej ją zranić, okaleczyć, pozbawić tych wymuskanych, wychuchanych włosków, obić porcelanowo białą buzię i pięknie wymalowane oczęta, choćbym sama miała skończyć z krwawą masą zamiast twarzy. W ogonku priorytetów konsekwencje tej bójki stały teraz na samym końcu, kiedy nareszcie obśliniona i pogryziona zepchnęłam z siebie Black i zasadziłam jej soczystego kopniaka prosto w udo.

Niemal w tym samym czasie poczułam pieczenie w okolicy ucha, a zaraz potem mocne szarpnięcie. Wrzasnęłam przeraźliwie, ale posłusznie wstałam, bo ból był nie do wytrzymania; dwie stopy dalej Bellatriks wiła się i skrzeczała, próbując okładać pięściami trzymającą ją rękę.

— Ooo, Ślizgonki! — rozległ się znajomy, napięty rechot. — Grzeczne panienki, tfu! Patrzcie no, czego to się zachciewa… studiować, babrać w polityce, a teraz bójek jak jakieś mugolskie chłopaczory, psia mać!

Pringle nie przebierał w słowach, choć w obecnej sytuacji był najlepszą osobą, która mogła natknąć się na naszą szarpaninę. Dziękowałam Bogu, że najprawdopodobniej skończy się tylko na porządnym laniu; woźny nie zwykł skarżyć się dyrektorowi na występkach uczniów, sam wymierzał sprawiedliwość. Dopiero po chwili obraz wyostrzył mi się i mogłam ocenić sytuację: pamiętnik wciąż leżał porzucony pod ścianę, obie różdżki potoczyły się po podłodze aż do schodów, a Pringle wręcz kipiał z wściekłości. Nieogolona szczęka drżała mu kompulsywnie, zaczerwienione oczy pijaka wyłaziły z orbit, kiedy łypał to na mnie, to na Bellatriks. Bardzo chciałam, żeby tamta przestała się już wyrywać.

— Uspokój się, gówniaro! — syknął ochryple i potrząsnął nią, aż jęknęła. — Jeśli lanie wam takie miłe, po kolacji zapraszam do mojego kantorka. Black i kto? — Zerknął na plakietkę przypiętą do mojej szaty. — Hortus. A teraz do lochów… obie, wynocha tam, gdzie wasze miejsce… poszły!

Popchnął nas tak mocno, że prawie się przewróciłam; w biegu pozbierałyśmy różdżki i torby, Bellatriks porwała z ziemi pamiętnik i obie, wciąż dysząc jak po przebiegnięciu maratonu, ruszyłyśmy w stronę sali wejściowej. Za naszymi plecami woźny nadal złorzeczył posępnie na rozpieszczone małolaty. Kiedy emocje opadły, natychmiast poczułam efekt bójki. Cała twarz pulsowała mi boleśnie, podobnie cebulki włosów i lewa łydka; kolana pewnie zdarłam przy upadku, kłykcie miałam poranione, a ucho, za które złapał mnie Pringle, chyba naderwane, przynajmniej dokładnie tak paliło, lecz obawiałam się sprawdzić. Zerknęłam na Black — ona zapewne czuła się podobnie, przynajmniej na taką wyglądała. Przez całą drogę nie odzywałyśmy się do siebie, ale co jakiś czas zerkałyśmy na siebie, odwracając wzrok za każdym razem, kiedy spojrzałyśmy w tym samym momencie. Jej włosy sterczały we wszystkie strony (sporą część miałam na swoim mundurku), rękaw szaty wisiał żałośnie, do połowy naderwany, a zakrwawiony nos sterczał pod dziwnym kątem. Gdy mijałyśmy Wielką Salę, żadnej nie przyszło na myśl, żeby wstąpić na końcówkę kolacji; nie patrząc w kierunku otworzonych na oścież drzwi, natychmiast skręciłyśmy ku lochom. Wilgotne, chłodne powietrze przyjemnie owionęło mi obolałą twarz.

— Mimbulus mimbletonia — powiedziałyśmy jednocześnie, kiedy zatrzymałyśmy się przed tajnym przejściem.

~*~

Już wy dobrze wiecie, co tu było wcześniej. Postanowiłam to zniknąć raz na zawsze, ale pomyślałam sobie, że zostawię część tej sceny, zmienię ją tylko na trochę mniej dziecinną. No i pewnie wszyscy się ucieszą, że nareszcie ubyło angstu, rozbiłam też trochę fabułę, dlatego jest trochę krócej i raczej przejściowo, ponieważ według poprzedniej wersji niedługo mamy czerwiec, a tutaj — naciągnięty w wielkich bólach — marzec. Dedykacja dla Zuzy. :*